Οι Ταινίες της ΣΙΝΕΦΙΛ Εβδομάδας

ΣΙΝΕΦΙΛ BLINDED BY THE LIGHT: Η ταινία διηγείται την ιστορία του Τζάβιντ, ενός Βρετανού εφήβου πακιστανικής καταγωγής, που μεγάλωσε στην πόλη του Λούτον στην Αγγλία, το 1987. Εν μέσω φυλετικών και οικονομικών αναταραχών, γράφει ποίηση προκειμένου να ξεφύγει από τη μισαλλοδοξία που μαστίζει την πόλη του, και την αυστηρότητα του συντηρητικού πατέρα του. Αλλά όταν ένας Σιχ συμμαθητής του, τον μυεί στη μουσική του Μπρους Σπρίνγκστιν, ο Τζάβιντ αισθάνεται ότι η εργατική τάξη στην οποία ανήκει εκείνος και η οικογένειά του, ταυτίζεται και αντικατοπτρίζεται στους δυνατούς στίχους του Μπρους. Ταυτόχρονα ανακαλύπτει μία καθαρτική διέξοδο για να ακολουθήσει τα όνειρά του, την ίδια στιγμή που βρίσκει το θάρρος να εκφραστεί με τη δική του, μοναδική φωνή.

Η ινδικής καταγωγής Κενυάτισα σκηνοθέτης που μεγάλωσε στη Βρετανία, Γκουριντέρ Τσαντά, επιστρέφει στη μυθολογία της μεγάλης επιτυχίας που γνώρισε με το Καν'το Όπως ο Μπέκαμ το 2002, μονάχα που αυτή τη φορά βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία, που μοιάζει σε πάρα πολλά με εκείνη. Με στοιχεία που παραπέμπουν στο Μπέκαμ αλλά και στο Μπίλι Έλιοτ, η ιστορία του Τζάβιντ είναι η ιστορία του κάθε παιδιού μεταναστών που προσπαθεί να βρει τη φωνή του, ισορροπώντας επικίνδυνα στη κόκκινη γραμμή που χωρίζει τη χώρα που γεννήθηκε και η οποία φιλοξενεί τους γονείς του και την συνήθως άκαμπτη οικογενειακή παράδοση των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, της Μέσης ή της Άπω Ανατολής, που πρεσβεύουν εκείνοι, όντας μετανάστες πρώτης γενιάς. Μια φιλόλογος στο σχολείο του και η ταύτισή του με τους στίχους του Σπρίνγκστιν που θα γίνει εν αγνοία του καλλιτέχνη ο μεγάλος του μέντορας, θα τον βοηθήσουν να βρει το δρόμο του προς τη πραγματοποίηση των ονείρων του, όχι χωρίς αγώνα και κόστος.

Η μεγάλη επιτυχία της Τσαντά είναι πως αυτή τη φορά, πίσω από τη feelgood και ως επί το πλείστον χιουμοριστική διάθεση του πρώτου επιπέδου της ταινίας της, μιλάει για χίλια δυο άλλα σοβαρά πράγματα: τις προκαταλήψεις της κάθε πλευράς, τη ξενοφοβία, το μεταναστευτικό, την ισλαμοφοβία, τις ταξικές και τις φυλετικές ανισότητες, τη θέση των γυναικών, την άνοδο του φασισμού και του νεοναζισμού της δήθεν λευκής υπεροχής, τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα του Θατσερισμού και του Ρηγκανισμού των οποίων τους πικρούς καρπούς γευόμαστε σήμερα. Το σενάριο είναι εξαιρετικό στην εξέλιξή του και ο Βιβέικ Κάλρα στο ρόλο του Τζάβιντ αυθόρμητα αστείος, τρυφερός και συγκινητικός. Μονάχα το τέλος μοιάζει κάπως βεβιασμένο, με τον πατέρα του ήρωα να υποκύπτει σχετικά εύκολα στα θέλω του άσωτου υιού. Είναι όμως ένα τέλος συγκινητικό και ευτυχισμένο για τον Τζάβιντ τον κινηματογραφικό, για τον Τζάβιντ (Σάφραζ), τον αληθινό, αλλά και για τον θεατή που έχει την ανάγκη από αυτή την εκτυφλωτικά φωτεινή ιστορία του μικρού αγοριού που αγάπησε την ποίηση και τον Σπρίνγστιν. Εξαιρετικό!

