Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Flashback

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΟΥ για να πάρω αντίγραφο του απολυτηρίου, που ξάφνου χρειάστηκα στα 40τόσα μου (ακόμη και αυτό από μόνο του προκαλεί παράξενα συναισθήματα), με είδα να συρρικνώνομαι. Μας είδα παιδάκια, λίγο μεγαλύτερα παιδιά και έφηβους να τα ανεβαίνουμε ξανά και ξανά με προορισμό την τάξη μας. Την αίθουσα διδασκαλίας, το χημείο, το αμφιθέατρο ή τη βιβλιοθήκη. Ή και το γραφείο του διευθυντή για καμιά αποβολή.

ΣΤΟ ΠΡΟΑΥΛΙΟ ΚΑΠΟΙΑ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙΑ στόχευαν τη μπασκέτα, ελάχιστα την πετύχαιναν. Ο θυρωρός, εκεί, άγρυπνο μάτι.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ, ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ΟΛΑ. Πού να ξέραμε ότι, πράγματι, θα ήταν τα «καλύτερά μας χρόνια»; Πού να φανταστούμε ότι ο χρόνος δε γυρνάει πίσω και ότι ο θησαυρός ο σχολικός ανοίγει στα 6 και κλείνει στα 17 και μαζί του, κάτι σπουδαίο μιας και διαπαντός;

ΠΟΣΟ ΑΔΙΚΟΣ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΠΟΣΟ ΞΕΓΕΛΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ. Τι να κάνει; Ακολουθεί τον νόμο, τον απαράβατο και ανεπιστρεπτί, που σε γερνάει από την ημέρα που γεννιέσαι. Και σου προσθέτει γνώση για να σου παίρνει χρόνια. Όταν δεν ήξερες, μπορούσες. Τώρα που ξέρεις, για πόσο να μπορείς;

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΙΣΩΣ, ΘΑ ΠΟΥΝ ΟΙ ΠΙΟ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ. Όμως, αυτά τα χρόνια, τα γεμάτα οξυγόνο, δε θα σου ξαναδωθούν.

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΑΝΟΙΧΤΑ. Οι φίλοι. Όλοι καινούργιοι, τους διάλεγες και σε διάλεγαν με την αθωότητα που προϋποθέτει και απαιτεί η πρώτη δική σου σχέση επιλογής. Οι γνώσεις. Όλες εκεί, μπροστά σου, να τις ρουφήξεις με τη δυνατότητα του ακούραστου ακόμη μυαλού. Οι σχέσεις. Επιβολής και υποταγής, να τις δεις, να τις μετρήσεις, να εναντιωθείς, να αποκρούσεις και να δεχτείς.

ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΩ στον αγαπημένο μου βαφτισιμιό γιατί η ιστορία είναι σπουδαίο μάθημα για όλη του τη ζωή, μάλλον απέτυχα. Μάλλον αποτυγχάνουν πρώτα οι δάσκαλοι και το σύστημα που δεν μοιάζουν ικανοί (όχι όλοι φυσικά) να δώσουν σε αυτά τα αμόλυντα κεφάλια, μια πινελιά υγείας και ομορφιάς που θα τα καλλωπίζει στο μέλλον. Η Ελλάδα, ούτως ή άλλως, υστερεί ιδιαιτέρως στο αυτονόητο: την προσφορά κινήτρων. Ο μικρός και ο νέος, κίνητρα δημιουργίας θέλουν –ασχέτως αντικειμένου.

ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ. Κατά την αυτή έννοια και μετανιώνω, που με τα μυαλά τα τότε, παράτησα στη μέση το Πανεπιστήμιό μου, επειδή, λέει, «δεν με ενδιέφερε το αντικείμενο, τα οικονομικά μαθήματα» δηλαδή. Μου τα έλεγαν οι μεγαλύτεροι, αλλά δεν άκουγα. Μα οι ανώτατες σχολές, για όσους δεν έχουν φανατικά αποφασίσει τι θα γίνουν σε αυτή τη ζωή, παίζουν τον ρόλο ενός ώριμου λούνα παρκ: τριγυρνάς ανάμεσα σε όλα τα παιχνίδια -αίθουσες, μαθήματα, συμφοιτητές- τα δοκιμάζεις και στο τέλος ασχολείσαι με εκείνο που σε συγκινεί.

Η ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΖΩΗ, χωρίς τις μεγάλες ευθύνες ακόμα, είναι χρήσιμη για να συγχρωτιστούμε, να πολιτικοποιηθούμε, να συμμετάσχουμε στα κοινά και να βγούμε εκεί έξω, στη ζούγκλα, πιο πλούσιοι. Μόνο που πια, εκτός του ότι μπορεί ο έφηβος να μη συνειδητοποιεί την αναγκαιότητα του να περάσει αυτή τη διαδικασία, η κοινωνία φροντίζει να μην τον αφήνει: το Πανεπιστήμιο φαντάζει σαν το διάλειμμα πριν την έναρξη του δεύτερου μέρους που γυρίζεται στην κόλαση της ανεργίας και της αδικίας.

ΚΛΕΒΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ. Η γνώση και η εμπειρία, αυτό που με μια λέξη ονομάζουμε πείρα δεν μεταβιβάζονται. Και αυτό είναι μεγάλο κρίμα.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΡΙΜΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ότι και να μεταβιβάζονταν πόσο ελεύθεροι θα ήταν οι νέοι για να τις χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους. Και τελικά, πόσο ελεύθεροι είναι να επιλέξουν αν τις θέλουν, καν, ή όχι;


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων