Οι Εκδικητές: Η Εποχή του Ultron. Mommy. Γυναίκα από Χρυσό. 1001 Γραμμάρια
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΑΚΗΣ ΛΑΚΤΑΡΙΔΗΣ [email protected]
30 Απριλίου 2015
Η πιο αναμενόμενη συνέχεια δημοφιλούς ταινίας των τελευταίων χρόνων είναι εδώ, για να «παίξει» χωρίς αντίπαλο στο πολύ εμπορικό για τις ΗΠΑ weekend της Πρωτομαγιάς. Η αλήθεια είναι πως Οι Εκδικητές, τρία χρόνια πριν, έμοιαζαν να είναι το ευτυχές επιστέγασμα μιας σειράς από άνω του μετρίου ταινιών του είδους (σειρά Thor, σειρά Iron Man, σειρά Captain America) -με το Captain America: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα να βρίσκεται επίσης ισότιμα στην κορυφή, από άποψη κινηματογραφικής και καλλιτεχνικής ποιότητας και όχι μόνο.
Τι περιμένει κάποιος από ένα sequel; Περισσότερη δράση; Την έχει (ήδη με το ξεκίνημα, πριν καν τους τίτλους). Περισσότερο περίτεχνα ειδικά εφέ; Τα έχει (ειδικά στο τελευταίο μισάωρο, λίγο πριν από την τελική μάχη, όταν ο Ultron ξεκολλάει ένα τεράστιο κομμάτι από το κέντρο της πόλης για να το καταστρέψει ψηλά στα ουράνια). Περισσότερους καινούργιους χαρακτήρες; Ο Quicksilver και η Scarlet Witch ήρθαν για να μείνουν. Περισσότερο συναίσθημα; Η ερωτική έλξη, τύπου Πεντάμορφη και το Τέρας, ανάμεσα στη Μαύρη Χήρα και τον Hulk συμπληρώνει το απαραίτητο ρομαντικό κομμάτι. Περισσότερες χιουμοριστικές ατάκες; Το σενάριο είναι γεμάτο από αυτές.
Από εκεί και πέρα όμως, ειδικά στο θέμα του σεναρίου, η έλλειψη πρωτοτυπίας είναι ολοφάνερη. Για άλλη μια φορά, συναντάμε σε ταινία του είδους άλλη μία εκδοχή του πανάρχαιου μύθου του δημιουργήματος (τεχνητής νοημοσύνης), το οποίο εγείρεται ενάντια στον Δημιουργό του. Ακόμη κι αν πρόκειται για μια παραβολή για τον ύποπτο ρόλο της NSA που από μέσον ασφάλειας μετατράπηκε σε όργανο παγκόσμιας παρακολούθησης, ή επιλογή του, η τελική μάχη με τον στρατό του Ultron να συμβαίνει σε μια φανταστική χώρα της Ανατολικής Ευρώπης (και όχι στη Μέση Ανατολή της αμερικανοτραφούς ISIS, για παράδειγμα), εκτός από παλιομοδίτικη είναι και (λόγω των γεγονότων στην Ουκρανία) νεοψυχροπολεμική. Επίσης μας έλειψε ο Λόκι της προηγούμενης ταινίας, τον οποίον ελπίζουμε να συναντήσουμε ξανά σε κάποια από τις αμέτρητες πλέον συνέχειες (Thor: Ragnarok, Avengers: Infinity War Part 1 & Part 2).
Χορταστική, λίγο πιο σκοτεινή σε τόνο και υπερθεαματική (και σε 3D), δεν φτάνει, κατά τη γνώμη μας, στο ύψος του πρώτου μέρους ή των δύο ταινιών του Captain America. Δεν πειράζει. Εκτός από τις ήδη προγραμματισμένες δύο συνέχειές της, και εκτός από τον επόμενο Thor, ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει ένας καταιγισμός από ταινίες του είδους τους επόμενους μήνες: Captain America: Civil War, Ant Man, Doctor Strange, Captain Marvel, Black Pather, Batman vs Superman: Dawn of Justice, The Spectacular Spider Man, Gurdians of the Galaxy 2.
Ιnfo: Οι Εκδικητές: Η Εποχή του Ultron (Avengers: Age of Ultron). Περιπέτεια Φαντασίας. ΗΠΑ 2015. Σκηνοθεσία: Τζος Γουέντον. Παίζουν: Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Κρις Χέμσγουορθ, Μαρκ Ράφαλο, Κρις Έβανς, Σκάρλετ Τζόχανσον, Τζέρεμι Ρένερ, Ντον Τσιντλ, Ελίζαμπεθ Όλσεν, Σάμουελ Τζάκσον, Τζέιμς Σπέιντερ. Διανομή: Feelgood Entertainment.
