«Όταν είμαι τρυφερή Α' ΠΡΟΣΩΠΟ μιλάμε στην ίδια γλώσσα»

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Περιμένεις νέα μου; Το σκυλί μου έχει γεράσει. Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα ζήσει.

Μα την χαίρομαι γιατί μπορεί ακόμα και κυνηγάει εκείνο το κόκκινο μπαλάκι και ύστερα κουλουριάζεται στο πλάι μου και γώ της χαδεύω τ’αυτιά ψιθυρίζοντάς της πως την αγαπώ. Τώρα πια ξέρω. Το έμαθα καλά. Πως όταν είμαι τρυφερή μιλάμε στην ίδια γλώσσα. Η τρυφερότητα δεν έχει κωδικούς. Δεν ξέρω ακόμα αν τα καταφέρνω πολύ καλά στα τρυφερά, μα τόμαθα, σαν μάθημα, πως ο μόνος τρόπος για να διώξεις τα ζόρια σου είναι να τα χαϊδέψεις. Αυτό τώρα είναι που τόχω σαν νέο.

Εχω κολλήσει με κάτι Γερμανούς, νομίζω βερολινέζους. Δεν θυμάμαι καν να σου προφέρω σωστά το όνομα τους. Κάτι σαν Klangstraller project. Είναι υπέροχες οι μουσικές τους. Σε κάνουν να θέλεις να χορέψεις ή γράψε καλύτερα σε κάνουν να θέλεις να δονείσαι λες και σε παίρνει ένας αέρας. Σκέφτομαι πως αν είναι να αρχίσει να βρέχει θα μούρχεται μια διάθεση να καλώ τις φίλες μου για να χορεύουμε όπως την Μέριλ Στριπ στο Mama Mia, βάζοντας τους Γερμανούς να παίζουν στη διαπασών. Έτσι να παίρνουμε φόρα και να πηδάμε απ’ τα κρεβάτια κρατώντας για μικρόφωνα τα σεσουάρ μας και ας βρεθεί κάποιος να πει πως κάνουμε σαν παιδιά. Το νέο είναι πως αυτό πια τόχω για κομπλιμέντο.
 

Δεν ξέρω ακόμα αν τα καταφέρνω πολύ καλά στα τρυφερά, μα τόμαθα, σαν μάθημα, πως ο μόνος τρόπος για να διώξεις τα ζόρια σου είναι να τα χαϊδέψεις.                                                       

Προχθές ανέβηκα στην ταράτσα. Η τελευταία φορά που πάτησα το κουμπί του ανσανσέρ στον τελευταίο όροφο ήταν, χρόνια πριν, για να ανακαλύψω ποιος μου είχε κλέψει την αντένα. Ανέβηκα βρίζοντας θεούς και δαίμονες που είχα χάσει τα κανάλια και καταριόμουνα τους νέους ενοίκους (αυτούς μούρθε να φταίξω) που είχανε το θράσος να πειράξουνε την σύνδεση μου. Πάτησα θυμάμαι και κάποια σκουριασμένα καρφιά, βρήκα και κάτι διαλυμένα έπιπλα πεταμένα σε μια γωνιά, έριξα και μια ματιά στην πόλη που μούμοιαζε σαν τέρας και ευχήθηκα να μην χρειαζότανε ξανά ποτέ να βρεθώ εκεί ψηλά. Έλα όμως που προχθές ανέβηκα. Ετσι χωρίς λόγο. Ή μάλλον υπήρχε λόγος. Ένας υπέροχος πορτοκαλίς ουρανός, που δεν μπορούσα να τον δω ολόκληρο από την βεράντα μου. Ήθελα να τον χορτάσω και πού να μ΄έβλεπες, ανάμεσα σε δορυφορικές να χαζεύω σαν χαζό τα σύννεφα και να χαίρομαι που είναι ένα πορτοκαλί απόγευμα πάνω από την πόλη. Κι’ αυτό τόχω σαν νέο. Πως άμα χαλάσει η σύνδεση μου πια δεν μου φταίει κανείς, φταίω εγώ που δεν ήξερα προς τα πού να κοιτάξω.

Λέω να φτιάξω και το σπίτι μου. Πάνε τώρα δέκα χρόνια πούναι το ίδιο, γεμάτο από ελλείψεις. Οι καναπέδες έχουνε βγάλει τρύπες στις άκρες και το πάτωμα έχει γεμίσει γρατσουνιές από τακούνια. Λέω να αλλάξω και κουρτίνες, να βάψω τοίχους και να βρω καινούργιες ταπετσαρίες. Να φτιάξω την βεράντα και να αγοράζω ίσως κι’ αλλα κουζινικά. Μπορεί και να αρχίσω να μαγειρεύω, μπορεί και να αγοράσω βιβλία συνταγών. Μ’ αρέσει που νιώθω πως όλα είναι πιθανά. Πως όλα είναι πιθανά δεν είναι κάτι νέο, το νέο είναι πως έχω συνειδητοποιήσει πια πόσο απευλευθερωτική είναι αυτή η παραδοχή.

Περιμένεις νέα μου; Τι άλλο να σου γράψω; Μόνο ότι χαίρομαι τους φίλους μου που χώνονται σε μια αγκαλιά και ησυχάζουν. Που έχουνε νιώσει την αγκαλιά σαν ησυχία. Κι’ αυτό κάθε φορά σαν νέο θα στο γράφω. Σ’αφήνω τώρα. Θα περιμένω τα δικά σου νέα. Και να προσέχεις.

 
Η Ελένη Ξένου είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Ζει στη Λευκωσία. Πολλά από τα κείμενά της DOC TV συμπεριλήφθηκαν στο βιβλίο της «ΥΓ. Γεννήθηκα έναν Απρίλη». Όταν τη χάνουμε, ταξιδεύει.

 
Διαβάστε επίσης:
Να αναπνέεις
Τα δύο φεγγάρια

εμφάνιση σχολίων