«Σε δέκα χρόνια, όχι παραπάνω, αυτοί οι άνθρωποι θα δημιουργήσουν μια καινούργια, απαράμιλλη κοινωνία στην ιστορία της ανθρωπότητας...»
Έγραψε ο ίδιος το σενάριο. Αυτά είναι αποσπάσματα από το «Αυγό του Φιδιού» (1977), την διαχρονική ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Στην ταινία βλέπουμε μια εβδομάδα από τη ζωή της Βαιμάρης όταν ο Χίτλερ έκανε το αποτυχημένο του πραξικόπημα. Ο Μπέργκμαν θα πει γι΄αυτό στους New York Times. «Ο Γερμανός συγγραφέας Georg Buchner είπε κάτι εξαιρετικό, κάτι που πιστεύω απόλυτα: "Ο άνθρωπος είναι μια άβυσσος και νιώθω ίλιγγο όποτε κοιτάζω στα βάθη της…". Είναι πολύς καιρός τώρα που ενδιαφέρομαι γι' αυτή την περίοδο, την εβδομάδα από τις 3 ως τις 11 Νοεμβρίου, όταν ο Χίτλερ επιχείρησε ένα πραξικόπημα, μπήκε στη φυλακή κι έγραψε το Mein Kampf, την εβδομάδα που σταμάτησε να υπάρχει το γερμανικό νόμισμα -οι άνθρωποι χάνουν τα σπίτια και τα υπάρχοντά τους και τις επιθυμίες τους και δεν έχουν πια ούτε ελπίδες. Ο πυθμένας χάνεται και η άβυσσος χάσκει απειλητική...» Το πραξικόπημα του Χίτλερ θα αποτύχει αλλά το «Αυγό του Φιδιού» επωάζεται: Στο φιλμ βλέπουμε 8 ημέρες από την καθημερινή ζωή στη δημοκρατία της Βαϊμάρης, το Φθινόπωρο του 1923, με την φτώχεια, την τεράστια ανεργία, μια εποχή που «όλοι σχεδόν έχουν χάσει την πίστη τους στο μέλλον και το παρόν». Τα αποσπάσματα είναι διαχρονικά.DOCTV.GR
15 Ιουλίου 2020
Διαβάστε επίσης: Είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι
«Μέσα στον φόβο, υπάρχει μια μανιασμένη οργή. Όλοι φοβούνται τώρα, φοβούνται σε βαθμό τρέλας. Όλοι οι πειθήνιοι μικροϋπάλληλοι και οι καλοσυνάτες γυναικούλες τους, όλοι οι στρατιώτες που περιφέρονται στους στρατώνες και εύχονται να ήταν πίσω στον πόλεμο, όλοι οι φτωχοί αγρότες που δίνουν σχεδόν τζάμπα τα προϊόντα τους, όλοι οι δάσκαλοι που δεν πιστεύουν πια αυτά που γράφουν τα βιβλία τους – όλοι είναι έντρομοι και σύντομα ο φόβος τους θα μετατραπεί σε οργή. Θέλεις να το δεις αυτό, αγαπητέ μου Άμπελ; Όχι βέβαια. Αν δε σ' έχουν ξυλοκοπήσει στο μεταξύ μέχρι θανάτου, θα προτιμάς να παρουσιάζεις το νούμερο σου στο Νότιο Πόλο απ' ότι εδώ στο Βερολίνο, όταν οι υποταγμένοι ξεσηκωθούν και ο φόβος τους μετατραπεί σε οργή...»
«Για 17 ημέρες, αυτός ο άνθρωπος ήταν κλεισμένος σ' ένα κελί, τόσο περιορισμένος, ώστε δεν μπορούσε να κουνήσει τα χέρια, τα πόδια ή το κεφάλι του. Επιπλέον στερήθηκε από κάθε ήχο και βρισκόταν σε απόλυτο σκοτάδι. Ξέρω τι σκέφτεσαι: πώς μπορέσαμε να πείσουμε κάποιον να συμφωνήσει εθελοντικά σ' ένα τέτοιο πείραμα. Δε δυσκολευτήκαμε καθόλου, σε διαβεβαιώ. Κάτω από τις παρούσες συνθήκες, έχουμε ένα τεράστιο απόθεμα υλικού για να διαλέξουμε. Οι άνθρωποι θα έκαναν τα πάντα για λίγα χρήματα και ένα καλό γεύμα.»
