Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Καραγιάννης: Το ζευγάρι

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Η ερωτική αγάπη έχει αυτό το χαρακτηριστικό, μέσα της επιχειρείται το σπάσιμο της απομόνωσης και η ανύψωση προς την ολότητα.

Δύο άνθρωποι που προσπαθούν να συνυπάρξουν ως ζεύγος συναλλασσόμενων προσώπων εισέρχονται σ’ ένα απίθανο ταξίδι διακινδύνευσης, αφού τίποτα αύριο δεν θα είναι το ίδιο. Το εξαγόμενο της σχέσης τους θα τους διαφοροποιεί διαρκώς. Ψάχνοντας για τη λειτουργικότητα, τίποτα δεν τους διασφαλίζει ότι θα αναπαραχθεί το παρελθόν τους.

Είναι η εσωτερική βεβαιότητα για τον ίδιο τους τον εαυτό, που τους δίνει το δικαίωμα να το επιχειρούν. Είναι η εμπιστοσύνη και η εκτίμηση στο πρόσωπο του άλλου συντρόφου που τους προτρέπει να το συναντήσουν. Ελπίζουν ότι η συνάντηση του άλλου προσώπου θα φωτίσει και θα αναδείξει και άλλες δικές τους πλευρές. Άρα ο άλλος – ο πραγματικός άλλος και όχι ο φαντασιωτικός ιδανικός άλλος – και η συμπόρευση μαζί του αποτελούν μια άσκηση – με τα συνεπαγόμενα κόστη και οφέλη. Ο ασκούμενος δυναμώνει και ανακαλύπτει δυνατότητες που δεν είχε πριν.

Ο έρωτας μπορεί να αναπτυχθεί είτε μέσα σε ένα αυτοκατασκευασμένο πλαίσιο φαντασιωτικών εικόνων, είτε σε μια διαρκή πάλη δύο προσώπων. Ποτέ όμως ανάμεσα σε άτομα που αναμένουν μια χρηστική κάλυψη κάποιων ατομικών σεξουαλικών ή άλλων αναγκών τους.

Δύο άνθρωποι – μισά που αναμένουν την συμπλήρωση από την συνύπαρξή τους θα οδηγηθούν σε ματαιώσεις και τις συνεπαγόμενες απογοητεύσεις. Σε ψυχολογική μιζέρια.

Δύο άνθρωποι που προσπαθούν ν’ αυτοδικαιωθούν θα οδηγηθούν σε μοντέλο επικράτησης – εξουσίας. Πρέπει να κατοχυρώσουν τα ατομικά τους δικαιώματα και την ατομική διαφορετικότητα, που στηρίζεται στα διαφορετικά ατομικά χαρακτηριστικά. Αλλιώς παύουν να υφίστανται – χάνονται, αφού αφομοιώνονται και εξαφανίζεται η ατομικότης τους. Άρα ο ανταγωνισμός και η διαμάχη επιβεβαιώνουν την ύπαρξή τους και γι’ αυτό δεν πρέπει να παύσουν να αντιμάχονται.

Όμως παρ’ όλες τις τεράστιες μάχες με τις συνεπαγόμενες υπέρογκες ενεργειακές σπατάλες και τις συνταρακτικά τρικυμιώδεις καταστάσεις, τα πράγματα παραμένουν ως έχουν. Τίποτα δεν αφομοιώνεται. Καμιά ουσιαστική ζύμωση δεν συντελείται. Και τα μέλη μετά από χρόνια συνύπαρξης παραμένουν ίδια. Ανώριμοι και ανασφαλείς.

Κάποιες φορές ο άλλος σύντροφος παραιτείται και αναπαράγεται το στείρο ζευγάρι Νάρκισσου – Ηχούς. Στην πάλη της επικράτησης το ζευγάρι, ο άλλος είναι απαραίτητος όχι για να συναλλαχθεί, αλλά για να του επιβληθεί και τελικά να τον καταστρέψει. Και η σχέση δεν παράγει ζωή, αλλά θάνατο. Στην εναγκαλιζόμενη αγάπη ο ερωτευμένος αναζητά αυτόν που θα τον ολοκληρώσει…

Κάθε σχέση έχει να λειτουργήσει ως διεθνικός γάμος, που η διαφορετικότητα του άλλου αναγνωρίζεται ως πλούτος και τίθεται ως στόχος η αξιοποίηση της. Διαφορετικά αν θεωρηθεί ως εμπόδιο θα πρέπει να εξαλειφθεί με αποτέλεσμα την φθορά και την εξαφάνιση της σχέσης.

 
Δημήτρης Καραγιάννης,1ο Πανελλήνιο Παιδοψυχιατρικό Συνέδριο, Αθήνα 1999.

 
Διαβάστε επίσης:
Από την Αλχημεία στην Οκτάνα
Μαγικές διαδρομές
Ερωτικός είσαι, δεν γίνεσαι επειδή...

 

εμφάνιση σχολίων