Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Συγχωρέσου

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ», ΛΕΕΙ ΜΙΑ ΦΙΛΗ (που τη φωνάζω ζούζα, σκέψου δηλαδή…) «είναι το πιο άχρηστο συναίσθημα».

ΠΡΑΓΜΑΤΙ. ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ ΑΧΡΗΣΤΕΣ, αφού είναι συναίσθημα «εκ των υστέρων» -προηγείται αυτών η πράξη, ή και η σκέψη ακόμα. Οι ενοχές γεννιούνται από τη συνεύρεση της δυσπιστίας για μια πράξη και ενός λάθους. Όταν δεν νιώθεις έτοιμος, δυνατός, ασφαλής και βέβαιος για μια πράξη σου, το πιθανότερο είναι να μην πετύχει το γλυκό. Και εκεί το κερασάκι είναι οι ενοχές σου. Τα πιο πολλά κερασάκια κιόλας αφορούν πράξεις προσωπικές με επιπτώσεις προσωπικές και όχι απέναντι σε τρίτους (άλλωστε στο τέλος, πάλι εσύ θα λουστείς και το κακό προς τρίτον). Οι βαθιά ενοχικοί άνθρωποι, συνήθως, δεν βλάπτουν άλλους (πταίσματα μόνο, που εκείνοι παρατηρούν ενώ άλλοι δεν θα τα διέκριναν καν) αλλά τον εαυτό τους.

ΕΝΑΣ ΤΕΤΟΙΟΣ ΚΙ ΕΓΩ. Οι λάθος επιλογές, κάποιες παρορμητικές, κατά καιρούς, επιλογές μού έχουν κοστίσει πολύ. Είναι αρκετές και μου δυσκολεύουν συχνά τη ζωή -δυσκολεύουν φυσικά και τον εκάστοτε σύντροφο. Σήμερα μάλιστα σκεφτόμουν, γιατί νιώθω ένα ακαριαίο αίσθημα περηφάνιας και μαγκιάς όταν κλωτσάω την καρδάρα, σαν εκείνο που νιώθουμε μικρά παιδιά την πρώτη φορά που υψώνουμε ανάστημα; Γιατί ακόμη; Και κυρίως, γιατί, αφού μετά με κατακλύζουν οι τύψεις.

ΤΗΝ ΚΑΡΔΑΡΑ ΤΗΝ ΕΧΩ ΚΛΩΤΣΗΣΕΙ τρεις φορές στον επαγγελματικό τομέα, δυο φορές στον προσωπικό, μία στον φιλικό και μία στον οικογενειακό. Εκτός από μία φορά, είμαι σίγουρη ότι στις άλλες η αιτία με κάλυπτε. Είχα αρκετές και δικαιολογημένες αιτίες για να το κάνω. Μόνο που έπρεπε να το διαχειριστώ αλλιώς. Τουλάχιστον τις φορές που αυτό έτυχε μετά τα 30 μου χρόνια –διότι τότε πια ξέρεις πια και να ελιχθείς. Μάλιστα, κάθε που «πλήρωνα» την επιλογή μου (γιατί τίποτα δεν περνάει έτσι) οι τύψεις μού φώναζαν: «δεν θα ξανακάνεις το ίδιο λάθος».

ΕΝΟΧΙΚΟΙ ΛΕΝΕ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ που δεν έζησαν μικροί μια υγιή αποδοχή, αβίαστη και κανονική ή που την πήραν αλλά με ένα άγχος μόνιμο τελειότητας. Οπότε κάθε τους βήμα τρεκλίζει, κάθε τους κίνηση ενέχει μια αυτοκαταστροφική υπερβολή (αφού με περιμένουν στη γωνία, ε, θα τους το δώσω το λάθος), κάθε απόφαση, έναν αντιφατικό δισταγμό. Οι ενοχικοί επίσης θα βρουν τον τρόπο να ενοχοποιηθούν. Δεν θα τους καταλάβεις καν, δε θα τους προλάβεις: το κάνουν τόσο μαστόρικα και αθόρυβα, ακροπατώντας, στην ακρούλα του παταριού με το ένα δάχτυλο να στηρίζονται και εκεί, θα βρουν πάλι το πόμολο που χρειάζεται για να ανοίξουν την πόρτα στην κυρία Τύψη.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ, όπως και η ανασφάλεια είναι μια φθηνή δικαιολογία των δειλών ανθρώπων, των ευθυνόφοβων. Μια δικαιολογία εκείνων που ξέρουν τόσο καλά να αναπαράγουν τα λάθη τους (στον αυτόματο) που δεν θέλουν να κουραστούν να μάθουν να πράττουν αλλιώς. Αυτολύπηση…

ΑΧΡΗΣΤΗ ΚΑΙ ΑΥΤΗ. Όσο περνούν λοιπόν τα χρόνια, πρέπει να μπορούμε, εμείς οι «ενοχικοί» αυτού του κόσμου, να ξεχωρίζουμε τη σκόνη του παλτού μας. Να φυσάμε αποφασιστικά τα σκουπιδάκια που στέκονται εκεί πονηρά μόνο για να μας θυμίζουν την τάση της αυτοτιμωρίας και να κρατάμε εκείνα που μας βοηθούν να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και να μην βλάπτουμε άλλους.

ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ότι οι ενοχές είναι άχρηστες όταν λειτουργούν ως εμπόδια στην εσωτερική, προσωπική ενστικτώδη ευτυχία του παιδιού που κρύβουμε μέσα μας. Και πάνω από όλα να μας συγχωρήσουμε από την πρώτη φορά. Διότι αν αυτοσυγχωρεθείς εγκαίρως, τις αποδυναμώνεις. Οι ενοχές, σαν άλλοι βρυκόλακες, τρέφονται μόνο από το αίμα σου.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων