ΖΗΝ Τζινξ, ο Σφιγξ

ΖΗΝ Επειδή εδώ στο DOC TV είμαστε γατοποιημένοι, σκεφτήκαμε να γατοποιήσουμε και τον υπόλοιπο κόσμο. Να μοιραστούμε δηλαδή ιστορίες για το πώς σώσαμε τα γατιά μας ή πώς μας έσωσαν εκείνα. Στην πρώτη Γατοϊστορία πρωταγωνιστεί ο Τζινξ, την ιστορία του μας γράφει η Μαριανίνα

Μια μέρα ερωτεύτηκα παράφορα τη γάτα Σφιγξ μιας κυρίας. Η καραφλή ροζ γάτα καθόταν στον ώμο της σαν βελούδινος παπαγάλος και τριβόταν ασταμάτητα στο πρόσωπό της. Δεν έδινε σημασία στις άλλες γάτες, προτιμούσε τους ανθρώπους. «Είναι κάτι ανάμεσα σε άνθρωπο, γάτα, σκύλο και μαϊμού», με πληροφόρησε η μαμά της.

Πολλά χρόνια αργότερα, κι ενώ συγκατοικούσα με την υπεραιωνόβια γάτα, την Πέρσα, χτύπησε το τηλέφωνο. «Αν δεν κάνω λάθος, κάποτε μου είχες πει πως ερωτεύτηκες μια Σφιγξ. Θέλεις μία; Η μαμά της φεύγει στο εξωτερικό. Δεν θέλει χρήματα, μόνο να βρει το γατί ένα καλό σπίτι. Το ‘χει παρκαρισμένο στο κτηνιατρείο». Μπαίνοντας στο κτηνιατρείο, όλα τα ζωάκια ήταν στα κλουβιά τους. Ένα ροζ-κίτρινο γατί, το μόνο που τριγυρνούσε ελεύθερο, έτρεξε προς το μέρος μου, σηκώθηκε στα δύο πίσω πόδια του και σε άψογα γατίσια με ρώτησε: «Ήρθες να με πάρεις σπίτι;». Η καψούρα μας ήταν ακαριαία.

Οι Σφιγξ συνήθως είναι καραφλές. Αυτός ήταν ένας πρασινομάτης, αλλόκοτος γάτος, με τόπους-τόπους ξανθή κοντή τρίχα, κεφάλι σαν από σουέντ ύφασμα, λαιμό χελώνας, κουτσουρεμένα μουστάκια, τεράστια αυτιά – τα τριπλάσια σε μέγεθος από τα αυτιά μιας νορμάλ γάτας. «Είναι αλλόκοτος διότι μόνο όσες Σφιγξ έχουν δύο γονείς και δύο παπούδες καραφλούς είναι εντελώς άτριχες», με πληροφορεί η κτηνίατρος. «Αλλά ο χαρακτήρας είναι 100% Σφίγγα».

Ο Jynx (όπως τον ονόμασα, διότι το βιβλιάριό του είχε χαθεί και κανείς δεν ήξερε πώς τον λένε) ήταν 2μισι ετών. Συγκατοικούσε με έναν περσικό γάτο που τον είχαν πάρει ήδη. Τον Jynx δεν τον ήθελε κανείς, διότι έμοιαζε σαν εξωγήινος και πολλοί τον θεωρούσαν άσχημο. Μα τα γατιά δεν κρίνονται από την τρίχα, όπως τα βιβλία δεν κρίνονται από τα εξώφυλλα. Χώρια που με ψυχρή υποκειμενικότητα επιβεβαιώνω το γεγονός είναι πανέμορφος. Πριν να καταλήξει στο κτηνιατρείο, τον είχαν πάει σε ένα pet shop για να πουληθεί. Εκεί, από τη μηδαμινή φροντίδα, ο Jynx γέμισε δερματικά προβλήματα και είχε τα χάλια του. Ο περσικός έγινε επιθετικός. Πήγε η πρώην μάνα τους, τα είδε, φρίκαρε και τελικά τα άφησε στο κτηνιατρείο. Πάλι καλά.

