Γιατί παραμένουμε κολλημένοι ΖΗΝ σε επιφανειακές φιλίες;

ΖΗΝ Φανταστείτε ότι καλείτε για καφέ έναν στενό σας φίλο. Για τι πράγματα μιλάτε; Μήπως για τον καιρό; Μήπως για την αγαπημένη σας διασημότητα; Μήπως για κάποιον φίλο που δε φαίνεται να έχει πάρει τη ζωή στα σοβαρά; Μήπως για το παιδί σας που αρνείται να διαβάσει τα μαθήματά του;

Είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, αρκετά συχνά, πολλές από τις σχέσεις μας βασίζονται σε μια επιφανειακή συνομιλία αμοιβαίας περιφρόνησης για τους άλλους ή άλλοτε σε μια ανήσυχη και υπερβολική εστίαση σε αυτούς που αγαπάμε. Είναι ανθρώπινο το να κρατάμε μια μικρή απόσταση μιλώντας για τον καιρό ή να «κουτσομπολεύουμε» ένα τρίτο άτομο. Αυτό το κάνουμε επειδή η σχέση δύο ατόμων είναι ουσιαστικά ασταθής. Όταν και οι δύο μισούμε ή συμπαθούμε το ίδιο άτομο, τότε η συζήτηση γύρω από αυτό το άτομο μας κάνει να νιώθουμε έστω και παροδικά λιγότερο άγχος.

Οι περισσότεροι από εμάς δε θέλουμε οι σχέσεις μας να παραμένουν «βαλτωμένες» σε συνομιλίες επιφανειακού επιπέδου. Λαχταρούμε σχέσεις όπου μπορούμε να μιλήσουμε για τις πεποιθήσεις και τις εμπειρίες μας, ακόμα κι αν αυτές είναι διαφορετικές. Επιθυμούμε να είμαστε ειλικρινείς σχετικά με το τι κάνουμε και με το τι θέλουμε, χωρίς το άλλο άτομο να προσπαθεί με αγωνία να μας διορθώσει ή να απομακρυνθεί από εμάς. Όμως αυτό το είδος σχέσης με τους φίλους μας, πολύ λιγότερο με την οικογένειά μας, φαίνεται τρομακτικό.
 

Όσο περισσότερο ο «εαυτός» σας μπορείτε να γίνετε μέσα στις σχέσεις σας, τόσο πιο εύκολα θα έρθετε σε μια πιο οικεία, ουσιαστική συνομιλία   

Ο Δρ. Murray Bowen, ο πατέρας της οικογενειακής ψυχοθεραπείας, πίστευε ότι η ανάπτυξη αυτού που αποκαλούσε «προσωπική σχέση» με άλλους, ήταν ένας τρόπος για να γίνει ένα άτομο πιο ώριμος άνθρωπος. Αλλά το ζητούμενο είναι το πώς ξέρουμε αν έχουμε μια «πρόσωπο με πρόσωπο» σχέση με κάποιον;

Μια «πρόσωπο με πρόσωπο» σχέση έχει τα εξής χαρακτηριστικά:
- Είστε σε θέση να μιλήσετε για τις πεποιθήσεις και τις εμπειρίες σας.
- Δεν επικεντρώνεστε σε κουτσομπολιά ή σε ανησυχία για κάποιο τρίτο άτομο.
- Δεν βασίζεστε σε απρόσωπα θέματα στις συζητήσεις σας.

Ας έχουμε υπόψη ότι δεν υπάρχει τίποτα λάθος στο να σχολιάζουμε για τα αθλητικά ή να συζητάμε για τον καθηγητή μας ή για τους πολιτικούς. Αλλά όταν χρησιμοποιούμε αυτά τα θέματα συνομιλίας για να διαχειριστούμε την αμηχανία που υπάρχει σε μια σχέση, τότε ίσως χάνουμε όλα εκείνα που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν μια πιο οικεία και πιο έμπιστη σχέση.

