Η τυραννία της Α' ΠΡΟΣΩΠΟ επιτρεπτικότητας

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Πολύ τακτικά συναντώ γονείς που υπερήφανα δηλώνουν πόσο καλοί είναι με τα παιδιά τους, αναφερόμενοι στην ελευθερία που τους δίνουν, στα πλείστα δικαιώματα, χωρίς περιορισμούς και δεσμεύσεις. Έτσι άλλωστε λένε τα βιβλία ότι τα παιδιά γίνονται υπεύθυνα, τονίζουν. Αυτό που ίσως παραλείπουν τα βιβλία να εξηγήσουν, είναι ότι μέσα από την υπερβολή της ελευθερίας διαμορφώνονται και τα υπέρ υπεύθυνα παιδιά. Αυτά που στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν, μιας και μεγάλωσαν στον αυτόματο, χωρίς όρια και καθοδήγηση, δημιουργούν έναν αυστηρό, δυνάστη εαυτό, που δεν τους αφήνει να χαλαρώσουν, να απολαύσουν και συχνά ούτε να ξεκουραστούν. Νιώθουν εύκολα ενοχές και δεν ικανοποιούνται ποτέ.

Αυτό που ο Boszormenyi-Nagy στο βιβλίο του «Invisible loyalties» αναφέρει ως την τυραννία της επιτρεπτικότητας. Όταν ένας γονιός μεγαλώνει τα παιδιά του μέσα από την υπερ-προσφορά, την αυτοθυσία και την συνεχή υποχωρητική ανατροφή, μπορεί να έχει οδυνηρές συνέπειες για τα παιδιά.

Τα παιδιά που δεν έλαβαν καθοδήγηση, ούτε κάποια κατεύθυνση, ασυνείδητα θεωρούν τους εαυτούς τους μη σημαντικούς. Νιώθουν εσωτερικό χάος και έντονο θυμό, και δεν είναι λίγες οι φορές, που στρέφουν τον θυμό και την οργή τους, προς κάθε υποτιθέμενο δυνάστη θεωρώντας ότι κάποιος άλλος ευθύνεται για το εσωτερικό χάος που νιώθουν και το αίσθημα ότι ο κόσμος είναι ένα τρομακτικό μέρος.

«Πως μπορώ να θυμώσω μαζί τους, δεν θυμάμαι να με πίεσαν, δεν μου έβαλαν τις φωνές ποτέ και δεν απαίτησαν κάτι» είναι τα λόγια ενός πελάτη. «Πότε δεν ενδιαφέρθηκαν αρκετά για το πώς κάνω τα πράγματα. Πάντα θεωρούσαν ότι θα τα καταφέρω» λέει μια άλλη πελάτισσα. Αυτή όμως η χαλαρή ανατροφή και η επιτρεπτικότητα, δημιουργεί θυμό προς αυτούς που δεν μας έμαθαν, δεν μας πήραν από το χέρι όταν το χρειαζόμασταν, δεν μας καθησύχασαν και δεν μας δίδαξαν αξίες και αρχές.

Η εμπειρία μου έχει δείξει, ότι τα παιδιά αυτά είτε θα έχουν μία έντονη παραβατική συμπεριφορά – εναντίωση απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, είτε θα εκδηλώσουν καταθλιπτική συμπεριφορά, στρέφοντας τον θυμό που έχουν για τους γονείς τους – που λόγω του προστατευτικού τους ρόλου δεν επιτρέπεται να τον εκφράσουν,  προς τους ίδιους.

Ο τρόπος για να μπορέσει ένας ενήλικας να ξεπεράσει την καλοπροαίρετη παραμέληση που βίωσε ως παιδί, είναι να αντέξει να δει το ψυχικό κόστος, να αναγνωρίσει τα πιθανά αρνητικά συναισθήματα που κουβαλάει και μιλώντας για όλα αυτά να πάει παρακάτω. Μπορεί συνειδητά πια να επιλέξει ένα άλλο ρόλο στη σχέση με τους γονείς του, αλλά και όλες τις άλλες σχέσεις του.

Καθώς, μπορεί οι οικογενειακές σχέσεις να μας καθορίζουν, αλλά ευτυχώς δεν μας καταδικάζουν. Πάντα θα έχουμε την επιλογή να εξελιχθούμε και αλλάξουμε ότι μας βαραίνει.


Από την Ψυχολόγο, Ψυχοθεραπεύτρια Έρα Μουλάκη 


Διαβάστε επίσης:
Γιατί ανησυχείς τόσο πολύ; H νευροεπιστήμη απαντά
Ψυχολογία: Κατάθλιψη και καλοκαίρι
Νευρωτισμός και σεξουαλικότητα

εμφάνιση σχολίων