Εξτρεμιστές και συντηρητικοί, Α' ΠΡΟΣΩΠΟ κατά της ελευθερίας

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Σε καιρούς αλλαγών αντανακλαστικά αρχίζουμε να συνομιλούμε με συγγραφείς και μεγάλα μυαλά που μας άφησαν κληρονομιές και παρακαταθήκες. Με εκείνους συζητάμε όταν κανείς δεν μας καταλαβαίνει, όταν οι ιδέες μας στερεύουν, όταν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Μακάρι να μας στείλετε και τα δικά σας αγαπημένα αποσπάσματα για οποιοδήποτε θέμα.

«Μια μεθοδολογία και φιλοσοφία επανάστασης δεν γεννιέται ούτε γίνεται αποδεκτή από τη μια μέρα στην άλλη. Από τη στιγμή που προκύπτει, υποβάλλεται σε αυστηρές δοκιμασίες, αντιπολίτευση, περιφρόνηση και προκατάληψη.

Η παλιά φρουρά κάθε κοινωνίας αγανακτεί με τις νέες μεθόδους, οι παλιοί φρουροί φορούν τα διακοσμητικά και τα μετάλλια που κέρδισαν διεξάγοντας μάχες με τον αποδεκτό τρόπο.

Συχνά η αντιπολίτευση δεν προέρχεται μόνο από τους Συντηρητικούς, οι οποίοι προσκολλώνται στην παράδοση, αλλά και από τους εξτρεμιστές, οι οποίοι δεν ευνοούν ούτε τους παλιούς ούτε τους νέους.

Πολλοί από αυτούς τους εξτρεμιστές παρερμηνεύουν τη σημασία και την πρόθεση της μη βίας, επειδή απέτυχαν να αντιληφθούν ότι η μαχητικότητα είναι επίσης ο πατέρας του μη βίαιου τρόπου (…) Δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν επειδή δεν έχουν προσφέρει καμία πρόκληση, παρά μόνο ένα κάλεσμα στα όπλα που οι ίδιοι είναι απρόθυμοι να οδηγήσουν, γνωρίζοντας πως ανταμοιβή τους θα είναι η καταδίκη.

Δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα, επειδή προσπαθούν να ξεπεράσουν μια αρνητική κατάσταση, με αρνητικό τρόπο. Δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα γιατί δεν μπορούν να προχωρήσουν σε συνεχή δράση, να προσελκύσουν την προσοχή και την αποφασιστικότητα μεγάλων ομάδων ανθρώπων, της πλειοψηφίας.

Οι συντηρητικοί που λένε, «Ας μην κινούμαστε τόσο γρήγορα» και εξτρεμιστές που λένε, «Ας βγούμε έξω να χτυπήσουμε τον κόσμο», θα σας πουν ότι είναι τόσο μακριά μεταξύ τους όσο οι πόλοι. Αλλά υπάρχει μια εντυπωσιακή παραλληλία: δεν πετυχαίνουν τίποτα -διότι δεν αγγίζουν τους ανθρώπους που έχουν μια επιτακτική ανάγκη να είναι ελεύθεροι».


Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ (15 Ιανουαρίου 1929 – 4 Απριλίου 1968) τάχθηκε εναντίον της βίας και των διακρίσεων. Το 1964 τού απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ για τον αγώνα του κατά των φυλετικών διακρίσεων μέσω κοινωνικής ανυπακοής και άλλων μέσων χωρίς τη χρήση βίας. Δολοφονήθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα στο Μέμφις του Τεννεσί.

εμφάνιση σχολίων