MOMMY: Σε έναν φανταστικό Καναδά, όπου ένας νέος νόμος επιτρέπει σε αναξιοπαθούντες γονείς να εγκαταλείψουν τα προβληματικά παιδιά τους στα νοσηλευτικά ιδρύματα, μια χήρα προσπαθεί να αντιμετωπίσει τον ταραχοποιό και βίαιο γιο της. Ενώ και οι δύο προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα ζώντας κάτω από την ίδια στέγη, η Κάιλα, μία μυστηριώδης γειτόνισσα, προσφέρει τη βοήθειά της. Καθώς η ανιδιοτελής παρουσία της γίνεται ολοένα και πιο έντονη, προκύπτουν ερωτήματα σχετικά με τη δική της ζωή.
Η στήλη έχει ιδιαίτερη αδυναμία στον Ξαβιέ Ντολάν, επειδή ήταν με μια δική του ταινία, το Λόρενς Για Πάντα (2012), με την οποία ξεκίνησε να γράφει για τον κινηματογράφο στο DOC TV. Έχοντας γυρίσει στο ενδιάμεσο, το εξαιρετικό ο Τομ στη Φάρμα (2013), το οποίο δεν κυκλοφόρησε στη χώρα μας, το «τρομερό παιδί» του καναδέζικου κινηματογράφου συμμετείχε στο Επίσημο Πρόγραμμα του περσινού φεστιβάλ των Καννών, με το Mommy (Μανούλα), το οποίο απέσπασε εξ ημισείας, μαζί με τον Αποχαιρετισμό στη Γλώσσα του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής.
Το Mommy είναι η πρώτη ταινία του χωρίς καθαρά LGBT θεματική, αν και είναι queer με έναν ιδιαίτερο τρόπο, εννοώντας την πραγματική έννοια της λέξης (αλλόκοτος), καθώς η ιδιαίτερη (κυκλοθυμική) συμπεριφορά του νεαρού ήρωα της ταινίας θα μπορούσε (θεματικά) να έχει αντικατασταθεί από μια οποιαδήποτε μη συμβατική ανθρώπινη συμπεριφορά. Άλλωστε, ήδη από τη light εποχή του Φανταστικοί Έρωτες (2010), ο Ντολάν, προσπαθούσε, με ή χωρίς επιτυχία, να σκιαγραφήσει τρισδιάστατους χαρακτήρες, με βάθος, οι οποίοι δεν θα κατηγοριοποιούνται (σεξουαλικά τουλάχιστον) με ιδιαίτερη ευκολία.
Εδώ, όπως και στον Λόρενς, αλλά και τον Τομ στη Φάρμα, οι τρεις χαρακτήρες είναι περίπλοκοι, γεμάτοι αντιφάσεις και πάλλονται από τα τα πάθη και τις επιθυμίες τους. Στα διάφορα παιχνίδια εξουσίας μεταξύ τους, οι ρόλοι αλλάζουν συνεχώς, καθώς τα σύνορα ανάμεσα σε θύμα και θύτη δεν είναι ξεκάθαρα, ούτε και καθορίζονται ποτέ. Εκείνο που δεν καθορίζεται για άλλη μια φορά είναι οι προθέσεις τους, ούτε όμως κι ο σκηνοθέτης ξεκαθαρίζει τις δικές του, ακολουθώντας μια πατέντα την οποία έχει αναγάγει αυτάρεσκα -κατά πολλούς- σε προσωπικό στυλ.
Η καταπιεσμένη και λανθάνουσα Οιδιπόδεια σχέση μάνας και γιου και η, στα όρια της πολυσυντροφικότητας, σχέση των δύο τους με τη δασκάλα γειτόνισσα περιγράφονται διεξοδικά, αλλά όχι επεξηγηματικά, μέσα από μία σειρά από μικρά «θαύματα» και μεγάλα «δράματα». Με ασθματικό ρυθμό, κλειστό τετράγωνο κάδρο 1:1 (το οποίο αλλάζει ανάλογα με τις διαθέσεις), άκρως συναισθηματικό σάουντρακ και τρεις συγκλονιστικές (και βραβευμένες) ερμηνείες, ο στιγμές μελοδραματικός και επιδειξίας (για τους επικριτές του), αλλά συναρπαστικός νεαρός Καναδός σκηνοθέτης εξελίσσει το αμφιλεγόμενο στυλ του και υπογράφει την πιο ενδιαφέρουσα δημιουργία του, στην ήδη 5η ταινία του, στα μόλις 25 του χρόνια.
Ιnfo: Mommy. Ψυχολογικό Δράμα. Καναδάς 2014. Πρεμιέρα: Πέμπτη 30 Απριλίου. Σκηνοθεσία: Ξαβιέ Ντολάν. Παίζουν: Αν Ντορβάλ, Αντουάν-Ολιβιέ Πιλό, Σουζάν Κλεμάν. Διανομή: Weird Wave.
ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΧΡΥΣΟ: Η συγκλονιστική ιστορία μιας γυναίκας που διεκδικεί την επιστροφή ενός οικογενειακού πίνακα, ο οποίος κλάπηκε από τους ναζί κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Πενήντα χρόνια μετά τη φυγή της από τη Βιέννη, η Μαρία Άλτμαν επιστρέφει στην παλιά της πατρίδα για να ανακτήσει οικογενειακά κειμήλια που εκλάπησαν από τους ναζί, συμπεριλαμβανομένου και του πίνακα Woman in Gold του Κλιμτ. Μαζί με τον άπειρο αλλά θαρραλέο δικηγόρο της, ξεκινά μια μάχη που διαρκεί οχτώ χρόνια και τη φέρνει στο ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ. Στην πορεία, αναγκάζεται να αντιμετωπίζει δύσκολες αλήθειες για το παρελθόν της και θα συνειδητοποιήσει ότι κάποιοι πόλεμοι δεν τελειώνουν ποτέ.
Ο σκηνοθέτης του 7 Μέρες με τη Μέριλιν (2011) σκηνοθετεί με γλαφυρό και ακαδημαϊκό τρόπο, μια πραγματική ιστορία, σε μια χορταστική, αν όχι φλύαρη στο δεύτερο μέρος της, πραγματική ιστορία. Η Έλεν Μίρεν (Η Βασίλισσα) παίζει φυσικά κάτι τέτοιους ρόλους στο δαχτυλάκι της και κουβαλάει όλη την ταινία στους ώμους της. Η σχέση αρχικής δυσπιστίας, που καθώς προχωρά η αφήγηση υποχωρεί και γίνεται όλο και πιο προσωπική, της γηραιάς κυρίας Άλτμαν με τον νεαρό δικηγόρο της (ένα από τα φανταστικά κομμάτια της ιστορίας, για καθαρά δραματικούς λόγους αφήγησης), μοιάζει πολύ με εκείνη των δύο πρωταγωνιστών της Philomena του Στίβεν Φρίαρς. Μόνο που η Γυναίκα από Χρυσό δεν έχει ούτε το στιβαρό ύφος, ούτε τη συναισθηματική δύναμη εκείνης της ταινίας.
Ιnfo: Γυναίκα από Χρυσό (Woman in Gold). Ιστορική Δραματική. ΗΠΑ-Αγγλία 2015. Πρεμιέρα: Πέμπτη 30 Απριλίου. Σκηνοθεσία: Σάιμον Κέρτις. Παίζουν: Έλεν Μίρεν, Ράιαν Ρέινολντς, Ντάνιελ Μπριλ, Κέιτι Χολμς, Τατιάνα Μασλάνι, Μαξ Άιρονς. Διανομή: Odeon.
1001 ΓΡΑΜΜΑΡΙΑ: Πολλοί μπορεί να μην το γνωρίζουν, αλλά σε κάθε χώρα φυλάσσεται κάτω από ειδικές συνθήκες ώστε να μην αλλοιώνεται το βάρος του ένα πρότυπο χιλιόγραμμο, το γνωστό μας κιλό. Το πρότυπο αυτό συνιστά τη μονάδα αναφοράς και μέτρησης του βάρους. Όταν η αυστηρή, γοητευτική αλλά και μοναχική Νορβηγίδα επιστήμονας Μαρίε συμμετέχει στο τακτικό ετήσιο παγκόσμιο συνέδριο στο Παρίσι σχετικά με την ακριβή μέτρηση του πρότυπου χιλιόγραμμου, η ζωή της αποκλίνει από την κανονική της ρουτίνα. Θα αναγκαστεί λοιπόν να «ζυγίσει» με ακρίβεια τις προσωπικές της απογοητεύσεις και επιθυμίες με την ευκαιρία για αγάπη και μια διαφορετική στάσης ζωής.
Δραματική κομεντί χαμηλών τόνων, η ταινία του Νορβηγού Μπεντ Χάμερ φέρνει κάτι από το σκανδιναβικό στυλ της cool κωμωδίας, αλά Καουρισμάκι, χωρίς τις ροκ καταβολές του. Ο κωμικός τόνος εδώ είναι υπόγειος και η ειρωνεία κρύβεται πίσω από τις επιστημονικές και προσωπικές βεβαιότητες της ηρωίδας. Βεβαιότητες οι οποίες θα διαρραγούν από αυτό το ένα επιπλέον γραμμάριο, το οποίο θα της ανοίξει -με τον τρόπο του- τα μάτια της καρδιάς και της ψυχής της.
Με έμπνευση από το σινεμά του Ζακ Τατί αλλά και από το θέατρο του Παραλόγου, τα 1001 Γραμμάρια είναι μια ιδιότυπη και ιδιαίτερη κωμωδία, στιγμές χαριτωμένη, στιγμές συγκινητική, στιγμές διανοουμενίστικη, αλλά ποτέ αδιάφορη. Αν και μακριά από τα χολιγουντιανά πρότυπα, η ταινία ήταν η φετινή πρόταση της Νορβηγίας για το όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.
Ιnfo: 1001 Γραμμάρια (1001 Gram). Δραματική Κομεντί. Νορβηγία-Γερμανία 2014. Πρεμιέρα: Πέμπτη 30 Απριλίου. Σκηνοθεσία-Σενάριο: Μπεντ Χάμερ. Παίζουν: Άνε Νταλ Ντορπ, Λοράν Στοκέρ, Χίλντεγκαν Ρίζε. Διανομή: One From The Heart.
εμφάνιση σχολίων