Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Γώγου: Έρωτας

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Με αφορμή την έκδοση των ποιημάτων της Κατερίνας Γώγου - Τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε (Ποιήματα 1978-2002), εκδ. Καστανιώτη, διαβάζουμε ένα αυτοβιογραφικό της κείμενο.


Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ, Ο ΦΙΛΟΣ, Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ, Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ, ο πατέρας της Μυρτώς. Κυρίες και κύριοι, πιτσιρικάδες, δημοσιογράφοι, σκηνοθέτες, φίλοι, εχθροί, πολιτικοί: Ο Παύλος Τάσιος. Τρίτους ρόλους εγώ, με συμβόλαιο τιμής, άσχετα από τους όρους, τότε στη Φίνος Φιλμ. Η πρώτη ταινία μου, χωρίς σύμβαση, ήταν του Αλέκου Σακελλάριου. Το ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο. Ο Σακελλάριος με είχε ανακαλύψει σε κάποιο, πιθανά, μπουλούκι, τη Νένα Νέζερ θυμάμαι και τον Ζαζά. Ή σε καμιά ταβέρνα με ορχήστρα, εκείνες τις αρχαίες, σαν παιδί-τέρας τραγουδίστρια, που δεν ξέρω τι και πώς πια...

Ο ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ. ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Γυριζότανε τότε λοιπόν, με σκηνοθέτη τον Γιάννη Δαλιανίδη, η Ψεύτρα. Στην πρωταγωνίστρια δεν άρεσα ποτέ, παρόλο που δεν ήμουνα ξανθιά... Κάπου είχα αργήσει για πρόβα ή γύρισμα κι ήμουνα στο καμαρίνι, όπου ήμαστε στριμωγμένες αρκετές. Ήρθε λοιπόν ο βοηθός του Δαλιανίδη να με φωνάξει. Τον φωνάζανε Παυλάκη, ήτανε και πιτσιρικάς και μικροκαμωμένος. Δεν ξέρω, αυτό το Παυλάκης που άκουγα, μου τη βάραγε άσχημα. Αρχή έρωτα; Δεν ξέρω. Κολλήσαμε χωρίς να πάρουμε είδηση και φιλιόμαστε ώρα, αλλά δεν μας ένοιαζε που μας περίμεναν.

ΕΡΩΤΑΣ. ΕΙΧΕ ΠΟΛΥ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ εκτός από τον Τζέιμς Ντην κι ο Μοντγκόμερυ Κλιφτ. Ο Παύλος μού έμοιαζε κάπου σαν συμπεριφορά στον Ντην, στο χάσιμο στον Κλιφτ. Είχα σοκαριστεί από τη δουλειά που έριχνε, δούλευε από τα χαράματα, ερχόταν αργά τη νύχτα, ήμαστε ερωτευμένοι, δεν κοιμόμαστε. Χαράματα, δουλειά πάλι. Μού 'λεγε πως δούλευε λαμόγια, έκανε δηλαδή πως ψωνίζει γραβάτες για να μασήσουνε οι περαστικοί. Μού 'λεγε για κάποια βάρκα, μού 'λεγε πως κοιμότανε σε ταράτσα, μου είπε πως την είχε κοπανήσει πιτσιρίκι να φύγει έξω απ' τα σύνορα και βέβαια Θεσσαλονίκη. Αγαπηθήκαμε, ε, Τάσιε;


Απόσπασμα από το βιβλίο της Κατερίνας Γώγου, Με λένε Οδύσσεια, εκδ. Καστανιώτη. Η Κατερίνα Γώγου (1 Ιουνίου 1940-3 Οκτωβρίου 1993) γεννήθηκε στην Αθήνα. Στις αρχές της δεκαετίας του '50 έκανε την πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο και 10 χρόνια αργότερα εμφανίστηκε στο θέατρο με τον θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου. Το 1977 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κέρδισε το βραβείο Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία «Το βαρύ πεπόνι». Με τη στροφή της στην ποίηση έγινε γνωστή για τους αντισυμβατικούς στίχους και τις ιδέες της. Γνωστότερα βιβλία με ποιήματά της «Τρία κλικ αριστερά», «Ιδιώνυμο», «Απόντες», από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Αυτοκτόνησε στις 3 Οκτωβρίου 1993 στο διαμέρισμα της μητέρας της στο Μεταξουργείο, όπου είχε αποσυρθεί.


Διαβάστε επίσης: Η ποιήτρια των Εξαρχείων
 

εμφάνιση σχολίων