Τα Τραγούδια της Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Μακρινής Γης

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Παράδοση είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και τα συναισθήματα, τα οράματα των ποιητών και το παιχνίδι των αισθήσεων.  Ο Σεν-Νο-Ρίκιου, ποιητής και δάσκαλος του ζεν, ερμηνεύει την παράδοση της τελετής του τσαγιού που αυτός συστηματοποίησε στη φεουδαρχική Ιαπωνία του 16ου αιώνα με το δικό του, χαρακτηριστικό τρόπο: «Δεν είναι αυτός o δρόμος», λέει στο γιο του, Σόαν, που προσπαθεί να προετοιμάσει το μονοπάτι του κήπου που οδηγεί στην αίθουσα του τσαγιού. Βγαίνει στο σκουπισμένο μονοπάτι, τραντάζει ένα δέντρο και σκορπάει γύρω του χρυσαφιά και πορφυρά φύλλα, που πέφτουν ανάκατα στο έδαφος. Ο Ρίκιου δημιουργεί ένα έργο τέχνης όπου η καθαριότητα έρχεται σε σύνθεση με το ωραίο και φυσικό.

Η έννοια της παράδοσης περιγράφεται συνήθως στις κλειστές κοινωνίες σαν ένας κισσός: Όσο πιο μεγάλο το στήριγμα, ένα δέντρο, ένας τοίχος, τόσο πιο πολύ αυτός αναπτύσσεται. Στις ανοιχτές κοινωνίες η παράδοση είναι σαν ένα μεγάλο ποτάμι που δέχεται το νερό από εκατοντάδες πηγές, χιλιάδες ρυάκια και στο τέλος αγκαλιάζει έναν τεράστιο ωκεανό.  Μια συλλογική συνείδηση που αναπτύσσεται και ρέει έχει ως τελικό αποδέκτη μια μεγαλύτερη αποστολή: Να ενεργοποιεί τη δημιουργικότητα και τη φαντασία των ανθρώπων, ισχυροποιώντας νέους δεσμούς μεταξύ τους.

Σε εποχή σαν και τη δική μας, όπου η τάση είναι να γεννηθεί ένας νέος παγκόσμιος πολιτισμός μέσω της τεχνολογίας με κοινή αποδοχή πολυπολιτισμικών στοιχείων, όλες οι παραδόσεις αυτές που ζουν ακόμη στους θρύλους είναι πολύτιμες. Στα Τραγούδια της Μακρινής Γης ο Άρθουρ Κλαρκ διηγείται μια σπονδυλωτή ιστορία όπου δεν υπάρχει η Γη ούτε καν ως αναφορά. Αυτό που εξετάζεται είναι οι βαθύτερες εσοχές του σύμπαντος μέσα από ανθρώπινες σχέσεις και συναισθήματα.

Μια παρόμοια εκδοχή είχε επιλέξει ήδη η Πίνα Μπάους. Δημιουργός μαγείας μέσω του ανθρώπινου σώματος, εκπρόσωπος μιας γενιάς που οι ιστορικές συνθήκες την απέκοψαν από το στήριγμα του παρελθόντος, στην Όπερα του Βούπερταλ ασχολείται με τον άνθρωπο που, μπουσουλώντας και γρυλίζοντας, ξαναμαθαίνει να στέκεται στα πόδια του. Χρησιμοποιώντας για σκελετό τη ροή της θεϊκής μουσικής συνθετών όπως ο Μπάρτοκ και ο Γκλουκ, ερμηνεύει διαισθητικά μια περίοδο ριζοσπαστικών αλλαγών όπου όλα δημιουργούνται εξαρχής. Στην ίδια ανατίθεται ο ρόλος του διερμηνέα του τυφλού στο Και το Πλοίο Φεύγει από τον Φελίνι, σε μια συμβολική κίνηση αναγνώρισης της προσφοράς της.

Ο Φελίνι, ο Κουροσάβα και ο Πέκινπα άντλησαν από την παράδοση αυτό που τους εξέφραζε, μιλώντας σαν μεγάλοι σαμάνοι για μια περίοδο που τελείωσε και μια άλλη που ερχόταν. Παρ’ όλα αυτά, για τις εποχές που έρχονται, καλύτερα μιλάει ο ποιητής που γίνεται οραματιστής με μια μακρά, απέραντη και λογικευμένη απορρύθμιση όλων των αισθήσεων στο Μεθυσμένο Καράβι του: «Ταξιδιώτης αιώνιος των γαλάζιων ακινησιών/ νοσταλγώ την Ευρώπη με τα παλιά παραπέτα/ είδα αστρικά αρχιπέλαγα! Νησιά!/ που οι παράφοροι ουρανοί τους ανοίγουν στον Αρμενιστή...». (Αρθούρος Ρεμπώ, Πρόσωπα, εκδόσεις Πλέθρον, μετάφραση Γιώργος Σπανός)

εμφάνιση σχολίων