Η Μέριλιν του Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Μέιλερ

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ
Γραμμένη με απόλυτα μυθιστορηματικό τρόπο, η βιογραφία του Μέιλερ για τη Μέριλιν είναι ίσως η πιο διάσημη στον κόσμο. Μελετήθηκαν περισσότερες από 16 χιλιάδες φωτογραφίες και γράφτηκαν 25 χιλιάδες λέξεις, από τις οποίες τελικά κρατήθηκαν περίπου το 1/3, με σκοπό να πετύχουν «το σχήμα μιας άπιαστης έρευνας, πάνω στην πιο ευμετάβλητη από τις γοητείες -στην ταυτότητα μιας αξιαγάπητης αλλά σπάνια απλής γυναίκας».


Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΠΛΑΤΟ. Μια μέρα έρχεται να την επισκεφθεί. Δεν είναι πια ο ντροπαλός θαυμαστής που τον πέρασαν κορόιδο όταν γύριζαν το “Monkey Business”. Τώρα δεν καταδέχεται να φωτογραφηθεί παρά μονάχα με τον Ίρβινγκ Μπέρλιν και αναγγέλλει ότι ο πραγματικός λόγος της επίσκεψής του είναι ότι θέλει ν’ ακούσει την Έθελ Μέρμαν να τραγουδάει. Η Μερμ είναι κι αυτή ένα από τα φαβορί στου Τουτς Σορ. Μπορούμε να φανταστούμε τις αντιδράσεις της Μέριλιν.

ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΩΡΕΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΤΗΣ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ, προσπαθώντας να ξαναβρεί τη φόρμα της, αλλά τρεις φορές λιποθυμά στο πλατό την ώρα του γυρίσματος. Για το μεγάλο της χορευτικό νούμερο, το «Ένα Κύμα Τροπικής Ζέστης», ψάχνει τον Τζακ Κολ, το χορογράφο της στο «Οι Άντρες Προτιμούν τις Ξανθιές», το νούμερο αυτό, όμως, θα ξεσηκώσει καταστροφικές κριτικές. Τα εφέ της είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά και δείχνει ωχρή σαν φάντασμα μέσα σ’ ένα κοστούμι αλά Κάρμεν Μιράντα. Το δέρμα της φαίνεται άτονο. Το βλέμμα της, όταν δεν είναι πεθαμένο, είναι ανούσιο. Ποτέ δεν ήταν λιγότερο ελκυστική σ’ ένα φιλμ. Έτσι, λοιπόν, φοράει κι αυτή μια μαύρη κιλότα μέσα από μια φούστα φλαμένκο ανοικτή όλη μπρος, και κάθε φορά που κλοτσάει μια γάμπα στον αέρα, μοιάζει σαν να κλοτσάει μια αστραπή από τούφες της ήβης.

ΟΙ ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΠΟΔΙΔΟΥΝ ΤΗΝ ΚΛΟΤΣΙΑ. Η Χέντι Χόπερ τής γράφει ένα άρθρο έξω φρενών. Ο Εντ Σάλιβαν θα γράψει: «η Μις Μονρόε μόλις τώρα κουρέλιασε τα καλωσορίσματα του παρατηρητή… Το “Κύμα Ζέστης” μπορεί εύκολα να θεωρηθεί η πιο χυδαία παραβίαση του καλού γούστου, στην οποία παρευρέθηκε αυτός ο παρατηρητής ποτέ». Στα γράμματα των θεατών υπάρχουν φράσεις σαν «η Μέριλιν Μονρόε αηδιάζει κι εμένα και τα παιδιά μου ακόμα». Η ζημιά που της έγινε θα φανεί αργότερα, αλλά, κι από τώρα, σαν να νιώθει το πόσο κακό ήταν το φιλμ που έκανε, τελειώνει την τελευταία της εβδομάδα γυρίσματος, άρρωστη, με μια μικροφλεγμονή και, χωρίς να ξεκουραστεί ούτε μια μέρα, περνάει στα πλατό του «Επτά Χρόνια Φαγούρα».

