Τι είναι Διαταραχή ΖΗΝ Μετατραυματικού Στρες

ΖΗΝ Στις διαταραχές που συνδέονται με Τραύμα και Στρεσογόνους Παράγοντες ανήκει και η Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες (ΔΜΣ). Η ΔΜΣ μπορεί αναπτυχθεί από μια ποικιλία τραυματικών περιστατικών, από φυσικές καταστροφές ως σεξουαλική επίθεση. Σύμφωνα με το Διαγνωστικό Στατιστικό Εγχειρίδιο DSM-5, προϋπόθεση για τη διάγνωση της διαταραχής είναι:

1. Έκθεση σε πραγματικό ή επαπειλούμενο θάνατο, βαρύ τραυματισμό ή απειλή της σωματικής ακεραιότητας με έναν (ή περισσότερους) από τους ακόλουθους τρόπους:
• το άτομο βίωσε άμεσα το τραυματικό γεγονός
• ήταν μάρτυρας, προσωπικά, στο γεγονός ενώ συνέβαινε σε άλλους
• έμαθε ότι το τραυματικό γεγονός συνέβη σε ένα μέλος του στενού οικογενειακού κύκλου
ή σε έναν στενό φίλο
• το γεγονός θα πρέπει να είναι βίαιο ή τυχαίο-αιφνίδιο
• βίωσε επαναλαμβανόμενη ή υπερβολική έκθεση σε απεχθείς λεπτομέρειες του τραυματικού γεγονότος (π.χ. άνθρωποι που προσέτρεξαν σε δυστύχημα και συμμετείχαν στη συλλογή ανθρώπινων υπολειμμάτων, αστυνομικοί που εκτίθενται κατ’ επανάληψη σε λεπτομέρειες παιδικής κακοποίησης κ.λπ.).

2. Τέσσερις τύποι συμπτωμάτων αναφέρονται, με διάρκεια εμφάνισης τουλάχιστον ένα μήνα.
Α) Συμπτώματα αποφυγής
• αποφυγή συγκεκριμένων περιοχών, θεαμάτων, καταστάσεων και ήχων που υπενθυμίζουν το γεγονός
• άγχος, κατάθλιψη, συναισθηματικό μούδιασμα ή ενοχή

Β) Συμπτώματα επαναβίωσης
• ενοχλητικές σκέψεις, εφιάλτες ή αναδρομές στο παρελθόν.

Γ) Συμπτώματα υπερδιέγερσης
• θυμός, ευερεθιστότητα και υπερδιέγερση · επιθετική, απερίσκεπτη συμπεριφορά συμπεριλαμβανομένων και των αυτοτραυματισμών
• διαταραχές ύπνου

Δ) συμπτώματα αρνητικής διάθεσης και σκέψης
• απώλεια ενδιαφέροντος για δραστηριότητες που κάποτε θεωρούσε απολαυστικές
• δυσκολία να θυμάται λεπτομέρειες του οδυνηρού περιστατικού
• αλλαγή στις συνήθειες ή στη συμπεριφορά μετά το τραύμα

Τα παραπάνω ισχύουν σε ενήλικες, εφήβους και σε παιδιά μεγαλύτερα των 6 ετών. Για παιδιά μικρότερα των 6 ετών υπάρχουν διαφορετικά διαγνωστικά κριτήρια. Οι γυναίκες φαίνεται ότι είναι πιο ευάλωτες στην ανάπτυξη μετατραυματικού στρες.

Σχετικά λίγα άτομα που έχουν εμπλακεί σε κάποιο τραυματικό γεγονός εμφανίζουν ΔΜΣ, αλλά αυτό εξαρτάται και από τη σοβαρότητα του γεγονότος. Θα πρέπει να τονιστεί ότι όλες αυτές οι εκδηλώσεις στρες είναι φυσιολογικές αντιδράσεις σε ένα μη φυσιολογικό, μη αναμενόμενο γεγονός και περιμένουμε να περάσουν με το χρόνο. Οι άνθρωποι χρειάζονται χρόνο να “πενθήσουν”, να “συμφιλιωθούν” με το τραύμα, να το συζητήσουν, να το κατανοήσουν και έτσι να προσαρμοστούν και να είναι σε θέση να πάνε τη ζωή τους παραπέρα, κάνοντας νέες συναισθηματικές επενδύσεις.

Τελευταίες έρευνες κάνουν λόγο για “μετατραυματική ανάπτυξη”, μία θετική ανάπτυξη που δύναται να προκύψει μετά από το τραυματικό γεγονός. Η ανάπτυξη αυτή αφορά σε νέες δυνατότητες για το άτομο, την ψυχική του ανθεκτικότητα και τη θέαση νέων προοπτικών για τη μετέπειτα ζωή του. Σε περιπτώσεις όπου τα συμπτώματα δεν υποχωρούν και η λειτουργικότητα του ατόμου αρχίζει να πλήττεται, το άτομο οφείλει να αναζητήσει βοήθεια σε ειδικό. Η ψυχοθεραπεία είναι η πιο αποτελεσματική θεραπεία για την αποκατάσταση των συνεπειών του τραύματος.

εμφάνιση σχολίων