«Δε μένεις εκεί Α' ΠΡΟΣΩΠΟ όπου δε σε θέλουν»

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Μου άρεσε εκείνη η φράση που διάβασα σε μια εργασία πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις: Δε μένεις εκεί όπου δε σε θέλουν. Είναι από τα λόγια που λειτουργούν μέσα μου σαν έξοδος κινδύνου, σαν σημαιάκι περηφάνιας.

Η περηφάνια δεν έχει να κάνει με την ταπείνωση, δεν είναι αντίθετη. Θα έλεγα μάλιστα πως η ταπείνωση, όπως και η σεμνότητα, είναι πάντοτε αξιοπρεπείς. Ταπείνωση μεταξύ άλλων σημαίνει πως σέβομαι βαθιά τα αισθήματα του άλλου, και ακόμη πιο πολύ τα αισθήματά του προς το δικό μου πρόσωπο. Δεν επιτρέπεται να τα αγνοήσω, να τα διαστρέψω, να τα επιβάλω. Άσε που ποτέ δεν επιβάλλονται αισθήματα, είναι η πιο ανεξάρτητη, αυτόνομη περιοχή της ύπαρξης μας, σαν άλλος άνθρωπος.

Δε μας επιτρέπεται λοιπόν να επιβάλλουμε την παρουσία μας, τη γνώμη μας, τη βοήθειά μας, τη λατρεία μας, αν ο άλλος δεν το θέλει. Ούτε κανένας δικαιούται «να σώσει» κάποιον που αρνείται να σωθεί, και μάλιστα με τον τρόπο που εμείς εννοούμε τη λύτρωση του. Η υπόθεση της σωτηρίας ή του χαμού του καθενός είναι μια αποκλειστική του υπόθεση, η κορωνίδα της ελευθερίας του. Τέτοιες «με το ζόρι σωτηρίες» επιβάλλουν μονάχα τα δικτατορικά καθεστώτα που ξέρουν το καλό του άλλου, χωρίς να το ξέρει ο ίδιος.

 
Απόσπασμα από βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης», εκδ. Ψυχογιός. Η Μάρω Βαμβουνάκη είναι ελληνίδα συγγραφέας. Γεννήθηκε στα Χανιά. Σε ηλικία εννέα χρόνων μετακόμισε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και ψυχολογία. Από τα πιο γνωστά βιβλία της είναι: Χορός μεταμφιεσμένων, Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη (υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών – ΕΚΕΒΙ 2012), Ο ερωτευμένος πολωνός (υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών – ΕΚΕΒΙ 2011), Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα.

 
Διαβάστε επίσης:
Η αξόδευτη αγάπη
Οι νευρωσικοί έρωτες
Μόνο από τον εαυτό μας κινδυνεύουμε

 

εμφάνιση σχολίων