Info: Blinded by the Light. Μουσική Δραματική Κομεντί Βιογραφία. Βρετανία, ΗΠΑ 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου. Σκηνοθεσία: Γκουριντέρ Τσαντά. Παίζουν: Βιβέικ Κάλρα, Κουλβίντερ Γκιρ, Μίρα Γκανάτρα, Χέιλι Άτγουελ, Κιτ Ριβ, Ντέιβιντ Χέιμαν, Ρομπ Μπάιντον. Διανομή: Tanweer.


Η ΜΕΓΑΛΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΝΑΠΟΛΗΣ: Μια ομάδα 15χρονων αγοριών από την Rione Sanità στη Νάπολη, τα οποία ονειρεύονται να κερδίσουν δύναμη και εύκολο χρήμα, μπαίνουν στον κόσμο της μαφίας της πόλης. Πρώτος ο Νίκολα, για να απαλλάξει τη μητέρα του από το χαράτσι της υποτιθέμενης προστασίας του μικρού καταστήματός της από τη τοπική μαφία, καταφέρνει να εισέλθει στους κόλπους της, μαγεμένος από το εύκολα χρήμα που του παρέχει τη δυνατότητα να αγοράσει τα φανταχτερά και ακριβά μαρκέ ρούχα και παπούτσια που μέχρι χτες χάζευε στις βιτρίνες. Οι φίλοι του θα τον ακολουθήσουν, ενώ η σύλληψη του επικεφαλής της ομάδας του στο γάμο της ανιψιάς του, θα τον ανεβάσει ψηλότερα στην ιεραρχία. Όμως το παιχνίδι με τα όπλα, η μέθη της εξουσίας και η ψευδαίσθηση του ότι τα αγόρια στη πραγματικότητα προσφέρουν κοινωνικό έργο, δεν θα κρατήσει πολύ και η συνέπειες για τον Νίκολα προσωπικά, θα είναι τραγικές.

Μεταφορά στο κινηματογράφο του τελευταίου μυθιστορήματος του Ρομπέρτο Σαβιάνο (Γόμορρα), Η Τράτα των Παιδιών, από τον Κλαούντιο Τζιοβανέζι. Η ταινία ξεκινά εντυπωσιακά με τη κλοπή ενός χριστουγεννιάτικου δένδρου από ένα mall από μια ομάδα εφήβων. Στη συνέχεια τα παιδιά σε μια από τις φτωχογειτονιές της πόλης, καίνε το δένδρο τελετουργικά, συστήνοντάς μας έναν κόσμο από τον οποίο η όποια νεανική αθωότητα έχει οριστικά χαθεί εδώ και καιρό. Πιστεύοντας ότι θα ακολουθήσει μια ναπολιτάνικη εκδοχή της Πόλης του Θεού (2002), των Φερνάρντο Μεϊρέγιες & Κάτια Λουντ, ο θεατής μάλλον θα απογοητευτεί από τη συνέχεια όπου πολλά συμβαίνουν, αλλά τίποτα δεν καταφέρνει πραγματικά να ραγίσει τη φωτογενή επιφάνεια των νεαρών αγοριών, της ιστορίας  και της προκαθορισμένης πορείας τους, από την άνοδο στη πτώση.

Αν και ο ίδιος ο Σαβιάνο έχει συνεργαστεί στη σεναριακή διασκευή, το αποτέλεσμα μοιάζει, κατά γενική ομολογία, δραματουργικά επίπεδο, ακόμη και όταν η σκηνοθεσία είναι ιδιαίτερα προσεγμένη (η ταινία γυρίστηκε σε χρονική συνέχεια με την εξέλιξη του σεναρίου και όχι αποσπασματικά για να βοηθηθούν οι ερμηνείες των ερασιτεχνών νεαρών ηθοποιών που φτάνουν σε ένα πολύ ικανοποιητικό επίπεδο). Ελπίζουμε να ξαναδούμε τον νεαρό Φραντζέσκο ντι Νάπολι, σε κάτι πιο δραματικά στιβαρό. Πολύ ωραίο το μουσικό σκορ του Αντρέα Μοσκιανέζε.

Info: Η Μεγάλη Νύχτα της Νάπολης (La Parantza dei Bambini/Piranhas). Κοινωνική Δραματική. Ιταλία 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου. Σκηνοθεσία: Κλαούντιο Τζιοβανέζι. Παίζουν: Φραντσέσκο ντι Νάπολι, Βιβιάνα Απρέα, Αλφρέντο Τουρίτο, Αρ Τεμ, Καρμίνε Πίτσο, Πασκουάλε Μορότα. Διανομή: Rosebud 21.


Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΖΟΝ Φ. ΝΤΟΝΟΒΑΝ: Ο Τζον Φ. Ντόνοβαν είναι διάσημος ηθοποιός του κινηματογράφου και της τηλεόρασης όταν πεθαίνει αιφνιδίως από υπερβολική δόση μετά από μία σειρά σκανδάλων. Ένας θαυμαστής του, ο 11χρονός Ρούπερτ Τέρνερ είναι ο μόνος που γνωρίζει τι συνέβη στη ψυχή του Τζον. Για πέντε χρόνια ο Τζον και ο Ρούπερτ αλληλογραφούσαν κρυφά. Fast-forward στο μέλλον ο Ρούπερτ είναι ένας επιτυχημένος ηθοποιός και έχει γράψει ένα βιβλίο για την επικοινωνία του με τον Ντόνοβαν. Σε μία συνέντευξή του, ο Ρούπερτ θα μιλήσει και θα αποκαλύψει όλα όσα γνωρίζει για την ταραγμένη ζωή του Τζον και όλους τους συμβιβασμούς που έκανε για την φήμη καθώς και για την δική του προσωπική ανάγκη να συνδεθεί με το είδωλο του.

Παιδί ηθοποιός ο ίδιος και σκηνοθέτης από τα 19 του, ο Ξαβιέ Ντολάν διχάζει εδώ και 10 χρόνια την κινηματογραφική κοινότητα με τις δημιουργίες του, οι οποίες σχεδόν όλες έχουν μια στάνταρντ σειρά από θεματικές, αγαπούν το μελόδραμα τη ποπ μουσική και αντικατοπτρίζουν ξεκάθαρα το είδωλο ενός Νάρκισσου νεαρού καλλιτέχνη. Κάλπικος για πολλούς, αγαπημένος από τη στήλη μας που ξεκίνησε να υπάρχει γράφοντας για το Λόρενς Για Πάντα (2012) που της έκανε ποδαρικό ενώ ανατρέχοντας στη φιλμογραφία του 30ρη πλέον γαλλόφωνου Καναδού σκηνοθέτη, θεωρεί πως σε αυτές τις αδυναμίες του, βρίσκεται και όλη η ουσία και το πραγματικό ενδιαφέρον της δουλειάς του, μια και όπως λέει και το γνωμικό: Καλύτερα παράφωνος παρά βουβός και άφωνος.

Από τη πρώτη του ταινία, το Σκότωσα τη Μητέρα Μου (2009), μέχρι το Mommy (2014) ή το Ακριβώς Το Τέλος του Κόσμου (την μοναδική ταινία της οποίας το σενάριο δεν ήταν δικό του), οι σχέσεις μητέρας γιου, είναι το κυρίαρχο θέμα του, είτε ως κύρια ιστορία, είτε ως δευτερεύουσα, όπως στους Φανταστικούς Έρωτες (2010) ή στο Tom at the Farm του 2013, τη καλύτερη κατά τη γνώμη του γράφοντος ταινία του, η οποία παραμένει άπαιχτη στη χώρα μας. Εδώ, έχοντας όχι μία, αλλά δύο μητέρες: μία για τον Τζον (Σούζαν Σάραντον) και μία για τον Ρούπερτ (Νάταλι Πόρτμαν), προσπαθεί να συνδυάσει δύο παράλληλες ιστορίες που θα μπορούσαν να ειδωθούν ως τα δύο είδωλα του ίδιου του Ντολάν ως παιδιού θαύματος από τη μία και ως τραυματισμένου (από την κριτική;), ενήλικου καλλιτέχνη από την άλλη. Τα γράμματα που στέλνει ο Τζον στον μικρό Ρούπερτ, συμβολίζουν κατά κάποιο τρόπο, τα γράμματα που θα έγραφε ο ίδιος ο Ντολάν σήμερα, στον ανήλικο εαυτό του; Η εξαφάνιση του Τζον πιθανόν να αντανακλούν κάποια δικά του συναισθήματα που πρέπει να τον διακατέχουν κατά καιρούς, όταν θάβουν αυτόν και τη δουλειά του; Η αλήθεια είναι πως η συνταγή, για άλλη μια φορά δεν δένει, την ίδια ώρα κατά την οποία φαντάζει υπερβολικά φιλόδοξη και αυτάρεσκη, έτοιμη να δώσει ξανά τροφή στα κακεντρεχή σχόλια των επικριτών του.

