iDOCERS | Απωθημένο

Έφυγα από μία χώρα στα 17 και ανυπομονούσα να έρθω Ελλάδα. Στα 24 πλέον κατάφερα να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Κατάφερα να με συνεπάρει η επιστήμη των σπουδών μου. Τώρα πια κάπου χάθηκα. Έχασα τα σημαντικά πράγματα που είχαν αξία. Και να πάλι πίσω στα 17. Να ψάχνω το μετά, το νέο στόχο, το νέο θέλω. Τελειώνοντας τη σχολή, ξανά μόνη στον έρωτα μετά από χρόνια σχέσης με σένα, ξανά να πρέπει να σκέφτομαι ποια πόλη θα με βγάλει σώα.

Αθήνα! Όλοι τρέχουν να φύγουν από εκεί σαν κατσαρίδες, εγώ είπα να πάω στα πιο δύσκολα. Πόσο δύσκολη είναι; Ξέχασαν να είναι άνθρωποι. Βιβλία, μουσική, διάλογοι, απόψεις, ευγνωμοσύνη και καλοσύνη είναι κάτι άγνωστο πια. Ήμαρτον! Από πότε χάζεψαν; Ναι, χάζεψαν. Μέσα από την κρίση, τα ΜΜΕ, τα προγράμματα στην τηλεόραση, την απληστία, την κούραση, ξέχασαν να έχουν άποψη και να νοιάζονται για τον δίπλα. Σου απαγορεύουν να είσαι κάτι διαφορετικό. Άμα δεν έχεις άποψη, μην προσπαθείς να βρεις το δίκιο σου σε αυτές τις καταστάσεις που μας πλήττουν σήμερα.

Τρομοκρατημένη που ξέρω μόνο ένα φίλο στην Αθήνα και δεν έζησα ποτέ εκεί, το σκέφτομαι ακόμα αν θα πάω. Δεν ξέρω τι θα αντικρίσω στην καθημερινότητα. Η δουλειά όμως είναι συναρπαστική. «Μα καλά, γιατί να πας;» μου είπε η μάνα μου. «Γιατί είναι εκείνο που μ’ αρέσει». «Είναι πολύ διαφορετική η ζωή εκεί σε όλα από εδώ» λέει η κολλητή μου. «Το ξέρω, νομίζω. Αν και θα αφιερώνω όλο μου το χρόνο στη δουλειά». Χωρίς λεφτά, όλο το χρόνο στην δουλειά. Ας ξεκινήσουμε λίγο αντίστροφα, είπα... Ας κάνουμε κάτι που μας αρέσει χωρίς λεφτά, μιας και δεν πληρωνόμαστε από πουθενά ούτως ή άλλως. Φοβάμαι όμως.

Δεν είναι τα όνειρα και τι θέλουμε αυτά που θα μας σώσουν. Ούτε οι ευχές. Αλλά οι πράξεις και η τόλμη. Πάμε προς μία οδό με κάποιους ανθρώπους δίπλα μας. Φίλοι, οικογένεια, γνωστοί, έρωτες και άγνωστοι. «Λεφτά, για να περάσουμε καλά» ανάφερε ένας γνωστός μου στη λέσχη. Του απάντησα πολύ απλά ότι υπάρχουν τρόποι να περάσεις καλά και χωρίς αυτά. Βρες τους και υλοποίησέ τους, όπως το κάνουν και άλλα τόσα παιδιά. Έτσι θα βρεις και τι έχει σημασία για σένα τελικά.

Η επιθυμία να συμβούν όπως τα θέλουμε είναι βασανιστική. Δεν είσαι μονάδα. Γίνε μονάδα του εαυτού σου και μάθε τι σε ικανοποιεί και τι όχι. Ξεκαθάρισέ το και ξεκίνα να το αλλάζεις. Δεν υπάρχει «δε μπορείς». Υπάρχει «δε θέλεις». Είτε είσαι σε κατσικοχώρι, είτε είσαι σε πρωτεύουσα. Καταλήγω να θέλω, να θες την αγκαλιά μου. Τράβα έξω να δεις τον ουρανό και πάρε κάποιον μαζί σου. Μην αφήνεις τα πράγματα να παγώνουν περισσότερο. Και εγώ μαζί σας.

εμφάνιση σχολίων