ΖΗΝ Τσάπλιν ο Μουστάκης

ΖΗΝ Ο Τσάπλιν κατέφτασε στο σπίτι μου, μέσα σε ένα σκωτσέζικο καρό καλάθι. Φορούσε μάλιστα κι ένα ασορτί κόκκινο παπιγιόν. «Λες και δεν ήταν ήδη αστείος!» είπα στη φίλη που τον μάζεψε και τον έκανε γάτο σωστό, σπιτίσιο. «Μα καλά, από όλες τις γάτες, αυτόν βρήκες;». Μου απάντησε αφοπλιστικά: «Ναι. Γιατί με κάνει να γελάω».

Ο Τσάπλιν μοιάζει σαν ρεμίξ Τσάρλι Τσάπλιν και αλλόκοτου ρεμπέτη. Είναι ελαφρώς αλλήθωρος, έχει στραβό μουστάκι α λα Σαρλό, μαύρο μουσάκι, καθώς και μια λευκή πινελιά στην άκρη της ουράς. Είναι μισή μπουκιά γάτος, αλλά έχει μεγάλο εκτόπισμα. Μιλάμε για χαρακτήρα που θέλει να περνάει το δικό του, κάθε ώρα και στιγμή. Αγύριστο κεφάλι. Και δεν μπορείς να αγνοήσεις τη φωνή του. Καραμούζα, με ενισχυτή! Και μιλάει πολύ. Ακόμα και στον εαυτό του μπροστά απ’ τον καθρέφτη.

Μερικά βράδια τραγουδά όπερα και η κατάσταση στο σπίτι γίνεται καρτούν. Θέλει προσοχή και χάδια ή παιχνίδια και εκδηλώνει τη βαρεμάρα του με πολλά ντεσιμπέλ. Προσπάθησα να τον συνετίσω. «Τα καλά γατιά δεν ουρλιάζουν στις 5 το πρωί!». Τελικά κατάλαβα το εξής: πως όσο πιο γρήγορα υποκύπτω στα χούγια του, τόσο το καλύτερο για εμένα. Έτσι κυνηγιόμαστε, τσακωνόμαστε (αν κάνω το λάθος να του φωνάξω, εκείνος  μου φωνάζει πιο δυνατά) ή κάνουμε αγκαλιές στις 3 τα ξημερώματα μέχρι να χορτάσει γουργουρητά και μετά πάμε ξανά στα κρεβάτια μας. Και μη μου πει κανείς για εκπαίδευση. Στην ιστορία του κόσμου δεν έχει βρεθεί ούτε άνθρωπος, ούτε γάτα με τέτοια ξεροκεφαλιά! Επίσης η γάτα δεν είναι σκύλος. Και γι αυτό, εκπαιδεύει αυτή εσένα.

Το κοστουμάτο μουστάκι μού μιλάει με αστεία φωνή, κάνει βαρελάκια και με κοιτάζει στα μάτια. Με προκαλεί να παίξουμε. Όταν δεν ανταποκρίνομαι, πειράζει τον αδερφό του, τον σφυγξ γάτο Τζυνξ. Το σκηνικό συνήθως καταλήγει σε κατεδάφιση πραγμάτων από τα τραπέζια και «χσσσσσστ» και δαγκωνιές. Αλλά μετά από λίγο κουρνιάζουν αγκαλιά στο καλάθι τους και ανταλλάζουν τρυφερά γατο-φιλιά.

Τα σπιτίσια πάρτι, είναι η μόνη περίπτωση να καθίσει σιωπηλός και ήσυχος. Όχι κρυμμένος σε καμιά γωνιά αλλά ψηλά, στο μπαρ, να επιβλέπει τους πάντες. Παρατηρεί πολύ προσεκτικά από απόσταση αναπνοής το πώς φτιάχνουμε τα ποτά και εμπλουτίζει τα κοκτέιλ μας με γατότριχες. (Κανένας δεν ενοχλείται. Άλλωστε αν δεν είσαι τέρμα γατόφιλος, τι δουλειά έχεις σε αυτό το σπίτι;). Και στα σβησίματα της γιορτής, λιώνει μαζί με τους τελευταίους εναπομείναντες στον καναπέ.

Όσοι τον έχουν γνωρίσει λένε πως η φυσιογνωμία του αποκαλύπτει τον χαρακτήρα του. «Είναι όντως καρτούν». Και όσοι τον ζουν, καταλαβαίνουν το «αυτονόητο»: πως (αυτή) η γάτα κάνει κουμάντο στο σπίτι.

 
Mοιραστείτε μαζί μας τη δική σας Γατοϊστορία και μια φωτογραφία του γατιού σας, στο [email protected]. Μιάου ρε.


Διαβάστε επίσης:
Ο Σκανταλιάρης
Τζινξ, ο Σφιγξ

εμφάνιση σχολίων