Θα έλεγε κανείς πως, Η Ζωή του Τζον Φ. Ντόνοβαν, περισσότερο μοιάζει με μια ιστορία η οποία πέρα από τα όποια προσωπικά ψήγματα, έχει γραφτεί για τον μικρό Τζέικομπ Τρέμπλεϊ που γνωρίσαμε στο Room και στο Wonder, ο οποίος παρεπιπτόντως είναι και πάλι καταπληκτικός. Το άνισο αποτέλεσμα δεν είναι αδιάφορο σε καμία περίπτωση, οι ηθοποιοί τα δίνουν όλα (η Τζέσικα Τσάστεϊν που έπαιζε στη ταινία έχει αφαιρεθεί χειρουργικά στο μοντάζ) σε υπέροχα μελοδραματικές σκηνές και το σάουντρακ των τραγουδιών περιλαμβάνει ακόμη και το Ζορμπά του Μίκη Θεοδωράκη, στη πρώτη από τις δύο σεκάνς με τη Σούζαν Σάραντον.

Info: Η Ζωή του Τζον Φ. Ντόνοβαν (The Death and Life of John F. Donovan). Δραματική. Καναδάς, Βρετανία 2018. Πρεμιέρα: Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου. Σκηνοθεσία: Ξαβιέ Ντολάν. Πάιζουν; Κιτ Χάρινγκτον, Τζέικομπ Τρέμπλεϊ, Νάταλι Πόρτμαν, Σούζαν Σάραντον, Κάθι Μπέτς. Διανομή: Spentzos Film.


ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ: Ο Λούκα Μαρινέλι (Βραβείο Α΄ Ανδρικού ρόλου για το Martin Eden στο 76o Φεστιβάλ της Βενετίας) πρωταγωνιστεί σε μια δυνατή ιστορία αγάπης. Ένα ταξίδι στον έρωτα μέσα από τις αναμνήσεις ενός ζευγαριού, τις διαφορετικές αναγνώσεις του παρελθόντος, τις στρεβλώσεις του χρόνου. Μπορεί ο έρωτας να κοιτάξει μπροστά και να νικήσει τη νοσταλγία; Μπορεί το παρόν να νικήσει τη μνήμη;

Μια σύγχρονη ιστορία αγάπης υποψήφια για το βραβείο Fedeora Καλύτερης Ταινίας (Φεστιβάλ Βενετίας, 2018) Η ρευστότητα του χρόνου και η παροδικότητα των αναμνήσεων αναμειγνύονται με τα συναισθήματα εν τη γενέσει τους και η αγάπη συναντά την αμφιβολία, την αμφισημία, όρια νοερά, αλλά και υπαρκτά. Εκείνος και Εκείνη, Εσύ και ο Άλλος, στο χθες, το σήμερα, το αύριο, στο πάντα. Άραγε η νοσταλγία κάνει τα πάντα να μοιάζουν όμορφα; ή ήμασταν πραγματικά χαρούμενοι, αλλά απλά δεν το συνειδητοποιούσαμε τότε; Αυτή η ερώτηση βρίσκεται στο επίκεντρο του σεναρίου το οποίο γραφόταν κατά τη διάρκεια αρκετών ετών. Μια σειρά από πολυάριθμα μικρά αποσπάσματα της καθημερινής ζωής, ξεκινώντας από τη στιγμή που συναντήθηκαν οι δύο πρωταγωνιστές, σε ένα πάρτι, το οποίο εκείνος θυμάται ως γκρίζο και μελαγχολικό, όμως εκείνη το θυμάται αντίθετα γεμάτο φως και μουσική. Εκείνη δεν έχει κακές αναμνήσεις και πολύ ζει το παρόν με εμπιστοσύνη, ενώ εκείνος είναι βασανισμένος, ως επί το πλείστον από κάποιες τραυματικές μνήμες από του παρελθόντος. Αγαπιούνται, κάνουν ένα σπίτι μαζί και η σχέση τους εδραιώνεται. Καθώς τα χρόνια περνούν, οι ρόλοι τους αργά αντιστρέφονται: εκείνη αλλάζει, γίνεται μελαγχολική και ανυπόμονη. Αυτός, από την άλλη πλευρά γίνεται πιο δεκτικός και ενσυνείδητος, όμως είναι ήδη πολύ αργά. Η μαγεία έχει ξεθυμάνει.