Πόσες από τις σχέσεις μας στερούνται το χαρακτηριστικό της «πρόσωπο με πρόσωπο» συνομιλίας; Δηλαδή του διαλόγου που διακρίνεται από ευθύτητα και ειλικρίνεια χωρίς περιστροφές;

Για να απαντήσετε στο ανωτέρω ερώτημα, εξετάστε τις παρακάτω ερωτήσεις:
- Πόσες από τις οικογενειακές σας σχέσεις βασίζονται σε επιφανειακά θέματα; Δηλαδή, μιλάτε τακτικά, αλλά συζητάτε περί ανέμων και υδάτων, αντί για τα προβλήματα που πραγματικά σας απασχολούν;
- Ανησυχείτε και ασχολείστε υπερβολικά για κάποιο άλλο μέλος της οικογένειάς σας; Μήπως τελικά, ασχολείστε με αυτό το μέλος της οικογένειάς σας περισσότερο κι από τον ίδιο σας τον εαυτό;
- Πόσες φορές μέσα στις εργασιακές σας σχέσεις αναλωθήκατε σε ατελείωτες συζητήσεις και παράπονα για τον προϊστάμενό σας ή για κάποιον άλλο συνάδελφο;
- Πόσες από τις φιλίες σας διατηρούνται πάνω στο κουτσομπολιό για παλιούς γνωστούς ή διασημότητες; Έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί δε συζητάτε τίποτα άλλο πέρα από τέτοια θέματα;
- Πόσο μεγάλο μέρος του γάμου σας εστιάζεται σχεδόν κατά αποκλειστικότητα στα παιδιά σας; Μήπως έχετε παραμελήσει το/την σύζυγο;

Η ανάπτυξη της «πρόσωπο με πρόσωπο» σχέσης είναι τελικά αυτό που ορίζει τον εαυτό σας ως προς τους άλλους. Όσο περισσότερο ο «εαυτός» σας μπορείτε να γίνετε μέσα στις σχέσεις σας, τόσο πιο εύκολα θα έρθετε σε μια πιο οικεία, ουσιαστική συνομιλία, δίχως να αισθάνεστε απειλητικοί ή να γίνεστε αμυντικοί.

Οι οικογένειες μπορούν ίσως να γίνουν το πιο δύσκολο μέρος για να αναπτυχθούν τέτοιου είδους ειλικρινείς σχέσεις. Οι άνθρωποι έχουν συχνά «πρόσωπο με πρόσωπο» σχέση με τον έναν γονέα, αλλά όχι με τον άλλο. Πολλές σχέσεις με τα αδέλφια βασίζονται στο να «κοροϊδεύουν» ή να εκμεταλλεύονται τους γονείς ή να ανησυχούν υπέρμετρα για κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας και να ασχολούνται με αυτό, αντί με τα δικά τους πραγματικά προβλήματα. Και τα εγγόνια παρουσιάζουν συχνά μια ξεκάθαρα επιφανειακή εικόνα για τους παππούδες, σχεδόν στέλνοντάς τους στον τάφο πριν την ώρα τους.

Σκεφτείτε κάποιον στη ζωή σας με τον οποίο θέλετε να αναπτύξετε μια «πρόσωπο με πρόσωπο» σχέση. Πώς θα ήταν να μιλάτε για κάτι που συμβαίνει σε σας (όχι σε κάποιον φίλο σας, όχι στο παιδί σας, όχι στον καιρό); Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι το να μοιράζεστε τη σκέψη σας με ένα άλλο άτομο μπορεί να σας προκαλέσει άγχος, ιδιαίτερα αν δεν έχετε συνηθίσει σε κάτι τέτοιο. Αλλά αξίζει να ενθαρρύνετε τον εαυτό σας με τη σκέψη ότι αυτό είναι το άγχος που συνδέεται με το να γίνετε πιο ώριμος άνθρωπος, καθώς μόνο έτσι θα οικοδομήσετε σχέσεις που μπορούν να αντέξουν στις διαφορές και τις διαφωνίες.

Από την Kathleen Smith, Why We Stay Stuck in Superficial Friendships. Ελεύθερη μετάφραση κειμένου: Κουραβάνας Νικόλαος, επιμέλεια κειμένου: Παπαδοπούλου Ελένη

Πηγή: psychologytoday, papadopsixologos.blogspot.com


Διαβάστε επίσης:
Η αμφιθυμία από την καλή κι απ΄την ανάποδη
Η δυσκολία στη δέσμευση
Η συναισθηματική εξάρτηση

εμφάνιση σχολίων