Ένα αγόρι από την Αθήνα. Που όταν ένιωσε μέχρι που φτάνει η δύναμη των τραγουδιών ανέβηκε σε μια κιθάρα, και ξενιτεύτηκε στο Λονδίνο
ΜΕΛΙΤΑ ΚΑΡΑΛΗ
4 Απριλίου 2017
«Η γενιά μας χρειάζεται μια γερή δόση αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης, την οποία δεν μπορεί όμως να μας δώσει κανείς, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι και οι πράξεις μας». Αν βλέπαμε τώρα βιντεοκλίπ, αυτή θα ήταν η σκηνή που ο Leon επιστρέφει στην πατρίδα του την Αθήνα και ανεβαίνει στη σκηνή, στο Σταυρό του Νότου, για μια ανοιξιάτικη συναυλία, και λίγο πριν ανέβει, να, ένα χαρτί με 12 χειρόγραφες απαντήσεις.
Το σου ‘χει μάθει η ζωή στο Λονδίνο- καλλιτεχνικά και «ανθρωπένια» μιλώντας; Πολλά πράγματα. Κατ’ αρχήν ήρθα σε επαφή με ανθρώπους από άλλα μέρη και με διαφορετικούς τρόπους και φιλοσοφίες ζωής. Καλλιεργήθηκε μέσα μου ακόμα περισσότερο ο σεβασμός στην διαφορετικότητα. Σε καλλιτεχνικό επίπεδο θα έλεγα ότι με βοήθησε στο να έρθω σε επαφή και με άλλους τρόπους δουλειάς, με αποτέλεσμα να αναπτύξω τον δικό μου τρόπο.
Τι ανακάλυψες από τις περιοδείες που έχεις κάνει μέχρι σήμερα; Ότι είτε παίζεις μπροστά σε χιλιάδες κόσμο ή σε δέκα άτομα πρέπει να δίνεις όλο σου τον εαυτό, γιατί η μουσική είναι ατομική έκφραση αλλά πάνω απ όλα είναι προσφορά. Ότι ξεκινήσαμε να γράφουμε μουσική από εσωτερική ανάγκη και εφηβική αγωνία και ότι αυτήν την πρώτη φλόγα δεν πρέπει ποτέ να την ξεχνάμε, να τη σβήνουμε μόνοι μας ή να επιτρέπουμε να μας τη σβήσουν. Ακόμα και τώρα που πλέον η μουσική είναι και το επάγγελμά μας. Ότι οι άνθρωποι είναι παντού ίδιοι, υπάρχουν δηλαδή όλων των ειδών από την δύση έως την ανατολή και από τον βορρά έως τον νότο. Ότι οι ομάδες δεν κατασκευάζονται και οι χαρακτήρες δεν γεννιούνται, χτίζονται διαρκώς πάνω στα εμπόδια και κρίνονται σε βάθος χρόνου.
Ποιο είναι το πιο σημαντικό γεγονός που έχεις ζήσει καλλιτεχνικά τα τελευταία χρόνια; Η δημιουργία αυτού του δίσκου που ετοιμάζω τώρα.
Θα μπορούσες να πεις ότι το να μετακομίσεις σε άλλη χώρα ήταν η καλύτερη καλλιτεχνική απόφαση που πήρες; Κι αν ναι γιατί; Κοιτώντας πίσω νομίζω ότι η απόφασή μου ήταν σωστή όσον αφορά την μουσική. Σίγουρα όλο αυτό έχει και ένα προσωπικό κόστος. Στην προσωπική ζωή εννοώ. Δυστυχώς οι συνθήκες στην Ελλάδα δεν ήταν οι κατάλληλες για δουλειά από πολλές απόψεις.
Το νέο άλμπουμ κάτω από τι συνθήκες γράφτηκε; Από που άντλησες έμπνευση; Αν το περιέγραφες με 5 λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές; Από τις σχέσεις εξ αποστάσεως, τον έρωτα, τον αποχωρισμό, τις αλλαγές που είδα στον εαυτό μου, την αγάπη και την αφοσίωση, την πίστη στους ανθρώπους, τις τεράστιες αλλαγές στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες παγκόσμια και στην Ελλάδα. Τον πόλεμο μέσα μου μεταξύ ρομαντισμού και κυνικότητας. Από τις αλλαγές στις ζωές φίλων μου και κοντινών μου ανθρώπων.
Έχεις συνεργαστεί με σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως οι Tony Doogan, David Kosten, Γιώργος Λάνθιμος. Τι δύσκολο και τι πολύτιμο είχαν αυτές οι συναντήσεις; Όλες αυτές οι συνεργασίες που αναφέρεις είναι σταθμοί για μένα. Έμαθα πολλά γνωρίζοντας αυτούς τους ανθρώπους και βλέποντας τον τρόπο που δουλεύουν. Επίσης συνάντησα χαρακτήρες αντάξιους των καλλιτεχνικών έργων.