Info: Αναμνήσεις (Ricordi?/Remember?). Αισθηματική Δραματική. Ιταλία, Γαλλία 2018. Πρεμιέρα: Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου. Σκηνοθεσία: Βαλέριο Μιέλι. Παίζον: Λίντα Καρίντι, Λούκα Μαρτινέλι, Τζιοβάνι Ανζάλντο. Διανομή: Weird Wave.


ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ: Αμερική 1968. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μυρίζει αλλαγή… αλλά όχι στη μικρή πόλη της Μιλ Βάλεϊ, όπου για γενιές, η σκιά της οικογένειας Μπέλοους πέφτει βαριά. Στην έπαυλη τους στην άκρη της πόλης, η Σάρα, ένα μικρό κορίτσι με φριχτά μυστικά, μετέφερε τη ζωή της σε μία σειρά από τρομαχτικές ιστορίες, γραμμένες σε ένα βιβλίο που έχει υπερβεί τον χρόνο. Ιστορίες που έχουν έναν τρόπο να ζωντανέψουν σε βάρος μίας παρέας εφήβων που θα ανακαλύψει το τρομαχτικό βιβλίο της Σάρα

Ταινία τρόμου που ξεχωρίζει από το σωρό καθώς ανάμεσα στους σεναριογράφους διακρίνουμε και την υπογραφή του Γκιγιέρμο δελ Τόρο της Μορφής του Νερού και του Λαβύρινθου του Πάνα. Πρόκειται για ένα συνδυασμό σύγχρονης εφηβικής ταινίας τρόμου όπως το Αυτό (2017) και το τηλεοπτικό Stranger Things, με τη μεγάλη παράδοση της Αμερικάνικης Λογοτεχνίας Τρόμου, από τον Λάβκραφτ μέχρι τον Κινγκ και τους προβληματισμούς του δελ Τόρο σε ταινίες όπως Η Ραχοκοκαλιά του Διαβόλου (2001), Ο Λαβύρινθος του Πάνα (2006), ή του δε δική του παραγωγή Ορφανοτροφείου (2007), του Χ.Α Μπαϊονά. Μια ιστορία φαντασμάτων που αποζητούν ετεροχρονισμένα απονομή δικαιοσύνης, τοποθετημένη μέσα σε ένα πολιτικό υπόβαθρο που έχει να κάνει με το νεανικό επαναστατικό κλίμα του 1968, την άνοδο του Ρίτσαρντ Νίξον στην εξουσία, το πόλεμο στο Βιετνάμ, που αφορά μια θανάσιμη οικολογική καταστροφή από το παρελθόν.

