Από το 2008 η δουλειά του Alvaro Laiz εστιάζει σε περιθωριοποιημένες και καταπιεσμένες μειονότητες, όπως τα ορφανά με HIV στην Ουγκάντα ή τα παιδιά-στρατιώτες στην ίδια περιοχή. Ο φωτογράφος βρέθηκε τυχαία στη Μογγολία, αλλά γρήγορα ασχολήθηκε με το θέμα των τρανσέξουαλ, όταν είδε τι συμβαίνει.
«Δεν είμαι φωτογράφος πολεμικού ρεπορτάζ και δεν έχω μεγάλη εμπειρία από μάχες και σκηνές βίας, αλλά η καταπίεση αυτού του είδους είναι το ίδιο βάναυση».
Πολλοί από τους τρανσέξουαλ που φωτογράφισε ο Laiz δουλεύουν σε κλαμπ ή οίκους ανοχής, όπου μόνο εκεί φανερώνουν ποιοι πραγματικά είναι. Άλλοι εργάζονται ως χορευτές μπαλέτου, ξεναγοί ή δάσκαλοι κρύβοντας την αληθινή τους ταυτότητα. Κάποιους τους φωτογράφισε με την παραδοσιακή στολή της βασίλισσας της Μογγολίας, θέλοντας να δώσει ένα πιο λυρικό τόνο στη δουλειά του.
«Ήθελα να δείξω πώς είναι οι τρανσέξουαλ, αλλά και πώς βλέπουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Η ταυτότητα ενός ανθρώπου δεν είναι μονοδιάστατη», είπε ο φωτογράφος.
Τελευταία υπάρχουν ενδείξεις ότι οι συνθήκες αλλάζουν κάπως για τους τρανσέξουαλ στη Μογγολία.
Πέρυσι μάλιστα γιόρτασαν για πρώτη φορά σε Φεστιβάλ Υπερηφάνειας. Ο Laiz ελπίζει ότι οι φωτογραφίες του θα παίξουν ένα ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση. «Πρέπει ο θεατής να καταλάβει ότι και οι τρανσέξουαλ είναι ανθρώπινα πλάσματα που προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους. Δεν είναι κακό αυτό».