Βαν Ντέρζεν: Η Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ευτυχία μέσα μας

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕ ΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ; Πρέπει να την υπομένουμε; Πρέπει να την ανεχόμαστε και να έχουμε στόχο να την ξεπεράσουμε; Πρέπει να την αποφεύγουμε σα συμφορά, ή μήπως να την πολεμάμε σαν εχθρό; Η απάντηση είναι απλή και αδιαμφισβήτητη: δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη δυστυχία, με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο δεν μπορούμε να αποφύγουμε το αντίθετό της.

ΟΣΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝ Η ΜΕΡΑ ΜΑΣ, θα φτάσει ένα ακόμα δειλινό. Ο ήλιος πάντα δύει και η ζεστασιά του φεύγει. Καθώς η μέρα διαδέχεται τη νύχτα, έτσι και η νύχτα διαδέχεται τη μέρα, είτε μας αρέσει είτε όχι: μαθαίνουμε να ζούμε και με τα δύο, μαθαίνουμε να μη λαχταράμε τη συνεχόμενη ηλιοφάνεια ή να αποφεύγουμε το σκοτάδι.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, ΩΣΤΟΣΟ, ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, είναι να έχουμε μία δεκτική συμπεριφορά απέναντι στα αρνητικά και να μάθουμε να εκτιμάμε τα πλεονεκτήματα που μας προσφέρει κάθε φάση της ζωής μας. Αυτό δεν γίνεται μόνο με το να ενισχύουμε τα βράδια μας με λάμπες, με ζεστές κουβέρτες και με ασφαλή καταφύγια, αλλά και με το να αντιμετωπίζουμε την εξασθένιση του φωτός με ηρεμία και να μαθαίνουμε να εκτιμάμε το φως των αστεριών.

ΤΟ ΝΑ ΜΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΤΡΟΜΟ είναι ένας από τους βασικούς στόχους του να μάθουμε να ζούμε μία καλή ζωή. Αυτό θα μπορούσε να διατυπωθεί, όπως το έχω εκφράσει και πριν, ως η καλλιέργεια της αγάπης στον τρόπο με τον οποίο υπάρχει κανείς μέσα στον κόσμο -εφόσον η αγάπη ορίζεται ως μία σοβαρή και μελετημένη δέσμευση. Θα μπορούσαμε να έχουμε χειρότερους στόχους από την αφοσίωση στην εύρεση της ομορφιάς και της αλήθειας σε όλες μας τις εμπειρίες -στη μέρα ή στη νύχτα, στο φως ή στο σκοτάδι. Και σ’ αυτό χρειαζόμαστε μία δόση ρεαλισμού και ταπεινοφροσύνης.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΑΜΕ τον ήλιο όταν λάμπουν τ’ αστέρια. Δεν υπάρχει λόγος να θέλουμε τον ήλιο, τ’ αστέρια ή το φεγγάρι όταν τα σύννεφα καλύπτουν τον ουρανό. Δεν υπάρχει λόγος να θρηνούμε τους γαλάζιους ουρανούς που χάνονται όταν έρχεται η βροχή. Η βροχή είναι καλή, ζωτική και απαραίτητη. Ενυδατώνει και γονιμοποιεί ξανά τα ποτάμια της ζωής. Η νύχτα μάς δίνει την ευκαιρία να νιώσουμε ασφαλείς και να κρυφτούμε, είναι ο χρόνος του ανεφοδιασμού και της ξεκούρασης. Δεν είναι απαραίτητες μόνο οι εποχές, αλλά και οι κύκλοι της νύχτας και της μέρας, και οι μεταβολές του κλίματος και του καιρού.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΕΚΤΙΜΑΜΕ αυτά τα πράγματα και να τα αξιοποιούμε στο έπακρο. Πρέπει κάποιες φορές να μάθουμε να βρίσκουμε το δικό μας δρόμο στο φως του φεγγαριού, αλλά και να προστατευόμαστε από τον πολύ ήλιο. Και, αφού έχουμε δουλέψει και καταπιαστεί με τόσα πολλά πράγματα κάθε μέρα, να αφήσουμε τον εαυτό μας να κοιμηθεί και να μην αξιώνουμε συνεχή ερεθίσματα, για να μη γινόμαστε μεμψίμοιροι. Και, αφού έχουμε γευματίσει, να μην απαιτούμε και άλλα γλυκά και καλούδια, για να μη φάμε υπερβολικά και καταλήξουμε νωθροί και άχρηστοι.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ, συχνά δύσβατους δρόμους, και πρέπει να ανακαλύψουμε τους καλύτερους τρόπους για να απολαύσουμε την πανοραμική τους θέα, γιατί υπάρχουν πολλά περισσότερα να δούμε απ’ όσα επιτρέπουμε συνήθως στον εαυτό μας. Συχνά, είναι σε στιγμές μεγάλου πόνου και πίεσης που μας αποκαλύπτεται αυτή η άγνωστη ομορφιά.


Απόσπασμα από το βιβλίο της Emmy van Deurzen, Η ψυχοθεραπεία και η αναζήτηση της ευτυχίας, εκδ. Κοντύλι.

Η Έμι βαν Ντέρζεν είναι διευθύντρια στο New School of Psychotherapy and Counselling του Λονδίνου. Είναι καθηγήτρια Ψυχοθεραπείας στο Schiller International University, επίτιμη καθηγήτρια στο School of Health  και στο Related Research του University of Sheffield, καθώς και επισκέπτρια καθηγήτρια στο Middlesex University. Επίσης συνεργάζεται ως σύμβουλος ψυχοθεραπεύτρια με το Dilemma Consultancy Ltd.

Πηγή: Ο Κλόουν
 

εμφάνιση σχολίων