Μέσα στο πλήθος ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ της αποχής

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ Η δεξιά έχει ισχυρή συγκρότηση και έχει καταφέρει να ενώσει τις διαφορετικές τάσεις της μέσα στο ίδιο κόμμα (λαϊκή δεξιά, νεοφιλελεύθεροι και φασίστες) ενώ η αριστερά είναι διασπασμένη και σε σύγχυση. Για αυτό η δεξιά καταφέρνει να διαχειρίζεται με επιτυχία την εκλογική διαδικασία ενώ η αριστερά μοιάζει σαν να αγνοεί τους βασικούς κανόνες του παιχνιδιού και τους τρόπους που οι εκλογές βγάζουν νικητή. Άλλωστε πενήντα χιλιάδες περισσότερα άτομα ψήφισαν τη δεξιά και όμως αντλεί τεράστια πολιτική υπεραξία και επιβάλλει την ηγεμονία των αριστοκρατών εις βάρος έντεκα εκατομμυρίων κατοίκων αυτής της χώρας.

Οι δεξιοί (πλούσιοι και φτωχοί) έχουν κοινά συμφέροντα, τη κερδοσκοπία και τις κρατικές χρηματοδοτήσεις - ενώ η αριστερά αναλώνεται σε ιδεολογικές συζητήσεις άσχετες με την πραγματική λειτουργία του κράτους στα πλαίσια της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής οικονομίας.

Η αίσθηση απογοήτευσης που διασπείρουν διάφοροι αριστεροί πως την δεξιά την έβγαλε κυβέρνηση "ο λαός" επειδή είναι ηλίθιος αποδεικνύει μόνο τη δικιά τους απελπισία. Δεν υπάρχει "ο λαός" στις εκλογές. Υπάρχουν δεξιοί και αριστεροί ψηφοφόροι με τις δικές τους διακριτές πολιτικές κουλτούρες, την κομματική τους συγκρότηση και τις δικές τους ξεχωριστές ελπίδες προς τους ηγέτες που ακολουθούν.

Η κλασσική αριστερή απαξίωση της κομματικής δεξιάς ταυτότητας δεν μας προσφέρει τίποτα. Οι δεξιοί έχουν έναν δικό τους πλουραλιστικό πολιτισμό διαλόγου που επιτρέπει ανθρώπους με πολύ διαφορετικούς κώδικες αναφοράς να συνομιλούν και να συνεργάζονται πολιτικά. Ο αριστερός δογματισμός δεν επιτρέπει ούτε τον ανοιχτό διάλογο, ούτε την συνεργασία, ούτε την αυτοκριτική, προβλήματα με τα οποία η αριστερά δηλητηριάζει και την Αναρχία στην Ελλάδα λόγω της γειτνίασης σε κοντινούς κοινωνικούς χώρους.

Η ελπίδα αυτού του κόσμου ίσως να κρύβεται βαθιά κάπου ανάμεσα στα δυο εκατομμύρια ανθρώπους που δεν ψήφισαν, αλλά αυτό είναι ένα πλήθος που όποιος το αγγίζει πρέπει να βάλει βαθιά τα χέρια του στην απελπισία, το φόβο και τη θλίψη.

Το σίγουρο είναι πως και το ποσοστό της αποχής δεν είναι ενιαίο, ομοιογενές πράγμα, δεν είναι κάποιος "λαός". Είναι διακριτά, ξεχωριστά και εχθρικά μεταξύ τους πλήθη, πολλών ειδών υποκείμενα, παράγωγα της εποχής μας και παλιότερων εποχών- απογοητευμένοι φασίστες, απολιτικ χιπστερ που νοιάζονται μόνο για τη πάρτη τους, αλάνια αληταράδες χούλιγκαν χωρίς ελπίδα, αναρχικοί οργανωμένοι ιδεολόγοι, γερασμένοι δημοδιδάσκαλοι και φρικαρισμένοι πιτσιρικάδες με κρίσεις πανικού για τη καθημερινή επιβίωση, γονείς που δεν τους φτάνουν τα χρήματα, αγρότες που κουράστηκαν να σκάβουν, παιδιά που μισούν τη δουλειά τους, μια κοπέλα που κοιτά από το παράθυρο την άνοιξη να φεύγει χωρίς να μας αγγίζει η χαρά της.

Μέσα σε αυτό το πλήθος υπάρχουν βασικά όμως όλοι αυτοί που δεν υπακούουν στα διλήμματα που τους θέτει η εξουσία, που δεν υπολογίζουν το μέλλον σύμφωνα με τις συλλογικές αυταπάτες, που δεν ελπίζουν σε τίποτα αλλά δεν φοβούνται και τίποτα, που δεν περιμένουν άλλους να τους λύσουν τα προβλήματα. Πρέπει να σκεφτούμε ποιοι είναι αυτοί που δεν ψηφίζουν και τι θέλουν, γιατί ακόμα και αν αφαιρέσουμε όλους τους νεκρούς των εκλογικών καταλόγων πάλι απομένουν να είναι περισσότεροι από όσους ψήφισαν τη ΝΔ.

Μέσα σε αυτό το πλήθος της αποχής υπάρχουν οι μεγαλύτεροι εχθροί μας και οι καλύτεροι μας φίλοι.

 
O Τάσος Σαγρής είναι σκηνοθέτης, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972. Έχει κυκλοφορήσει μια ποιητική συλλογή με τίτλο «Για την ανθρώπινη αγάπη στις δυτικές μητροπόλεις» (εκδ. Κενότητα). Το 1990 συν-διαμόρφωσε την κοινότητα: Κενό Δίκτυο, στην οποία συνεχίζει να δραστηριοποιείται μέχρι σήμερα.


Διαβάστε επίσης:
Η καλή είδηση της ημέρας: Ο Λοβέρδος έμεινε απ΄έξω
Όχι, 180 βουλευτές σε μία Βουλή δεν αρκούν
Η Δική μου Αριστερά

εμφάνιση σχολίων