Επιστροφή στα οργισμένα ποιήματα της Κατερίνας Γώγου
Αν και «τότε» παρέμεινε έξω από κλίκες και κυκλώματα, η Γώγου είναι και πάλι στο προσκήνιο ίσως γιατί ο πόνος και η οργή των ποιημάτων της είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Γιατί οι δύσκολοι καιροί που προλόγισε είναι εδώ.
«Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δε θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ’ άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν»
«Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας “φασίστες!”
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ’ ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο»
Aπόσπασμα από το ποίημα «25 Μαΐου» (Τρία Κλικ Αριστερά, 1978). Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Ιουνίου 1940. Στις αρχές της δεκαετίας του '50 έκανε την πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο και 10 χρόνια αργότερα εμφανίστηκε στο θέατρο με το θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου. Το 1977 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κέρδισε το βραβείο Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία «Το βαρύ πεπόνι». Με τη στροφή της στην ποίηση έγινε γνωστή για τους αντισυμβατικούς στίχους και τις ιδέες της. Γνωστότερα βιβλία με ποιήματά της «Τρία κλικ αριστερά», «Ιδιώνυμο», «Απόντες», από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Αυτοκτόνησε στις 3 Οκτωβρίου 1993 στο διαμέρισμα της μητέρας της στο Μεταξουργείο, όπου είχε αποσυρθεί.