Η επιστήμη διαπιστώνει ότι η απόρριψη επηρεάζει όχι μόνο την ψυχολογία μας αλλά τη νοημοσύνη, τη λογική και την αυτοεκτίμησή μας
ΠΕΡΣΑ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ
17 Σεπτεμβρίου 2024
Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΠΟΝΑΕΙ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΑ. Κι όμως, η απόρριψη διοχετεύεται και στις φυσικές οδούς του πόνου στον εγκέφαλο. Μελέτες fMRI δείχνουν ότι οι περιοχές του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται όταν βιώνουμε την απόρριψη είναι ίδιες με αυτές που ενεργοποιούνται όταν βιώνουμε σωματικό πόνο. Αυτός είναι ο λόγος που η απόρριψη πονάει τόσο πολύ (νευρολογικά μιλώντας).
ΕΝΑ ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ ΜΕΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΗΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ. Ο συναισθηματικός πόνος μιμείται τον σωματικό πόνο. Έτσι ερευνητές έδωσαν σε ορισμένους συμμετέχοντες σε σχετική έρευνα, ένα χάπι ακεταμινοφαίνης (Tylenol), προτού ανακαλέσουν μια οδυνηρή εμπειρία απόρριψης. Οι άνθρωποι που πήραν το χάπι ανέφεραν σημαντικά λιγότερο συναισθηματικό πόνο από ό,τι τα άτομα που πήραν ένα χάπι placebo, δηλαδή καραμελίτσα.
ΤΟ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΑΙΖΕΙ ΡΟΛΟ. Ως κυνηγοί/τροφοσυλλέκτες, στο παρελθόν, ο εξοστρακισμός από μια φυλή ήταν ουσιαστικά ποινή θανάτου, καθώς ήταν σχεδόν απίθανο να επιβιώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα ένας άνθρωπος μόνος του. Οι εξελικτικοί ψυχολόγοι υποθέτουν πως ο εγκέφαλος έχει αναπτύξει ένα σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης κινδύνου εξοστρακισμού. Επειδή η απόρριψη μιμείται τον φυσικό πόνο, εκείνοι που είχαν το αίσθημα προειδοποίησης, είχαν περισσότερες πιθανότητες να διορθώσουν τη συμπεριφορά τους και, κατά συνέπεια, να παραμείνουν στη φυλή και να επιβιώσουν. Πράγμα που ενδεχομένως εξηγεί και γιατί…
…ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΒΙΩΣΟΥΜΕ ΠΙΟ ΕΝΤΟΝΑ ΤΟΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΠΟΝΟ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΩΜΑΤΙΚΟ. Σε μια ερώτηση όπως: «Θυμάσαι τότε που έκοψες το δάχτυλό σου και έκανες επτά ράμματα;» Η πιθανότερη απάντηση είναι: «Σιγά τ’ αυγά. Πού το θυμήθηκες αυτό τώρα;» Όμως αν η ερώτηση γίνει «Θυμάσαι τότε που σε πούλησε ο κολλητός σου ή που σε παράτησε το μεγάλο σου αμόρε;», εκεί μάλλον θα νιώσουμε ένα αγκάθι στην καρδιά. Αυτό συμβαίνει διότι ο εγκέφαλός μας βάζει σε προτεραιότητα τις εμπειρίες της απόρριψης, επειδή είμαστε κοινωνικά ζώα που ζουν σε «φυλές».
ΕΧΟΥΜΕ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΚΑΠΟΥ. Όμως η απόρριψη αποσταθεροποιεί αυτή την ανάγκη μας. Η επανασύνδεση με αυτούς που μας αγαπούν, ή το άνοιγμα προς τα μέλη των ομάδων με τις οποίες αισθανόμαστε ισχυρή συγγένεια και που μας εκτιμούν και μας αποδέχονται, απαλύνει τον συναισθηματικό πόνο μετά από μια απόρριψη.
Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ. Αναρίθμητες μελέτες έχουν δείξει ότι ακόμη και ήπιες απορρίψεις έχουν οδηγήσει τους ανθρώπους να διοχετεύσουν την επιθετικότητά τους σε αθώους περαστικούς. Πυροβολισμοί σε σχολεία, βία κατά των γυναικών, και απολύσεις εργαζομένων είναι άλλα παραδείγματα του ισχυρού δεσμού μεταξύ της απόρριψης και της επιθετικότητας.
Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Μεγάλο μέρος την επιθετικότητας που προκαλείται από την απόρριψη, επίσης, στρέφεται προς τον εαυτό μας. Συχνά, όταν μας απορρίπτουν, κατηγορούμε τον εαυτό μας, τις ανεπάρκειές μας, χαστουκίζουμε τον αυτοσεβασμό μας και μας «ρίχνουμε» κάτω από το μηδέν. Το να κατηγορούμε τον εαυτό μας όχι μόνο βαθαίνει τον συναισθηματικό μας πόνο αλλά καθιστά πιο δύσκολο για μας το να συνέλθουμε και να ορθοποδήσουμε.
ΜΕΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΞΥΠΝΑΔΑ ΜΑΣ Η ΑΠΟΡΙΨΗ; ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ. Έρευνες έχουν ζητήσει από τους συμμετέχοντες να θυμηθούν μια πρόσφατη εμπειρία απόρριψης και να την ξαναζήσουν νοητικά. Ύστερα έπρεπε να κάνουν ένα τεστ IQ. Τα αποτελέσματα έδειξαν τη βραχυπρόθεσμη μνήμη αλλά και την εγκεφαλική διαδικασία για τη λήψη αποφάσεων να παραπαίουν και να μη λειτουργούν σωστά.
Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ. Γι’ αυτό ακόμα και πειράματα κατά τα οποία οι συμμετέχοντες απορρίφθηκαν από αγνώστους που στην τελική θα έπρεπε να τους έχουν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια, δείχνουν συναισθηματικό πόνο. Ακόμα και όταν αυτοί οι άγνωστοι ανήκουν σε κάποια ομάδα ανθρώπων που δεν συμπαθούμε ούτε καν λιγάκι, αμέ!
ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ: Πάντα υπάρχουν τρόποι για να χειριστούμε και να απαλύνουμε τον πόνο της απόρριψης. Για να γίνει αυτό αποτελεσματικά πρέπει να αντιμετωπίσουμε καθένα από τα ψυχολογικά τραύματά μας, δηλαδή να καταπραΰνουμε τον συναισθηματικό μας πόνο, να μειώσουμε τον θυμό και την επιθετικότητά μας, να προστατέψουμε την αυτοεκτίμησή μας και να σταθεροποιήσουμε την ανάγκη του να ανήκουμε. Δηλαδή να στραφούμε στους φίλους, στην οικογένεια, σε κάποιον ειδικό για βοήθεια. Ίσως και να πάρουμε ένα παυσίπονο.
Πηγή: psychologytoday
εμφάνιση σχολίων