Το χωνευτήρι ανθρώπων και εποχών
NΙΚΟΣ ΠΑΤΡΕΛΑΚΗΣ
25 Νοεμβρίου 2014
ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΛΙΓΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, ΚΑΝΩ ΤΑΧΥΡΡΥΘΜΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ. Η εντροπία των αστικών δομών, ιστορία και μύθος γλυκά μπλεγμένα, ζεστά χαμόγελα, μνημονιακή φτώχεια στο διηνεκές, φίλοι που βολτάρουν αγκαζέ, μαντήλες και μπούργκες, το μέρος που της αναλογεί από τα 3 εκατομμύρια Αιγύπτια άστεγα παιδιά, κίνηση, κόρνες, έθιμα από την καρδιά της Αφρικής, το κάλεσμα του ιμάμη που ταξιδεύει στον αέρα και η προσευχή, μυρωδιές από μπαχαρικά, σκόνη και σκουπίδια, η παραλιακή, η βιβλιοθήκη, οι πέτρες του φάρου, ένα υπέροχο τραγούδι γάμου και ο Καβάφης.
Αξιώθηκα μια τέτοια πόλη, ευχαριστώ, شكرا (šukran)
Απολείπειν ο θεός Aντώνιον
Κ.Π. Καβάφης
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά