ΦΛΟΥΟΞΕΤΙΝΗ: Στη Χώρα Α' ΠΡΟΣΩΠΟ του Καλά

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΕ ΡΟΥΦΑΕΙ, ΣΕ ΡΟΥΦΑΕΙ, ΜΑΣ ΡΟΥΦΑΕΙ. Ρομποτικές κινήσεις, ξυπνητήρια, τρέχω στο μπάνιο, παράλληλα ετοιμάζω καφέ, τσεκάρω μην ξεχάσω τίποτα, τι να φορέσω πάλι, τα κλειδιά, το κινητό. Κλείνω την πόρτα πίσω μου. Αυτοκίνητο, ραδιόφωνο, καλημέρες ξέπνοες με συναδέλφους που δε θέλεις να πεις και πολλά. Τέλος για σήμερα, πάλι πίσω. Να ψωνίσω, να πληρώσω λογαριασμούς, να μαγειρέψω, να… να… να… Αυτό θα κάνω μια ζωή; Αυτό.

ΕΧΩ ΞΕΧΑΣΕΙ ΤΙ ΗΘΕΛΑ. Τι ήθελα να κάνω; Πριν από καιρό στο μετρό κάθισε δίπλα μου ένα νεαρό παιδί . Διάβαζε την Ασκητική του Καζαντζάκη και άκουγε μουσική. Ένας ευχάριστος μελαγχολικός ήχος ξεχείλιζε από τα ακουστικά του. Δε κατάλαβα τι μουσική ήταν. Προφανώς κάτι πολύ προχωρημένο για μένα. Στην επόμενη στάση μπήκε ένα όμορφο κορίτσι. Καθαρό πρόσωπο, λαμπερό βλέμμα. Νιάτα που δε κωλώνουν πουθενά. Διάβαζε ποίηση του Ντίλαν Τόμας (“Do not go gentle into that good night”) και άκουγε επίσης μουσική. Ρίχνανε ο ένας στον άλλο κλεφτές, ανιχνευτικές ματιές. Αναγνώρισαν ίσως κάποια μακρινή, εκλεκτική συγγένεια. Σε δύο στάσεις εκείνη κατέβηκε. Το πιο πιθανό είναι πως δε θα ξανασυναντηθούν. Αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις. Ίσως σε κάποια συναυλία… ίσως.

ΑΥΤΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΩ. Σαν τον άγγελο στις ταινίες του Βιμ Βέντερς να μπορούσα να τους φέρω πιο κοντά. Στην άκρη της γλώσσας μου το΄ χα. Να τους έλεγα να πάνε μία βόλτα, να μοιραστούν ένα παγωτό. Μαζί. Αυτό θα ήθελα να κάνω.

ΖΩ ΣΤΟ ΕΤΣΙ ΚΙ ΕΤΣΙ και θέλω να μετακομίσω στη Χώρα του Καλά. Εσύ;

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΡΕΥΜΑΤΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ, ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΗ, ευχολόγια και ετοιμοπαράδοτες συνταγές, πολιτικές, όλοι ανά τον κόσμο και ανά τους αιώνες προσπαθούν μάταια να ικανοποιήσουν το ανικανοποίητο μας, να δώσουν μία απάντηση στην ατέρμονη αναζήτηση μας για νόημα, για ευτυχία. Τις στιγμές που είμαι ευτυχισμένη και γεμάτη δεν το ξέρω. Όταν έχω επίγνωση ότι εκείνη τη στιγμή βίωσα ένα δώρο, μια ανάσα, όταν συνειδητοποιώ ότι άγγιξα για λίγο το επιθυμητό, εκείνη μάλλον έχει φύγει για άλλες αγκαλιές. Ήταν μια στιγμή. Που άλλαξε μέχρι και τη ροή του χρόνου. Οι πολλές ώρες πέρασαν νεράκι γάργαρο ή ένα λεπτό μου φάνηκε αιώνας.

Η ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ είναι μία απάντηση για ερωτήματα ανόητα που κάποιος σκαρφίζεται πίνοντας καφέ, ένα κρύο απόγευμα στην ησυχία του δωματίου του. Στο δωμάτιο του μυαλού του. Ρωτάω κι απαντάω ταυτόχρονα. Αποθεώνω την απάντηση ή την καταποντίζω. Αλλά γνωρίζω ότι δύο πράγματα όπως και στη μικρή ιστορία με κάνουν να ξυπνάω κάθε πρωί. Το απρόβλεπτο, η πιθανότητα, η στιγμή που νιώθω πως όλα είναι δυνατόν να συμβούν, πως “όλα τα μπορώ γι΄αυτό για όλα φταίω”. Κρατάω το ένα σφικτά να μη μου φύγει και προχωρώ στο άλλο. Το άλλο που είναι οι άλλοι. Οι άλλοι. Οι συμπαίχτες. Οι συνοδοιπόροι. Οι συνένοχοι. Οι όμοιοι. Οι διαφορετικοί που οι εσοχές τους κλειδώνουν στις καμπύλες μας και τούμπαλιν. Οι άλλοι, παιδιά. Η ανθρώπινη επαφή.

ΤΙ ΩΡΑ ΠΗΓΕ; Τρέχω να προλάβω. Σαν ρυάκι δροσερό, σα νεράκι γάργαρο περνά ο χρόνος, όταν όλα μοιάζουν δυνατά, όταν είσαι μαζί με άλλους.


*Φλουοξετίνη: Εκλεκτικός ανταγωνιστής της επαναπρόσληψης σεροτονίνης ή SSRI. Ιδιαίτερα αποτελεσματικό στη θεραπεία της κατάθλιψης.

εμφάνιση σχολίων