Η Αθήνα τι είναι για σένα; Όταν βρίσκεσαι στην πόλη σου ποιο είναι το «τελετουργικό» σου; Η Αθήνα για μένα είναι το σπίτι μου, με όλη την σημασία της λέξης. Είναι οι άνθρωποι που αγαπώ, το ζεστό νέκταρ φως και ο παλμός της. Όταν έρχομαι βλέπω τους φίλους μου, πηγαίνω συναυλίες, σινεμά, παίζω ποδόσφαιρο, πρωταθλήματα fifa στο playstation, πηγαίνω σε θέες στα βουνά γύρω από την Αττική.
Εκτός από μουσικολογικά, τι άλλα όνειρα κάνεις; Θέλω να ταξιδέψω, θέλω να μείνω για λίγο καιρό σε ένα νησί, θέλω να βρω ξανά χρόνο να διαβάσω και να ψάξω πιο πολύ τον κόσμο και τον εαυτό μου. Θέλω μια μέρα να κάνω παιδιά και να γράψω το soundtrack μιας ταινίας.
Σ’έναν κόσμο όπου όλοι μιλάνε πολύ και ασταμάτητα και η εικόνα θριαμβεύει, τι θέση νομίζεις ότι έχουν τα τραγούδια και η μουσική; Τα τραγούδια έχουν μεγάλη δύναμη. Προσωπικά μπορώ να πω ότι μου άλλαξαν τη ζωή. Έχω δει δηλαδή μέχρι που φτάνει η δύναμή τους. Όσον αφορά στην εικόνα. Η σύγχρονη μουσική είναι άμεσα συνδεδεμένη με αυτήν και αυτό δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό. Είναι και ένα από τα πράγματα που με συναρπάζουν στην ποπ κουλτούρα. Το ότι τα τραγούδια, οι μουσική και οι λέξεις δηλαδή συναντούν και άλλες τέχνες όπως πχ. αυτή του σινεμά, της φωτογραφίας ή του χορού. Παρ’ όλα αυτά καταλαβαίνω αυτό που λες για την εικόνα. Ότι πολλές φορές η εικόνα προσπαθεί -μάταια- να καλύψει το απόλυτο κενό.
Η Κρίση πιστεύεις ότι έχει γίνει ένα «state of mind», μια ταυτότητα καθημερινότητας για τους νέους Έλληνες ή βλέπεις να υπάρχουν άλλα πράγματα που τελικά μας απασχολούν και μας καθορίζουν πιο πολύ στο τέλος της ημέρας; Σίγουρα για τους περισσότερους νέους ανθρώπους, οι οικονομικές συνέπειες που έχει αυτή η κρίση είναι αναπόφευκτα καθημερινό θέμα σκέψης. Η γενιά μας χρειάζεται μια γερή δόση αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης, την οποία δεν μπορεί όμως να μας δώσει κανείς, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι και οι πράξεις μας. “Emancipate yourselves from mental slavery, none but ourself can free our mind” που έλεγε και ο Bob Marley.
Τελικά πιστεύεις ότι είμαστε μια «Χαμένη Γενιά» ή τι; Όχι δεν το πιστεύω και δεν μου το επιτρέπω να το πιστέψω αυτό. Έχουμε μια ζωή -τουλάχιστον αυτό μπορούμε να γνωρίζουμε - και αυτό είναι τεράστιο δώρο αλλά και μια μεγάλη ευκαιρία. Είμαστε άτυχοι καθώς παραλάβαμε μια “βόμβα” η οποία έσκασε στα χέρια μας, αλλά αν το δείς συνολικά στην πορεία του χρόνου και σε παγκόσμιο επίπεδο είμαστε μια τυχερή γενιά. Φαντάσου σε τι συνθήκες έζησαν παλιά. Θυμάμαι την γιαγιά μου να μου περιγράφει την πείνα, την κατοχή, τον εμφύλιο…
Υπάρχει μια ατάκα, ένας στίχος ένα σύνθημα, κάτι που άκουσες που σκέφτεσαι τελευταία / σ΄έχει στοιχειώσει ή απλά θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας; «Οι παππούδες μας πρόσφυγες, οι γονείς μας μετανάστες, εμείς ρατσιστές;»
Info: Leon of Athens, Πέμπτη 6 Απριλίου 2017, Σταυρός του Νότου, Φραντζή & Θαρύπου, Νέος Κόσμος. 22.00. Εισιτ: 12 ευρώ με ποτό.
Διαβάστε επίσης: ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ: Leon of Athens
εμφάνιση σχολίων