Αν και όλα αυτά δένονται κάπως αυθαίρετα μεταξύ τους και γύρω από την κεντρική ιστορία (αρχικά η Σάρα βοηθάει τη παρέα των παιδιών, στη συνέχεια όμως αρχίζει να εξολοθρεύει τα μέλη της) και η οικογενειακή κατάσταση των νεαρών ηρώων δεν εξετάζεται αρκετά, εκτός από κάποιες παραπάνω πληροφορίες που δίνονται για τους δύο επιζώντες οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με το φάντασμα, ο πιο προσεκτικός θεατής μπορεί εύκολα να εντοπίσει την θετική επιρροή του δελ Τόρο στο όλο εγχείρημα: αυθεντική αίσθηση υπαινικτικού και πραγματικού τρόμου, εξαιρετική vintage σκηνογραφία, πλάσματα και παραισθήσεις που φέρνουν στοιχεία της δικής του αισθητικής, κινηματογραφόφιλες αναφορές και υποβλητική ατμόσφαιρα - στο πρώτο μέρος τουλάχιστον. Στο φινάλε, η υπερέκθεση του πλάσματος, αφαιρεί μεγάλο μέρος της υποβολής και του τρόμου, υπάρχει όμως μια αίσθηση μελαγχολίας που λειτουργεί υπέρ του τελικού αποτελέσματος. Όπως και στη περίπτωση του Είσαι Έτοιμος; που είδαμε πριν από δύο εβδομάδες, αν και θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο, το αποτέλεσμα είναι ούτως ή άλλως, ανώτερο της συνήθους προσφοράς του είδους. Σκηνοθετεί ο Αντρέ Ούβερνταλ, ο Νορβηγός σκηνοθέτης των άπαιχτων στη χώρα μας Troll Hunter (2010) & The Autopsy of Jane Doe (2016).

Info: Τρομακτικές Ιστορίες στο Σκοτάδι (Scary Stories toTall in the Dark). Τρόμου. ΗΠΑ 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου. Σκηνοθεσία: Αντρέ Ούβερνταλ. Παίζουν: Ζόι Μάργκαρετ Κολέτι, Μάικλ Γκάρζα, Γκέιμπριελ Ρας. Διανομή: Feelgood Entertainment.


ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ: Ο Μάρκος και η Ανα είναι παντρεμένοι εδώ και 25 χρόνια. Όταν ο μοναχογιός τους αποφασίζει να σπουδάσει στο εξωτερικό, το ζευγάρι μένει πίσω μόνο του, περνώντας μια υπαρξιακή κρίση, που τους οδηγεί στον χωρισμό. Απλά, εύκολα και ήσυχα, κοινή συναινέσει.

Η εργένικη ζωή φαντάζει γοητευτική στην αρχή, αλλά σύντομα αμφιβολίες και νέες ανάγκες θα προκύψουν. Οι δυο τους αρχίζουν να αναρωτιούνται για τον έρωτα, την επιθυμία, την πίστη και παίρνουν μια απόφαση που θα αλλάξει μια για πάντα τις ζωές τους.

Ταινία όχημα για τους δύο μεγάλους Αργεντινούς σταρ Ρικάρντο Νταρίν (Το Μυστικό στα Μάτια τους, Ιστορίες Για Αγρίους) και Μερσέντες Μοράν (Νερούδα) η οποία μιλά για το σύνδρομο της άδειας φωλιάς (όταν τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι και το ζευγάρι έχει πολύ ελεύθερο χρόνο να γεμίσει) και τη κρίση της μέσης ηλικίας. Είναι γλυκόπικρη, αστεία, τρυφερή, ενίοτε ειρωνική και προβλέψιμη από κάποια στιγμή και μετά, χωρίς όμως αυτό να της στερεί το συνολικό κινηματογραφικό ενδιαφέρον και την απόλαυση της υποκριτικής τέχνης και τεχνικής, των δύο πρωταγωνιστών της.

Ιnfo: Απρόσμενος Έρωτας (El Amor Menos Pensado/An Unexpected Love). Αισθηματική Δραματική Κομεντί. Αργεντινή 2018. Πρεμιέρα: Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου. Σκηνοθεσία: Χουάν Βέρα. Παίζουν: Ρικάρντο Νταρίν, Μερσέντες Μοράν, Κλαούντια Φοντάν, Ζαν Πιερ Νοέρ. Διανομή: Feelgood Entertainment.


ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ: Η 10χρονη Σάρα εξαφανίζεται. Οι ώρες περνούν χωρίς κανένα ίχνος της. Μέχρι που ένα πρωινό, οι γονείς της λαμβάνουν ένα γράμμα από τον απαγωγέα που, για να την αφήσει ελεύθερη, ζητάει να τους συναντήσει! Ποιος είναι και τι θέλει να τους πει; Αυτό το τετ-α-τετ θα έχει μια αναπάντεχη εξέλιξη…

Καλογραμμένο και εξαιρετικά σκηνοθετημένο ψυχολογικό θρίλερ που ίσως απωθήσει κάποιους καθώς ενστερνίζεται με πάθος τη φιλοσοφία (ή μήπως θεϊκή εντολή;), του: Οφθαλμό αντί Οφθαλμού και Οδόντα αντί Οδόντος - αυτό το δεύτερο, στη κυριολεξία. Η δομή είναι θεατρική και αν η προσέγγιση θυμίζει κάπου το Funny Games του Χάνεκε, δεν έχει το ίδιο ψυχολογικό, πολιτικό ή κινηματογραφικό υπόβαθρο πάνω στην αντίθεση της πραγματικής βίας και της φωτογενούς αναπαράστασης της στο σινεμά. Η τελική αναπάντεχη ανατροπή μάλιστα, μάλλον αποδυναμώνει το όλο εγχείρημα και μοιάζει με άστοχη κίνηση εντυπωσιασμού, σε περίπτωση που ο θεατής δεν είχε ήδη εντυπωσιαστεί. Αν εξαιρέσει κανείς το φινάλε, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον αν και ηθικά αμφιλεγόμενο (αν όχι επικίνδυνο, παρά τη γενική λατρεία του κοινού και των καθημερινών ανθρώπων στην εν θερμώ εκδίκηση).

Ιnfo: Το Παιχνίδι του Ρόδου (Bajo la Rosa). Δραματικό Θρίλερ. Ισπανία 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου. Σκηνοθεσία: Χοσουέ Ράμος. Παίζουν: Ραμίρο Μπλας, Πέδρο Καζαμπλάνκ, Ινγκάθιο Φερνάντεζ. Διανομή: Filmboy.


ΕΝΤΜΟΝΤ: ΕΝΑΣ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Δεκέμβριος 1897, Παρίσι. Ο Εντμόντ Ροστάντ δεν έχει κλείσει ακόμα τα τριάντα, έχει όμως ήδη δύο παιδιά και πολλά άγχη. Δεν έχει γράψει τίποτα εδώ και δύο χρόνια. Καθώς βρίσκεται σε απελπισία, προτείνει στον μεγάλο ηθοποιό του θέατρου Κονστάντ Κοκλέν τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα νέο έργο και, συγκεκριμένα, σε μια ηρωική κωμωδία. Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα: το έργο αυτό δεν έχει γραφτεί ακόμα. Παραβλέποντας τις ιδιοτροπίες των ηθοποιών, τις απαιτήσεις των παραγωγών, τη ζήλια της συζύγου του, τις πικάντικες ιστορίες του καλύτερού του φίλου και την έλλειψη ενθουσιασμού όλων των γύρω του, ο Έντμοντ αρχίζει να γράφει το έργο που κανείς δεν πιστεύει. Προς το παρόν, έχει μόνο τον τίτλο: Σιρανό ντε Μπερζεράκ.

Διασκεδαστική, αλλά ωραιοποιημένη εκδοχή της συγγραφής του Σιρανό ντε Μπερζεράκ από τον συγγραφέα του, Εντμόντ Ροστάντ, κυριολεκτικά μέσα στο θέατρο, κατά τη διάρκεια των προβών, με τη βοήθεια του Κονστάντ Κοκλέν και της Σάρα Μπερνάρ. Πρόκειται για μια εξιδανικευμένη, feelgood κομεντί εποχής, με προσεγμένο στήσιμο και εξαιρετικό καστ, μόνο που απέχει κατά πολύ από τη σκληρή πραγματικότητα του τέλους του 19ου αιώνα και του δραματικού αγώνα των καλλιτεχνών, θεατρικών ή μη, στο να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους και να επικοινωνήσουν τη τέχνη τους, διαχρονικά.

Ιnfo: Εντμόντ: Ένας Απρόβλεπτος Συγγραφέας (Edmond). Κομεντί Εποχής. Γαλλία, Βέλγιο 2018. Σκηνοθεσία: Αλεξίς Μισαλίκ. Παίζουν: Τομάς Σολιβερές,Τομ Λεμπ, Ολιβιέ Γκουρμέ, Ματίλντ Σενιέ, Ντομινίκ Πινόν. Διανομή: Odeon.

εμφάνιση σχολίων