«Σε μια δυο μέρες, ίσως αύριο κιόλας, οι εθνικές δυνάμεις της Νότιας Γερμανίας θα επιχειρήσουν μια επανάσταση, με ηγέτη έναν απίστευτα ελαφρόμυαλο που λέγεται Άντολφ Χίτλερ. Θα αποδειχτεί κολοσσιαίο φιάσκο. Ο χερ Χίτλερ, στερείται πνευματικών ικανοτήτων και κάθε αίσθησης μεθόδου. Δεν καταλαβαίνει τι τερατώδεις δυνάμεις ετοιμάζεται να επικαλεστεί. Θα παρασυρθεί σαν μαραμένο φύλλο τη μέρα που θα ξεσπάσει η καταιγίδα. Άμπελ, κοίταξε αυτή την εικόνα. Κοίταξε όλους αυτούς τους ανθρώπους. Είναι ανίκανοι για επανάσταση - είναι πολύ ταπεινωμένοι, πολύ φοβισμένοι, πολύ εξαθλιωμένοι. Αλλά σε δέκα χρόνια τα δεκάχρονα παιδιά θα έχουν γίνει είκοσι χρονών, τα δεκαπεντάχρονα θα είναι είκοσι πέντε. Στο μίσος που κληρονόμησαν από τους γονείς τους, θα προσθέσουν τον δικό τους ιδεαλισμό και την ανυπομονησία τους. Κάποιος θα βγει μπροστά και θα βάλει τα ανομολόγητα αισθήματα τους σε λέξεις, κάποιος θα τους υποσχεθεί ένα μέλλον, κάποιος θα προβάλλει απαιτήσεις, κάποιος θα μιλήσει για μεγαλείο και θυσίες. Οι νέοι και άπειροι θα δώσουν το θάρρος και την πίστη τους στους κουρασμένους και τους αναποφάσιστους και τότε θα γίνει μια επανάσταση και ο κόσμος μας θα αφανιστεί μέσα στο αίμα και τη φωτιά. Σε δέκα χρόνια, όχι παραπάνω, αυτοί οι άνθρωποι θα δημιουργήσουν μια καινούργια, απαράμιλλη κοινωνία στην ιστορία της ανθρωπότητας...».
Ινγκμαρ Μπέργκμαν (14 Ιουλίου 1918 - 30 Ιουλίου 2007) εργάστηκε στα σημαντικότερα θέατρα της Σουηδίας ανεβάζοντας έργα των Στρίντμπεργκ, Σαίξπηρ, Λουίτζι Πιραντέλο, Αλμπέρ Καμύ, Τένεσι Ουίλιαμς, Ζαν Ανούιγ, Μπέρτολντ Μπρεχτ, Άντον Τσέχοφ, αλλά και δικά του. Παράλληλα σκηνοθέτησε μεγάλο αριθμό ταινιών με σενάρια που έγραψε ο ίδιος, με τις οποίες αναδείχτηκε διεθνώς ως ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του κινηματογράφου. Κύρια θέματα των ταινιών του είναι η αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, η αντιπαράθεση του ανθρώπου με τον εαυτό του και με τον Θεό και η αμφισβήτηση του τελευταίου, η ανάλυση των διαπροσωπικών σχέσεων, η αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Το 1987 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του με τον τίτλο Η μαγική κάμερα και το 1990 μια συλλογή από σκέψεις του με τον τίτλο Εικόνες. Για το συνολικό του έργο έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις, όπως το Μεγάλο Χρυσό Παράσημο της Σουηδικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών (1977).
εμφάνιση σχολίων