Και να που ο Jynx μού μιλούσε και τριβόταν στο χέρι μου με τόση φόρα που με γέμιζε σάλια. Μπήκε στον μεταφορέα από μόνος του, έκανε δυο-τρεις γύρους σαν σκύλος και θρονιάστηκε, σαν να ήξερε πολύ καλά πως πήγαινε σπίτι. Στη διαδρομή δεν έβγαλε άχνα. Ήταν χαλαρός και χάζευε. Όταν του μιλούσα μου χαμογελούσε, όπως χαμογελούν οι γάτες όταν ακούνε κάτι γλυκό και μισοκλείνουν τα μάτια τους για δυο δευτερόλεπτα ενώ σε κοιτάνε στο πρόσωπο.

Στο σπίτι προσαρμόστηκε αμέσως. Έκανε μερικές βόλτες να μυρίσει, γνωρίστηκε με τη γάτα Πέρσα που όποτε τον έβλεπε έφτυνε (σύντομα τού έγλειφε τη μουσούδα), και το βράδυ, κούρνιασε κολλημένος στο πλευρό μου. Άρχισε να χαλαρώνει μέχρι που το κεφάλι του βάρυνε και έγειρε. Η μύτη του ακούμπησε κάτω. Και σε αυτή την αλλόκοτη στάση, το πιο αλλόκοτο γατί που συνάντησα ποτέ μου κοιμήθηκε.

Είμαστε οικογένεια τέσσερα χρόνια. Ο Jynx είναι η παρουσία που δίνει ζωή στο σπίτι και έχει τρελό φαν κλαμπ αφού οι φίλοι όταν μπουν στο σπίτι πρώτα ρωτάνε «Πού είναι ο γάτος;» και μετά λένε καλησπέρα. Σαν σωστός σκυλόγατος ο Τζινξ στα πάρτι δεν αποσύρεται όπως κάνουν οι τυπικές βασίλισσες-γάτες. Γυρνάει από παρέα σε παρέα και ασχολείται με όλους μέχρι να εξαντληθεί. Στην παρακμή της νύχτας βρίσκει μια γωνίτσα εκεί κοντά μας και κοιμάται. Δεν θέλει να απέχει από την κοινωνικοποίηση ούτε την ώρα που κοιμάται.

Όλοι μού λένε ότι πρέπει να τον βγάλω έξω με λουρί, αλλά εγώ δεν καταδέχομαι τέτοια ξεφτίλα για τον γάτο. Μιλάει επίσης στο τηλέφωνο, ειδικά αν ακούει τις λέξεις «παιδί μου», που είναι γι’ αυτόν σαν δεύτερο όνομα. Και τα καλαμάκια του καφέ είναι το αγαπημένο του παιχνίδι και έτσι κλέβει συχνά το δικό μου από το ποτήρι και το αφήνει στα πόδια μου για να το πετάξω μακριά κι ύστερα να μου το φέρει πίσω με το στόμα, σαν γατό-σκυλος που είναι. Κάθε πρωί που καταλαβαίνει ότι ξυπνάω, έρχεται στο κρεβάτι και αρχίζει να μιλάει με ενθουσιασμό για τα χιλιάδες που συνέβησαν στο σπίτι ενώ κοιμόμουν. Λέει τόσες διαφορετικές λέξεις που είμαι σίγουρη πως αφηγείται καταπληκτικές ιστορίες και λυπάμαι που τα γατίσια μου παραμένουν σε βασικό επίπεδο και δεν τις καταλαβαίνω. Νιώθω όμως την υπέρμετρη χαρά του όταν μου μιλάει, καθώς πηδάει στα δυο του πόδια, όπως την ημέρα που τον γνώρισα, και τρίβεται με ορμή στα χέρια μου αφήνοντας γατο-σαλάκια.


Mοιραστείτε μαζί μας τη δική σας Γατοϊστορία και μια φωτογραφία του γατιού σας, στο [email protected]. Μιάου ρε.

εμφάνιση σχολίων