«O πόλεμος ενός Α' ΠΡΟΣΩΠΟ άλλοθι»

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Ο φανταστικός (ίσως και κυριολεκτικά, διότι προσπαθεί με πάθος να κατοικήσει μέσα στο δεξιό φαντασιακό) Τάκης Μίχας προσπάθησε πάλι χθες να απελευθερώσει από τα δεσμά της λογικής το τόσο απαραίτητο, για κάθε είδους πολιτική και ιδεολογική αυθαιρεσία, συστατικό: την ηθική νομιμοποίηση, τη χειραφέτησή της, το άλλοθι.

Γράφοντας με όρους κάποιου είδους μπακαλόγατου πολιτικού ψυχαναλυτή, επιτέθηκε στην αριστερά ως τη φαντασίωση του κάθε δεξιού που σέβεται τον εαυτό του, ονοματίζοντας τη διαδικασία προσλήψεων αριστερών από δεξιούς (ενδιαφέρον εδώ πολιτικά είναι ο άρρητος υπαινιγμός του ότι οι δεξιοί εν προκειμένω είναι και οι πασόκοι) ως ένα απαραίτητο για τα κοινά άλλοθι, ένα άλλοθι προόδου και προοδευτικότητας, όχι το αποτέλεσμα κάποιου τύπου πολιτικού πολιτισμού, όχι μιας αξιοκρατικής διαδικασίας, αλλά ως εξαγορά σήματος, branding με τα μάτια και στα μάτια του Άλλου.

Η περίφημη αποδοχή του Άλλου *και* από το Άλλο, διά της απορρόφησής του στο Ίδιο, είναι διττής φύσης: δεν το αποδέχεται κανείς μόνο για να μπορεί το Άλλο με τη σειρά του να τον αποδεχτεί, αλλά και για να το ενσωματώσει στο Ίδιο, να το οικειοποιηθεί, να το κατακτήσει από μέσα. Οι περίφημες προσλήψεις αριστερών ως μέσο κατάκτησης του προοδευτικού άλλοθι, αν και όπου έγιναν (μεγάλη κουβέντα από μόνη της, αλλά ας το αποδεχτούμε ως υπόθεση εργασίας, μόνο και μόνο για να καταδείξουμε τι προσπαθεί να σκαρώσει ο ατάλαντος κύριος Μίχας), αφορούσαν εξίσου, αν όχι περισσότερο, την ανάγκη ενσωμάτωσής τους στο πελατειακά δομημένο κράτος και νόμο της δεξιάς. Ως πελατάκια, οι διορισμένοι αριστεροί, ήταν εξουδετερωμένοι, προδότες της ίδιας της προόδου και της προοδευτικότητας που η πρόσληψή τους, ως πελατειακή συναλλαγή, «παραχωρούσε» στο δεξιό εργοδότη, άρχοντα, επιστάτη της ενοχής τους. Αυτό που λοιπόν εξαγοράζει κανείς σ' αυτήν την περίπτωση δεν είναι η αποδοχή του Άλλου, αλλά το Άλλο αυτό καθαυτό, κάνοντάς το Ίδιο με τα μούτρα του.

Φυσικά ο Μίχας δεν πρόκειται να παραδεχθεί κάτι τέτοιο: στο σύμπαν των εξαγορών που κατοικεί, μόνο το αποτέλεσμα της συναλλαγής έχει την υπεραξία του, όχι η συναλλαγή ως υπεραξία. Αποσιωπεί βέβαια και κάτι ακόμα και εξίσου σημαντικό: στον πολιτικό στίβο, τα ανοίγματα στο Άλλο είναι διαδεδομένες πρακτικές. Πιο πρόσφατη περίπτωση η ομιλία Τσίπρα στο Μέγαρο, όπου ως άλλος Χαρίλαος και Λεωνίδας, έσφιξε νοερά το χέρι του Καραμανλή του Μέγα, οικειοποιούμενος στιγμιαία τη Μεγαλοσύνη που αυτός συμβολίζει στο δεξιό και κεντροδεξιό σύμπαν, αναβαθμίζοντας τις μετοχές του στο χρηματιστήριο του πολιτικού πολιτισμού, που δυστυχώς στη χώρα μας εξαντλείται σε όρους ποδοσφαιρικής ανάλυσης για την ικανότητα του αντιπάλου στο σκοράρισμα.

Όχι όμως, ο Μίχας δεν έχει όρεξη για τέτοιες παραδοχές. Δεν είναι το άνοιγμα στο Άλλο προνόμιο και πρακτική όλων: είναι μια δεξιά αδυναμία, ένα πάθος για αναγνώριση προοδευτικότητας που η δεξιά τη στερήθηκε, όχι επειδή η αντιδραστική της κοσμοθεωρία την αποκλείει εξ ορισμού, αλλά επειδή η περίφημη αριστερή ηγεμονία της την αποσπούσε συστηματικά, συνομωτικά, εν τέλει παρανοϊκά.

Κι όμως, αυτό στο οποίο επιτέθηκε χθες ο Μίχας δεν είναι αυτή η ηγεμονία. Στην πραγματικότητα επιτέθηκε και προσπάθησε να κατακτήσει τα ηνία της νέας ηγεμονίας που σαρώνει τον τόπο: της φασιστικής ηγεμονίας τού «δε χρειάζεται πια κανένα άλλοθι», της ωμής, απροκάλυπτης, στυγερής διατύπωσης των πιο απίθανων, αναχρονιστικών και αντιδραστικών απόψεων που ηγεμονεύει η Χρυσή Αυγή, στερώντας από τη δεξιά παράταξη ψήφους, νομιμοποίηση, ταυτότητα. Ο Μίχας, υπακούοντας (νοερά; κατ' εντολή;) στο ιδεολογικό πρόταγμα πολέμου του Σαμαρά και του Βορίδη, απεμπολεί κάθε στοιχειώδη ανάγκη πολιτικού και κοινωνικού άλλοθι, προσπαθεί να κουρσέψει την αυθεντική ανυπαρξία-άλλοθι του φασισμού, εξοστρακίζει την έννοια της νομιμοποίησης από το πεδίο του Πολιτικού και απελευθερώνει τις δυνάμεις της Αυτοκρατορίας του Εγκεφαλικά Νεκρού Αυτονόητου απέναντι σε κάθε Άλλο, γιορτάζοντας την πανηγυρική επιστροφή του Ίδιου. Ενός Ίδιου που ποτέ δεν υπήρξε τέτοιο.

Same as it never was.


Ο @mao_tse_tung στο twitter
 

εμφάνιση σχολίων