Από τον Παντελή Μπουκάλα
Οκτώμισι μήνες πριν, όταν ακόμα δεν θέλαμε να πιστέψουμε ποια μαυρίλα θα πνίξει μέχρι τέλους το 2020, η αφορμή για κάποιες πρώιμες σκέψεις για τη μόλυνση και της δημοκρατίας από τον νέο κορωνοϊό ήταν ο Βίκτορ Ορμπαν. Και συγκεκριμένα η κυνική απόφασή του να μεταφράσει την υγειονομική κρίση σε ευκαιρία επιβολής τής ενός ανδρός αρχής. Το στρατήγημά του; Επεισε τη Βουλή της Ουγγαρίας, ελεγχόμενη από το κόμμα του, αφενός να νομιμοποιήσει τις υπερεξουσίες του, το δικαίωμά του δηλαδή να κυβερνά με διατάγματα, και αφετέρου να αυτοκαταργηθεί αμέσως έπειτα. Πιθανόν η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, ο απολυταρχισμός πάντως δεν έχει σίγουρα.DOCTV.GR
23 Νοεμβρίου 2020
Σημείωνα λοιπόν στην «Κ» στις 3 Απριλίου, υπολογίζοντας και αρκετά άλλα δείγματα ορμπανισμού ή τραμπισμού: «Στριμωγμένος, σχεδόν ντροπιασμένος, ακούγεται ο δήμος μέσα από τις λέξεις “επιδημία” και “πανδημία”, που μοιάζουν άχαρες, ίσως και αχάριστες. Η κατάπτωση από το θετικό στο αρνητικό, από το όμορφο και ελπιδοφόρο του όρου “δημοκρατία” στο καταθλιπτικό του όρου “πανδημία”, δεν είναι εύκολη. Τσακίζει κόκαλα. Επικίνδυνη για τα πάντα η πανδημία, απειλεί ήδη και τη δημοκρατία. Αναμπουμπούλα δίχως λύκους δεν εννοείται. Και σαν λύκοι, ή τσακάλια, συμπεριφέρονται όσοι θηρευτές της πολιτικής ένιωθαν πως η φόρμα της δημοκρατίας περιόριζε υπερβολικά τις φιλοδοξίες τους και δεν τους επέτρεπε να ηγεμονεύσουν όπως τους όρισε αυτοπροσώπως η Ιστορία. Γι’ αυτούς η κρίση είναι όντως ευκαιρία. Για να αναιρέσουν κεκτημένα, να στραγγαλίσουν τον κοινοβουλευτισμό, να φαλκιδέψουν τη δημοκρατία». Πάντα με την ιδεώδη πρόφαση της έκτακτης συνθήκης.
«Γι’ αυτούς η κρίση είναι όντως ευκαιρία. Για να αναιρέσουν κεκτημένα, να στραγγαλίσουν τον κοινοβουλευτισμό, να φαλκιδέψουν τη δημοκρατία»
Στον μύλο που μας περιέλαβε και μας αλέθει από την αρχή του χρόνου, και με το τέλος των βασάνων άδηλο, παρά την προσδοκία των εμβολίων, η αγωνία για τη ζωή, τη δική μας και των συγγενών και φίλων, είτε εδώ ζουν είτε σε χώρες του εξωτερικού, απέσπασε πλήρως την προσοχή μας.Παραμείναμε βέβαια πολιτικά ζώα, ωστόσο ο νους μας επέλεξε τον δρόμο του θερμού συναισθήματος, όχι της ψυχρής ανάλυσης. Προσηλωθήκαμε στην πρόδηλη και εξαιρετικά στενάχωρη διάσταση της κρίσης, την υγειονομική. Και ασχοληθήκαμε αρκετά λιγότερο με την πολιτική διάσταση. Με όσα συντελούνταν υπόκωφα, σε ένα αφανές βάθος, χωρίς βουερή κάλυψη.