Maleficent. Απρόσμενος 'Ερωτας. Λευκός Ελέφαντας. Brick Mansions. Μαύρο Ψωμί
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΑΚΗΣ ΛΑΚΤΑΡΙΔΗΣ [email protected]
29 Μαΐου 2014
MALEFICENT: Η Ωραία Κοιμωμένη των αδερφών Γκριμ, στα χέρια του Χόλιγουντ, της Ντίσνεϊ και του Ρόμπερτ Στρόμπεργκ -υπεύθυνου για τα οπτικά εφέ δεκάδων ταινιών και τηλεοπτικών σειρών (Πειρατές της Καραϊβικής: Στο Τέλος του Κόσμου, Η Ζωή του Πι, Θα Χυθεί Αίμα, Fast & Furious, Broadwalk Empire)-, στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του μετατρέπεται σε μια φαντασμαγορία η οποία είναι ατμοσφαιρική, άνιση και δανείζεται εικόνες που έχουμε δει σε ταινίες που εκείνος έχει επιμεληθεί ή από τις δουλειές άλλων τις οποίες έχει λατρέψει.
Ξεχωρίζουν οι επιρροές από τον Τιμ Μπάρτον και από τον Πίτερ Τζάκσον της σειράς του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Οπτικό πανηγύρι για τους φαν του είδους, πέραν αυτού όμως ουδέν. Μια καλή αφορμή για να ανοίξουν και να γεμίσουν οι θερινοί κινηματογράφοι, στους οποίους -λόγω συνθηκών- μάλλον θα χαθεί μέρος του οπτικού και ηχητικού μεγαλείου της Maleficent, χωρίς καν να υπολογίσουμε τις απώλειες λόγω της έναρξης των σχολικών εξετάσεων την ίδια μέρα.
Ιnfo: Maleficent. Περιπέτεια Φαντασίας. ΗΠΑ 2014. Πρεμιέρα: Πέμπτη 29 Μαΐου. Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Στρόμπεργκ. Παίζουν: Αντζελίνα Τζολί, Έλι Φάνινγκ, Σάρλτο Κόπλι, Τζούνο Τεμπλ, Χάνα Νιού. Διανομή: Feelgood Entertainment.
ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ: Ο Μάθιου Μόργκαν, ένας Αμερικανός καθηγητής φιλοσοφίας, χήρος και μοναχικός, ο οποίος ζει εδώ και κάποια χρόνια στο Παρίσι χωρίς να καταφέρει να μάθει γαλλικά, γνωρίζει τη νεαρή Πολίν, η οποία προς στιγμήν αλλάζει την καθημερινή ρουτίνα του και τις συνήθειές του. Μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα να δώσει τέλος στη ζωή του, θα καταφτάσουν από την Αμερική ο γιος και η κόρη του Μόργκαν. Η σχέση του με την Πολίν -που μέχρι τότε δεν ήταν ερωτικής φύσεως- θα αναστατώσει τα παιδιά του και θα φέρει στην επιφάνεια κρυμμένα οικογενειακά μυστικά και ψέματα.
Αισθηματικό δράμα καλών προθέσεων της Σάντρα Νέτλεμπεκ του Mostly Martha (2001), ριμέικ του οποίου υπήρξε το No Reservations (2007) του Σκοτ Χικς με την Κάθριν Ζέτα Τζόουνς. Ο Απρόσμενος Έρωτας, βασισμένος στη νουβέλα La Douceur Assassine της Φρανσουάζ Ντορνέ, είναι σκηνοθετημένος με περισσή ευαισθησία και μια ιδέα υπόγειου χιούμορ. Κι αν από τη μέση και πέρα είναι πολύ εύκολο να μαντέψει κανείς την κατάληξή του, ο δρόμος τον οποίο διαλέγει να φτάσει ως εκεί είναι γεμάτος από ενδιαφέρουσες ανατροπές. Τι κρίμα που στο mainstream σινεμά όλοι αυτοί οι αταίριαστοι έρωτες με μεγάλη ηλικιακή διαφορά τελειώνουν πάντα με επιτηδευμένους γλυκόπικρους τρόπους, όπου στο τέλος η ηθική τάξη της νόρμας αποκαθίσταται και όλα ξαναγυρίζουν στη «φυσική» τους θέση. Υπέροχος ο Μάικλ Κέιν, αν και στην αρχή η αμερικανική, λόγω ρόλου, προφορά των αγγλικών του μας ξενίζει.
Info: Απρόσμενος Έρωτας (Mr. Morgan’s Last Love). Αισθηματική Δραμεντί. Γερμανία - Βέλγιο - ΗΠΑ - Γαλλία 2013. Πρεμιέρα: Πέμπτη 29 Μαΐου. Σκηνοθεσία: Σάντρα Νέτλεμπεκ. Παίζουν: Μάικλ Κέιν, Κλεμάνς Ποεζί, Τζάστιν Κερκ, Γκίλιαν Άντερσον, Τζέιν Αλεξάντερ. Διανομή: Filmtrade & Spentzos Film.
ΛΕΥΚΟΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ: Λευκός Ελέφαντας είναι το όνομα που έχουν δώσει οι κάτοικοι του Μπουένος Άιρες σε ένα τεράστιο μισοτελειωμένο νοσοκομείο που ξεκίνησε να χτίζεται στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Γύρω του έχει απλωθεί μέσα στο πέρασμα των χρόνων μια τεράστια παραγκούπολη και μέσα του βρίσκουν καταφύγιο δύο ιερείς, μία κοινωνική λειτουργός κι εθελοντές, οι οποίοι προσπαθούν με όποιο τρόπο μπορούν να ανακουφίσουν τη φτωχολογιά από την έλλειψη κρατικής ή άλλης φροντίδας κι από τον πόλεμο των συμμοριών των ναρκωτικών που κυβερνούν τη περιοχή. Ο πατέρας Χουλιάν, χτυπημένος από τον καρκίνο, προορίζει τον βελγικής καταγωγής πατέρα Νικολάς για διάδοχό του. Όμως ο νεαρός Νικολάς παίρνει διάφορα ανεπίτρεπτα για τη θέση του ρίσκα και τα φτιάχνει με τη Λουσιάνα, την κοινωνική λειτουργό. Οι απλήρωτοι εργάτες της ανέγερσης ενός κτιρίου για τους φτωχοδιαβόλους της περιοχής θα γίνουν αφορμή για τον ξεσηκωμό τους και για τη σύγκρουσή τους με την αστυνομική δύναμη και τα ΜΑΤ, η οποία θα είναι καταλυτική για τις σχέσεις τους.
Με ένα σενάριο που θυμίζει τον Πολ Λάβετρι (μόνιμο σεναριογράφο του Κεν Λόουτς) στο Ακόμα και η Βροχή (2010) της Ισιάρ Μπολέιν, ο Αργεντινός Πάμπλο Τραπέρο της Λεονέρα (2008) προσπαθεί να φτιάξει, χωρίς μεγάλη επιτυχία, μια ανάλογη ταινία κοινωνικής καταγγελίας και μαρξιστικού πολιτικού background.
Κι ενώ στήνει εξαιρετικά τις σκηνές πλήθους και έντασης, χωρίς να καταφεύγει στη φωτογένεια της φτώχειας και της μιζέριας των παραγκουπόλεων αλά Ντάνι Μπόιλ του Slumdog Millionaire ή στην επίδειξη τεχνικής δεξιοτεχνίας αλά Φερνάντο Μεϊρέγιες της Πόλης του Θεού, τον προδίδει η ανύπαρκτη εμβάθυνση των χαρακτήρων, οι οποίοι μοιάζουν να υπάρχουν εκεί μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν την πλοκή. Ο σπουδαίος Ρικάρντο Νταρίν (9 Βασίλισσες, Το Μυστικό στα Μάτια της) δεν έχει ρόλο να παίξει, ο (κάποτε μικρός, στην Υπόσχεση του 1996, των αδερφών Νταρντέν) Ζερεμί Ρενιέ και η γυναίκα του σκηνοθέτη, Μαρτίνα Γκουσμάν, έχουν αρκετό υλικό στη διάθεσή τους, το οποίο όμως χαντακώνεται από τα σεναριακά κλισέ. Μας άρεσε πάντως μία ατάκα που τη βρήκαμε εξαιρετική και νοηματικά πολυσήμαντη. Όταν ρωτούν τον Νικολάς γιατί βρίσκεται εκεί, τόσο μακριά από την πατρίδα του, σε έναν τόσο σκληρό κι επικίνδυνο τόπο, αυτός τους απαντά, «Για τη λιακάδα».
Ιnfo: Λευκός Ελέφαντας (Elefante Blanco). Κοινωνική Δραματική. Αργεντινή - Ισπανία - Γαλλία 2012. Πρεμιέρα: Πέμπτη 29 Μαΐου. Σκηνοθεσία: Πάμπλο Τραπέρο. Παίζουν: Ρικάρντο Νταρίν, Ζερεμί Ρενιέ, Μαρτίνα Γκουσμάν. Διανομή: Seven Films & Spentzos Film.
BRICK MANSIONS: Ένας μυστικός πράκτορας προσπαθεί να συλλάβει έναν αδίστακτο νονό της νύχτας, ο οποίος έχει πρόσβαση σε μια βόμβα νετρονίου, επιχειρώντας να διεισδύσει στη συμμορία του.
Το Brick Mansions του Καμίλ Ντελαμάρε, μοντέρ των παραγωγών του Λικ Μπεσόν (Αρπαγή 1 & 2, Transporter 1, 2 & 3), σε σενάριο του δεύτερου και του Μπιμπί Νασερί, είναι ουσιαστικά ένα ριμέικ του Μπλοκ 13 (Banlieue 13, 2004), του Πιέρ Μορέλ (Αρπαγή), του οποίου το σενάριο είχαν γράψει και τότε οι ίδιοι, σε μια εκδοχή για το αμερικανικό κοινό. Πολεμικές τέχνες, parkour αλλά και αυτοκίνητα, λόγω Πολ Γουόκερ. Πετυχημένη η ιδέα να μεταφερθεί η ιστορία, στο ρημαγμένο από την οικονομική κρίση Ντιτρόιτ. Η τεστοστερόνη ξεχειλίζει από παντού. Πρόκειται για την τελευταία ταινία που ολοκλήρωσε ο αδικοχαμένος πρωταγωνιστής. Ταλαντούχος και συμπαθής (κυρίως από τα Pleasentville 1998, Joy Ride 2001 και τις Σημαίες Των Προγόνων Μας του Κλιντ Ίστγουντ), θα θέλαμε να τον είχαμε δει ή να τον βλέπαμε στο μέλλον σε περισσότερες «κανονικές» ταινίες.
