iDOC-BLOG | Και μετά τι;

Εν μέσω απεργιών, συνεχών αυξήσεων στα πάντα, επιχείρησης σκούπας για τους λαθρομετανάστες, προεκλογικής περιόδου (ανεπίσημης), εκατοντάδων καθημερινών απολύσεων και άλλων αναπτυξιακών πολιτικών, ένας άνθρωπος δίνει τέλος στη ζωή του στο πιο κεντρικό σημείο αυτής της χώρας. Στην πλατεία που το όνομα της σημαίνει κάτι που στις μέρες μας δεν υπάρχει. Τουλάχιστον όχι πέρα απ´ τα χαρτιά.

Και πριν προλάβουν να περάσουν λίγες ώρες καλά-καλά, το γεγονός έχει ήδη μετατραπεί σε προεκλογικό «εργαλείο» για όλους τους «επαγγελματίες» ηγέτες μας. Αρχηγοί κομμάτων στα κανάλια να συμπονάνε τον αυτόχειρα γεράκο, υπεύθυνοι πολιτικών σχεδιασμών να κάνουν αναλύσεις επί αναλύσεων για τους λόγους της αυτοκτονίας λες και τον γνώριζαν τον μακαρίτη και βουλευτές όλων των χρωμάτων να συμπάσχουν με τους οικείους του σα να τον ζούσαν καθημερινά τον άνθρωπο.

Σε λίγες μέρες μας θέλουν όλους εκεί. Για να τους ξαναδώσουμε δουλειά. Επαγγελματίες όμως χωρίς πελάτες δεν υπάρχουν. Και είμαστε οι καλύτεροι πελάτες της Ευρώπης. Μας αρέσουν τα αφεντικά μας και δε τα αλλάζουμε. Τα ίδια αφεντικά εδώ και 30 τόσα χρόνια…

Δε χρειάζεται να κάνουμε πολλά. Αυτή τη φορά ας πάμε «διαβασμένοι». Ας κλείσουμε την τηλεόραση κάνα δύο βράδια και ας διαβάσουμε όλοι αυτά που κανείς δε μας λέει. Ας διαβάσουμε τον εκλογικό νόμο για να μάθουμε και να καταλάβουμε πως ψηφίζουμε. Για να καταλάβουμε ότι το λευκό, περιέργως, είναι πλέον άκυρο. Να ξέρουμε πόσους ψήφους χρειάζεται ένα κόμμα για να μπει στη βουλή, τώρα που έχουμε και αρκετά καινούργια και να ξέρουμε πότε ένα κόμμα δεν μπαίνει στη βουλή, αφού είμαστε απογοητευμένοι από τα περισσότερα.

Και ας διαβάσουμε για να μάθουμε όλοι μας πια τι γράφει αυτό το περιβόητο μνημόνιο. Για να ξέρουμε τι θα κάνει οποίος και να βγει απ´ αυτές τις εκλογές. Δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε να δούμε αυτή τη φορά τι έχει να προαναγγείλει κανένας τους. Εκεί μέσα είναι γραμμένα όλα. Αυτά θα κάνουν αν τους δώσουμε τη δύναμη γιατί έτσι αποφάσισαν.

Ας μη συνηθίσουμε στο θάνατο λοιπόν.

εμφάνιση σχολίων