Τρεις μήνες πριν. Ίσως και λίγο περισσότερο. Ποτέ, όμως, αρκετό. Ούτε για μένα ούτε για εκείνη ούτε γι’ αυτό. Για να το κατανοήσεις, να το προλάβεις, να το παλέψεις. Ήταν ραγδαίο. Σαν τις αποφάσεις που δεν πήραμε, τους ανθρώπους που δε συναντήσαμε, τις ιδέες που προσπεράσαμε. Σαν την κατάποση ενός λουκουμά φτιαγμένου χωρίς αγάπη. Και γι’ αυτό, αχώνευτου.
Αφαίρεση στήθους με συνοπτικές διαδικασίες, χημειοθεραπεία αμέσως μετά.
«Τα μαλλιά μου θα πέσουν;».
«Θα βγουν άλλα, δυνατότερα. Και μέχρι τότε θα έχεις τα ωραιότερα που φαντάστηκες! Πυκνά, με μπούκλες και χρώμα κόκκινο».
Όπως τα όνειρά μας. Κάπου εκεί στην εφηβεία.
Θα θυμηθείς το πριν. Γιατί μόνο έτσι έρχεται το μετά.
Τι σημασία έχει κι αν θα τα αγοράσεις σε ένα μαγαζί πάνω στην Κηφισίας; Μακάρι όλα τα όνειρά μας, έστω και καμουφλαρισμένα, να πωλούνταν σε λίγα τετραγωνικά.
«Και να μην ήταν fake» μου είπες καθώς βγαίναμε από εκεί. Και γέλασες. Κι από τότε… αυτό είναι που γυρνά συνεχώς στο μυαλό μου. Εκείνο το χαμόγελο που θύμιζε άγνοια. Κι εκείνο το μπλε παγκάκι που φιλοξενούσε τα αυγουστιάτικα βράδια μας. Λίγο πριν η γνώση στήσει αντίσκηνο στην καρδιά μας. Κι όμως, αν είχαμε εκείνη τη γνώση νωρίτερα, όλα θα ήταν αλλιώς. «Λίγο πιο νωρίς αν είχα πάει, λίγο καιρό πριν αν είχα υποψιαστεί…».
Μα το άφησες, και η αδράνεια έκανε το λίγο σου πολύ. Το έκανε αιωνιότητα. Γιατί αυτό κάνει η αδράνεια. Το τίποτα το μετατρέπει στα πάντα. Μα στο τίποτα δεν αξίζει το πάντα.
«Φοβάμαι» είπες, κι εγώ σου έκλεισα το στόμα. Γιατί η ζωή δεν έπρεπε να ακούσει.
Είναι όμορφα εκείνα τα παρολίγον βράδια στην Κηφισίας. Ξέρετε, εκείνα τα διφορούμενα που μοιάζουν με μέρα, αλλά αγγίζουν νωχελικά τη νύχτα προτού μας τη χαρίσουν. Κι έχω έναν εχθρό που προσπαθεί να αφαιρέσει από πάνω μου όλα τα χρώματα του δειλινού αυτού. Έναν εχθρό κοινό, δικό μας, κατάδικό μας, που τρέφεται από μια ολική δική μας, κατάδική μας παραίσθηση. Που τρέφεται από το μέλλον. Έχω το φόβο μέσα μου…
«Μα το μέλλον δεν είναι υπαρκτό, στο ξανάπα. Μόνο το παρόν υφίσταται. Μόνο η γεύση της κανέλας στο στόμα, τα ολοστρόγγυλα μάτια σου και τα καινούργια σου μαλλιά».
«Μ’ αγαπάς ακόμα κι έτσι;».
«Τώρα περισσότερο….».
Σημείωση: Το 60% των κρουσμάτων καρκίνου του μαστού διαγιγνώσκεται σε πρώιμο στάδιο -ποσοστό που στην Ελλάδα μόλις και μετά βίας αγγίζει το 5%. Τα στοιχεία αυτά καταδεικνύουν πόσο ελλιπής είναι η σχετική ενημέρωση μεταξύ των Ελληνίδων, γεγονός εξαιρετικά λυπηρό, αν λάβουμε υπόψη τις δυνατότητες πλήρους ίασης που παρέχει μία έγκαιρη διάγνωση.