Ιnfo: Brick Mansions. Περιπέτεια. Γαλλία - Καναδάς 2014. Πρεμιέρα: Πέμπτη 29 Μαΐου. Σκηνοθεσία: Καμίλ Ντελαμάρε. Παίζουν: Πολ Γουόκερ, RZA, Σαλ Λονγκομπάρντο, Ρομπέρ Μεγιέ, Κάρλο Ρότα. Διανομή: Odeon.
ΜΑΥΡΟ ΨΩΜΙ: Σε ένα χωριό στα βουνά της Καταλονίας, τα χρόνια ακριβώς μετά τον Ισπανικό εμφύλιο, ο 10χρονος Αντρέου βρίσκει τα θύματα μιας άγριας επίθεσης. Έναν άντρα και τον μικρό του γιο, ο οποίος πριν ξεψυχήσει, προλαβαίνει να ψελλίσει τη λέξη «Πιτορλίου». Πρόκειται για το όνομα ενός υποτιθέμενου τέρατος που ζει σε μια σπηλιά μέσα στο δάσος και το οποίο σκορπίζει τον τρόμο στα παιδιά του χωριού. Καθώς η αστυνομία κατηγορεί τον πατέρα του για τον φόνο, ο Αντρέου αποφασίζει να ψάξει μόνος του και να βρει τον αληθινό ένοχο, με όποιο τρόπο μπορεί.
Σε μια παράδοση που ξεκινάει από το αριστουργηματικό Πνεύμα του Μελισσιού (1973), του Βίκτορ Ερίθε, το Θρέψε Κοράκια (1976) του Κάρλος Σαρουά και φτάνει μέχρι τη Ραχοκοκαλιά του Διαβόλου (2001) και τον Λαβύρινθο του Πάνα (2006) του Γκιγιέρμο Δελ Τόρο, το Μαύρο Ψωμί είναι άλλη μία ταινία η οποία υιοθετεί τη σκοτεινή γλώσσα του σινεμά του φανταστικού, για να μιλήσει παραβολικά για την επώδυνη φάση της ενηλικίωσης. Κι αν επιφανειακά η ίντριγκα της αφήγησης έχει να κάνει με ένα αστυνομικού ύφους μυστήριο, όπου σκοπός της είναι η αποκάλυψη του δολοφόνου, η τοποθέτησή της στα χρόνια μετά τον εμφύλιο εμπλουτίζει το στόρι με αμέτρητες αναφορές στο κυνήγι των «κόκκινων», των διαφορετικών, των φτωχών. Την εκμετάλλευση και τον απόλυτο εξευτελισμό αυτών των τελευταίων από την άρχουσα τάξη. Το τρομακτικό και απάνθρωπο πρόσωπο του φασισμού.
Σε αυτό που διαφέρει σε σχέση με τις προαναφερθείσες ταινίες είναι η ωμή σεξουαλική ένταση που εκπέμπει προς κάθε κατεύθυνση, σκληρή και επώδυνη, με τον τρόπο του Παζολίνι. Ακόμη κι αν σας ζαλίσουν οι δαιδαλώδεις στροφές του σεναρίου, το Μαύρο Ψωμί είναι μια τόσο ενδιαφέρουσα, πλούσια -μέχρι υπερβολής, είναι η αλήθεια, κάποιες φορές-, αφηγηματικά αλλά και καλλιτεχνικά (παστέλ χρώματα στη φωτογραφία, λυρικό σάουντρακ) και με εξαιρετικές ερμηνείες -ιδιαίτερα από τον μικρό πρωταγωνιστή Φράνσεσκ Κολομέρ- ταινία, την οποία θα θυμάστε για πολύ καιρό – αν μη τι άλλο, για την πρώτη, σοκαριστική σκηνή του φόνου πατέρα, γιου και αλόγου.
Ευχαριστούμε τη Weird Wave που μας τη γνώρισε, έστω και καθυστερημένα.
Ιnfo: Μαύρο Ψωμί (Pa Negre). Δραματική. Ισπανία - Γαλλία 2010. Πρεμιέρα: Πέμπτη 29 Μαΐου. Σκηνοθεσία: Αγκουστί Βιγιαρόνγκα. Παίζουν: Φράνσεσκ Κολομέρ, Νόρα Νάβας, Ρόχερ Κασαμαχάρ, Σερζί Λοπέζ. Διανομή: Weird Wave.
εμφάνιση σχολίων