ΤΟ ΝΗΣΙ: Χάιδεψε Α' ΠΡΟΣΩΠΟ τη ζωή

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «ΘΥΜΙΣΕ ΜΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ» του είπα, καθώς εκείνος καταβρόχθιζε μια μεγάλη μπουκιά από ομελέτα και βραστές πατάτες πασπαλισμένες με HB, το οποίο, μάλιστα, είχε φέρει μαζί του, από τη χώρα του. Το στόμα του ήταν αρκετά γεμάτο για να μπορέσει να μιλήσει, τα μάγουλα του ήταν σαν δύο μικρές μπαλίτσες. Έτσι προτίμησε μια χειρονομία, για να με παραπέμψει στο παράξενο όνομα του: Έξυσε με το ένα χέρι του το άλλο και γω έμεινα απορημένη να τον κοιτώ. Καταλαβαίνοντας πως είχε αποτύχει η προσπάθεια του, σήκωσε τότε, την μπλούζα του και μου έδειξε ένα σημάδι στην κοιλιά του, σαν μια τεράστια γρατσουνιά. Τότε θυμήθηκα. Πως τον λένε Σκράτς. Που πάει να πει γρατζουνώ ή κάτι τέτοιο.

«ΠΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ ΣΚΡΑΤΣ;» Του είχα κάνει αυτή την ερώτηση, αφού είχε πια καταπιεί εκείνο το περίεργο μείγμα. «Χρόνια» είπε. «Ταξιδεύω χρόνια» επανάλαβε. «Από κείνη την στιγμή που αποφάσισα τι πραγματικά θέλω να κάνω στην ζωή μου». Η τελευταία του πρόταση σχεδόν με τρόμαξε. Μου φάνηκε συναρπαστικό και ταυτόχρονα τρομαχτικό να έχει ζήσει μια τέτοια στιγμή. Μια στιγμή, δηλαδή, που σου αποκαλύπτει πως θέλεις να ‘ναι η ζωή σου. Και πώς αποφασίζει κανείς ποια είναι εκείνη η στιγμή όπου πραγματικά ξέρει τι θέλει από την ζωή του; Έτσι σκέφτηκα σχεδόν αντανακλαστικά, δεν άντεξα και του το ‘πα.

ΜΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕ ΜΕ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ κι ύστερα χάιδεψε ασυναίσθητα την ουλή στην κοιλιά του, λες και χάιδευε ένα κατοικίδιο. Έμεινε για λίγο σιωπηλός και γω σιωπηλή να τον κοιτώ, περιμένοντας μια απάντηση. «Ο καθένας μπορεί να νιώσει πια είναι εκείνη η στιγμή, αρκεί να συνειδητοποιήσει ότι θέλει να την ψάξει». Αυτή ήταν η απάντηση του χωρίς, ωστόσο, να την λέει με βαρύγδουπο ύφος. Την έλεγε σαν μια καθημερινή κουβέντα και απόλυτα βιωμένη. Όπως ακριβώς χάιδευε εκείνη την ουλή στην κοιλιά, λες και ποτέ δεν τον είχε πονέσει.

«ΕΣΥ ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ;» είπα. Να παίζει μουσική. Αυτό ήθελε. Κι’ άρχισε να μου διηγείται πως όταν πια το αποφάσισε, πούλησε ένα σπίτι που είχε στην Αγγλία και άρχισε να γυρίζει τον κόσμο με όλα τα μουσικά του σύνεργα. Στην χώρα που τον συνάντησα έμενε τους τελευταίους 9 μήνες. Μετά δεν ήξερε πού θα πήγαινε. Ούτε και ρωτούσε τον εαυτό του. Άρχισε να μου περιγράφει τις εμπειρίες του. Πράγματα που έζησε κι’ άλλα που ήθελε να ζήσει. Μέχρι που μας διέκοψε ο Μπούνγια (έτσι λέγανε το γκαρσόνι σε κείνο το μικρό εστιατόριο που καθόμασταν). Ο Μπούνγια ήταν φίλος με τον Σκράτς. Τον αγκάλιασε και τον φίλησε σταυρωτά τρεις φορές. Κι’ ύστερα γύρισε προς την μεριά μου και μου είπε «δεν είναι πολύ καλό αγόρι αυτός ο παχουλός Σκράτς;».

ΝΤΡΑΠΗΚΑ ΠΡΟΣ ΣΤΙΓΜΗΝ. Ο Σκράτς το κατάλαβε και μου χάιδεψε το γόνατο καθησυχαστικά. «Μην εκπλήσσεσαι. Εδώ, σ’ αυτή την χώρα, δεν το θεωρούν προσβολή να σε αποκαλέσουνε παχουλό ή και άσχημο. Γιατί απλούστατα δεν θεωρούν ότι είναι κάτι κακό. Είναι όπως σε αποκαλούν ξανθό ή καστανό. Κάτι τέτοιο». Κοίταξε την έκφραση μου και λύθηκε στο γέλιο. Άρχισα τότε να γελώ και γω μαζί του σκεφτόμενη πως θα μου άρεσε να ήτανε κολλητός μου ο Σκράτς. Ο Σκράτς με την μεγάλη ουλή στην κοιλιά του και το φανταστικό χαμόγελο. Ο Σκράτς που έκανε την ουλή του όνομα και τώρα την χαϊδεύει καθώς ξαπλώνει στο πάτωμα. Ο Σκράτς που επειδή έκανε την ουλή του όνομα, ξέρει να χαϊδεύει την ζωή του…


Η Ελένη Ξένου είναι δημοσιογράφος και ζει στη Λευκωσία. Τη γνωρίσαμε ως διευθύντρια στο καλό κυπριακό περιοδικό Υστερόγραφο. Εδώ στο DOC TV, πιστεύουμε ότι πρέπει να εκδώσει επειγόντως μυθιστόρημα. 

εμφάνιση σχολίων