Ελύτης: Έφερα τη Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ζωή μου ως εδώ

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΠΕΤΕΙΟΣ
ΕΦΕΡΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΩΣ ΕΔΩ
στο σημάδι ετούτο που παλεύει
πάντα κοντά στη θάλασσα
νιάτα στα βράχια επάνω, στήθος
Με στήθος προς τον άνεμο
Πού να πηγαίνει ένας άνθρωπος
Που δεν είναι άλλο από άνθρωπος

ΛΟΓΑΡΙΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΔΡΟΣΙΕΣ ΤΙΣ ΠΡΑΣΙΝΕΣ
Στιγμές του, με νερά τα οράματα
Της ακοής του, με φτερά τις τύψεις του
Α! Ζωή
Παιδιού που γίνεται άντρας
Πάντα κοντά στην θάλασσα όταν ο ήλιος
Τον μαθαίνει ν’ ανασαίνει κατά εκεί που σβήνεται
Η σκιά ενός γλάρου

ΕΦΕΡΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΩΣ ΕΔΩ
Άσπρο μέτρημα μελανό άθροισμα
Λίγα δέντρα και λίγα
Βρεγμένα χαλίκια
Δάχτυλα ελαφρά για να χαϊδέψουν ένα μέτωπο
Ποιο μέτωπο
Κλάψαν όλη νύχτα οι προσδοκίες και δεν είναι πια
Κανείς δεν είναι
Ν ακουστεί ένα βήμα ελεύθερο
Ν ανατείλει μια φωνή ξεκούραστη
Στο μουράγιο οι μνήμες να παφλάσουν γράφοντας
Όνομα πιο γλαυκό μες στον ορίζοντά τους
Λίγα χρόνια λίγα κύματα
Κωπηλασία ευαίσθητη
Στους όρμους γύρω από την αγάπη

ΕΦΕΡΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΩΣ ΕΔΩ
Χαρακιά πικρή στην άμμο που θα σβήσει
όποιος είδε δύο μάτια ν’ αγγίζουν τη σιωπή του
Κι έσμιξε τη λιακάδα τους κλείνοντας χίλιους κόσμους
Ας θυμίσει το αίμα του στους άλλους ήλιους
Πιο κοντά στο φως
Υπάρχει ένα χαμόγελο που πληρώνει τη φλόγα
Μα εδώ στο ανήξερο τοπίο που χάνεται
Σε μια θάλασσα ανοιχτή κι ανέλεη
Μαδά η επιτυχία
Στρόβιλοι φτερών
Και στιγμών που δέθηκαν στο χώμα
χώμα σκληρό κάτω από τ’ ανυπόμονα
Πέλματα, χώμα καμώμενο για ίλιγγο
Ηφαίστειο νεκρό

ΕΦΕΡΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΩΣ ΕΔΩ
Πέτρα ταμένη στο υγρό μου στοιχείο
Πιο πέρα από τα νησιά
Πιο χαμηλά από το κύμα
Γειτονιά στις άγκυρες
όταν περνάν καρίνες σκίζοντας με πάθος
ένα καινούργιο εμπόδιο και το νικάνε
και μόλα τα δελφίνια της αυγάζ’ η ελπίδα
Κέρδος του ήλιου σε μι ανθρώπινη καρδιά
Τα δίχτυα της αμφιβολίας τραβάνε
Μια μορφή από αλάτι
λαξεμένη με κόπο
Αδιάφορη άσπρη
Που να γυρνάει προς το πέλαγος τα κενά των ματιών της
Στηρίζοντας το άπειρο.

ΔΩΡΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΠΟΙΗΜΑ
ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΟΛ’ ΑΥΤΑ και πως η γλώσσα που μιλώ δεν έχει αλφάβητο. Αφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλλαβική που την αποκρυπτογραφείς μονάχα στους καιρούς της λύπης και της εξορίας.

KΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΙΑ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ Μ’ ΕΠΙΣΤΡΩΣΕΙΣ ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ, φράγκικες ή σλαβικές, που αν τύχει και βαλθείς για να την αποκαταστήσεις, πας αμέσως φυλακή και δίνεις λόγο.

Σ' ΕΝΑ ΠΛΗΘΟΣ. Εξουσίες ξένες μέσω της δικής σου πάντοτε.
Όπως γίνεται για τις συμφορές.

ΟΜΩΣ ΑΝ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ Σ’ ΕΝΑ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΑΛΩΝΙ, που μπορεί να ‘ναι και σε πολυκατοικία, ότι παίζουνε παιδιά και ότι αυτός που χάνει.
Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς να πει στους άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια.

OΠΟΤΑΝ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΟΛΟΙ να κρατούν στο χέρι τους ένα μικρό δώρο ασημένιο ποίημα.

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)
Σ’ ΑΓΑΠΑΩ Μ’ ΑΚΟΥΣ;
Κλαίω, πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα άλλα που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη».

ΜΙΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΜΙΑ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα που άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για ’σένα και για ’μένα.

ΕΠΕΙΔΗ Σ’ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
από παντού, για ’σένα
μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω, να σε πηγαίνω παντού,
σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πώς χαϊδεύεις,
πώς φιλάς, πώς λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε».

ΠΑΝΤΑ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΦΩΣ ΚΙ Η ΣΚΙΑ.
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ.


Οδυσσέας Ελύτης (2 Νοεμβρίου 1911-18 Μαρτίου 1996): Ποιητής από το Ηράκλειο της Κρήτης. Το πραγματικό επίθετο ήταν Αλεπουδέλης. Έγινε γνωστός για τα ποιητικά του έργα Άξιον Εστί, Ήλιος ο Ηλιάτορας, Το Μονόγραμμα, Ο Μικρός Ναυτίλος, Τα Ρω του Έρωτα, Προσανατολισμοί. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1960 και το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979.


Διαβάστε επίσης: Ο Οδυσσέας Ελύτης για τη βαρβαρότητα 


 

εμφάνιση σχολίων