Η Δήμητρα Χατζημαγιόγλου αναρωτιέται για την διαχείριση της απώλειας
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΙΔΗΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ. Έπεσε τυχαία η ματιά μου πάνω της και βιαστική όπως είναι θα έτρεχε αλλού για να ξεδιψάσει την περιέργεια της. Αλλά κόλλησε… Πως κόβεις το δάκτυλο σου από χαρτί και δεν το καταλαβαίνεις αμέσως, παρά μόνο αν κόψεις ντοματοσαλάτα; Κάτι παρόμοιο. Ο Αλεξάντερ ΜακΚουίν αυτοκτόνησε. Η βιομηχανία της μόδας σοκάρεται. Κι όταν ακούω Βιομηχανία της Μόδας σκέφτομαι μηχανές, ράμπες και ανυψωτικά με στρας και animal print, εργάτες να χορεύουν σαν τους Village People και γενικώς αν δεν είσαι η Vogue, η Άννα Γουίντουρ, σχεδιαστής, στυλίστας, fashion icon ή θύμα της μόδας κι όλα τα υπόλοιπα συμπαρομαρτούντα, δε νομίζω ότι θα συγκλονιστεί το είναι σου.
ΕΧΩ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ. Έχω πάει αλλού. Στο φόβο μας. Κάνουμε σημαία μας και μότο μας και το λέμε με στόμφο να γεμίζει το στόμα σημασία ότι «στη ζωή αυτή μόνοι μας ερχόμαστε και μόνοι μας φεύγουμε». Μάνα, παιδί, σύντροφος, φίλος, δεν εξετάζω. Όταν κάποιος ακολουθεί το αγαπημένο του πρόσωπο στο μαύρο φως είναι ακραία συμπεριφορά, εξαίρεση. Κάτι κλωτσάει μέσα μας. Γιατί μας σκάει η βόμβα στα μούτρα. Ο άλλος δρόμος, «ο φυσιολογικός» είναι να κάνεις την απώλεια σου λήθη και τον πόνο σου σιωπή και να συνεχίσεις σαν άλλος. Μα είσαι ένας άλλος πια… Μόνο που εσύ αναπνέεις και τρέχεις να αγοράσεις ένα μαντήλι του Αλεξάντερ ΜακΚουίν…
Φλουοξετίνη: Εκλεκτικός ανταγωνιστής της επαναπρόσληψης σεροτονίνης ή SSRI. Ιδιαίτερα αποτελεσματικό στη θεραπεία της κατάθλιψης.