ΕΔΩ ΞΑΝΑΓΕΝΝΙΕΤΑΙ. Σαν να είχε προπονηθεί για να παίζει μπέιζ μπολ, σύμφωνα με τις μεταφυσικές διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στο δεύτερο και στο τρίτο χτύπημα, θ’ αποδώσει τον καλύτερό της εαυτό. Η Μέριλιν είναι παχουλή, σχεδόν παχιά, η σάρκα της ξεπετάγεται ανάμεσα από κάθε μπρετέλα, τα μπούτια της δείχνουν βαριά, τα μπράτσα της βάζουν σε υποψία ότι θα γίνει πληθωρικά παχιά, όταν και αν ποτέ γεράσει, έχει μια κοιλιά που τουρλώνει όσο για πολλά χρόνια τώρα δεν έχει τουρλώσει καμιά κοιλιά καμιάς μεγάλης σταρ, κι όμως, εξακολουθεί παρ’ όλ’ αυτά να είναι η ζωντανή ενσάρκωση της ομορφιάς. Είναι το κύκνειο άσμα της σαν σεξουαλικό αντικείμενο -το τελευταίο αισθησιακό φιλμ που θα γυρίσει- και πώς το γυρίζει!

ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΛΗ ΗΘΟΠΟΙΟΣ όσο και οι ηθοποιοί που παίζουν μαζί της, και μαζί με τον Τομ Έουελ, κάνουν μια κωμική παρέλαση μεσ’ απ’ όλο το φιλμ. Σαν Το-Κορίτσι-Που-Μένει-Από-Πάνω, ένα μοντέλο της τηλεόρασης από το Κολοράντο που έχει έρθει στη Νέα Υόρκη για τις διακοπές του, δημιουργεί έναν τελευταίο αμερικανό αθώο, ένα πρωτόγονο τεχνοκατασκεύασμα των μεσο-Αϊζενχαουερικών χρόνων, ένα αμερικανικό κορίτσι που πιστεύει στα προϊόντα που πουλάει στα διαφημιστικά της TV -είναι τόσο απλή και τόσο υγιής, όσο και ολόκληρη η κεντρική χώρα του κράτους, και στέκεται κι αυτή στη μέση, έτοιμη για να τη μαδήσουν. Είναι μια απίστευτη παράσταση για μια ηθοποιό  που είναι στα πρόθυρα του χωρισμού με τον άντρα της, έχει δύο απαίσια φιλμ από πίσω της, είναι κάτω από ψυχανάλυση, πίνει πάρα πολύ, και, παράλληλα μ’ όλ’ αυτά, κάνει σχέδια να σπάσει το συμβόλαιό της και να ξαναρχίσει μια καινούργια ζωή στη Νέα Υόρκη, κάνοντας φιλίες μ’ ένα φωτογράφο που ποτέ του δεν έχει κάνει τον παραγωγό ούτε σ’ ένα φιλμ.

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΦΟΡΤΙΟ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΜΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΑ. Είναι μια ένταση σχεδόν ανυπόφορη για μια δυνατή γυναίκα, με σταθερή οντότητα, για τη Μέριλιν όμως είναι κάτι το φυσικό. Υπάρχει κι ένα πλεονέκτημα στο να έχεις μια περιορισμένη οντότητα -είναι η ικανότητα να μετακομίζεις από τη μια ζωή στην άλλη με περισσότερη ευχαρίστηση παρά λύπη. Αν αυτή η έλλειψη οντότητας γίνεται σιγά σιγά όλο και πιο ενοχλητική σε μια στατική κατάσταση (γιατί όλοι οι άλλοι έχουν την τάση να χτίζουν και να ευτυχούν περισσότερο από σένα τον ίδιο), σ’ έναν καινούργιο ρόλο, αυτή η αραιή ψυχή προσφέρει μια ζωηρή αντίληψη. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι ένας παράδεισος στο πλατό του «Εφτά Χρόνια Φαγούρα». Αργοπορεί συνήθως πολλές ώρες, και ο θίασος τρώει τα σίδερα όσο αυτή ξεχνάει τα λόγια της, είναι όμως καταφερτζού, τι καταφερτζού που είναι σ’ αυτό το φιλμ!

Απόσπασμα από τη σπάνια και εξαντλημένηβιογραφία Μέριλιν του Νόρμαν Μέιλερ, εκδ. Ι.Δ. Χατζηνικολή, μετάφραση Ιωάννα Δ. Χατζηνικολή


Νόρμαν Κίνγκσλεϊ Μέιλερ (31 Ιανουαρίου 1923-10 Νοεμβρίου 2007). Αμερικανός συγγραφέας, δημοσιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Τιμήθηκε δυο φορές με το Βραβείο Πούλιτζερ και μια φορά με το Εθνικό Βραβείου Βιβλίου. Ανάμεσα στα πιο γνωστά του έργα είναι το βιβλίο Οι Σκληροί Δε Χορεύουν, που έγινε και ταινία, με τον ίδιο να υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία.
 

εμφάνιση σχολίων