Βαρβέρης: «Είμαστε άνθρωποι Α' ΠΡΟΣΩΠΟ πικραμένοι»

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «Είμαστε άνθρωποι πικραμένοι»
Είμαστε άνθρωποι πικραμένοι.
Μεγαλώσαμε και είμαστε πολύ πικραμένοι
Δεν μας παρηγορεί η υγεία: μιά πλήξη πια,
υγιείς εμείς μόνο να την ευχόμαστε στους συνανθρώπους.
Δεν μας παρηγορούν τα χρήματα:
έχουμε τόσα που μπορούμε και να τα αγοράσουμε.
Δεν μας παρηγορούν ούτε τα σώματα:
μας παραδίδονται αφειδώς
γιατί το σφρίγος πάντοτε ποθούσε η σοφία.
Είμαστε άνθρωποι πικραμένοι.
Μεγαλώσαμε και είμαστε πολύ πικραμένοι.
Αυτό μονάχα μας παρηγορεί.
«Γιάννης Βαρβέρης, Ποιήματα», εκδ. Κέδρος

 
«Εγώ κοιτάζω το μέλλον μου»
Σε βλέπω τώρα που γερνάς και είσαι η μόνη εναπομείνασα
με τις παλιές εκείνες πούδρες που αντιστέκονται
με το κουμ-καν της Τρίτης
το κολιέ τα σκουλαρίκια του ’50 και μ
ου θυμίζεις τις καλές εποχές
που όλοι οι δικοί μας ζούσανκαι ρυθμίζατε το μέλλον μου
με τόση ασφάλεια ανυποψίαστη.

Σε βλέπω και με πιάνει πανικός να, ότι ζεις κι
απ’ ώρα σ’ ώρα ότι ραγίζεις
και σου το λέω σα να ’φταιγες εσύ και
μου απαντάς διώχνε τις μαύρες σκέψεις
όλοι κάποια μέρα άντε σινεμαδάκι
να ξεσκάσεις κοίταξε το μέλλον σου.
Έλα λοιπόν, φύγε κι εσύ λοιπόν φύγε
να μείνω μόνος με το μέλλον μου
μια και το μόνο μέλλον μου είναι
να γίνουν όλα γύρω παρελθόν.
«Πιάνο βυθού», εκδ. Ύψιλον


«Πιάνο βυθού»
Αυτές οι νότες που σας στέλνω με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα μα κανένα μουσικό ενδιαφέρον.
Απ’ τον καιρό του ναυαγίου που αργά μας σώριασε τους δυό
ως κάτω στο βυθό σαν βάρος έκπληκτο το πιάνο
του ολόφωτου υπερωκεανείου
κι εγώ έχουμε γίνει μάλλον μιά διακόσμηση πυθμένος
μιά υπόκωφη επίπλωση βυθού ένα λουλούδι εξωτικό
ή ένα τεράστιο όστρακο φωλιά ιπποκάμπων διάδρομος
ψαριών που όλο απορούν μπρος στην ασπρόμαυρη
αυτή μνήμη του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου.
Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας διακρίνετε την ήρεμη επιφάνεια
τρεις πέντε δέκα φυσαλίδες σαν ντο και σολ
και μι μη φανταστείτε μουσική·
είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται πιέζει κι ανεβαίνει.
Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε. Το πιάνο μου
κι εγώ είμαστ’ εδώ πολύ καλά
εκπνέοντας ίσως πότε πότε νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου και ιδίως
μακριά επιτέλους από κάθε προοπτική παιχνιδιού.
«Πιάνο βυθού», εκδ. Ύψιλον


Ο Γιάννης Βαρβέρης (Αθήνα, 1955 - 25 Μαΐου 2011) ήταν Έλληνας ποιητής της γενιάς του '70, κριτικός, δοκιμιογράφος και μεταφραστής. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών.[3] Στράφηκε στη λογοτεχνία, εκδίδοντας επτά ποιητικά έργα και μεταφράσεις από την Αττική Κωμωδία και την ξένη λογοτεχνία. Ανθολογημένη η ποίησή του έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες, όπως είναι η αγγλική, η γαλλική, η γερμανική, η ιταλική, η ισπανική και η ρουμανική.


Διαβάστε επίσης:
Λουντέμης: Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους
Benedetti: Γιατί σε έχω και δεν σε έχω
Αναγνωστάκης: «Η αγάπη είναι ο φόβος…»
 

εμφάνιση σχολίων