Η θετική πλευρά ΖΗΝ της αποτυχίας

ΖΗΝ Οι περισσότεροι από εμάς αντιμετωπίζουμε την αποτυχία σαν πανούκλα. Έτσι και μας τύχει, κρυβόμαστε κάτω από τις κουβέρτες και νιώθουμε άχρηστοι. Είναι σαν ήττα που μας μαρκάρει συναισθηματικά ως μέτριους ή μη ικανούς. Όμως η μανία μας να είμαστε «τέλειοι» και να μην κάνουμε λάθη ή μετριότητες, οδηγεί συχνά σε έναν ψυχαναγκασμό που πάει χέρι-χέρι με αφόρητη πίεση, μιζέρια, φόβο, άγχος. Οι ατέλειες και η αποτυχία έχουν και θετικές πλευρές. Ας τις βλέπουμε -πού και πού.

ΛΙΓΗ ΣΥΜΠΟΝΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ: Όταν ερχόμαστε φάτσα με φάτσα με τα μέρη της ζωής μας όπου τα έχουμε κάνει χάλια, είναι μια καλή ευκαιρία να αναπτύξουμε περισσότερη συμπόνια προς τους εαυτούς μας. Χώρια που συνδεόμαστε καλύτερα και με τους γύρω μας, μέσα στη σφαλερότητά μας. Γιατί, εύκολο είναι να μας κοιτάνε πάντα ενώ βρισκόμαστε σε θέση ισχύος;

ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ, ΕΚΤΙΜΑΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΙΣ ΝΙΚΕΣ ΜΑΣ: Όπως λοιπόν και ο Τόμας Έντισον απέτυχε ένα κάρο φορές προκειμένου να κάνει τη λάμπα να λειτουργήσει, έτσι κι εμείς έχουμε το ίδιο δικαίωμα να βρούμε «άλλους 1.000 τρόπους με τους οποίους δε λειτουργεί μια λάμπα». Αυτός είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να εκτιμήσουμε καλύτερα -και περισσότερο- τις νίκες μας, χωρίς να μας πτοούν οι ήττες.

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΗ ΣΟΦΙΑ: Όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αγκαλιάσει τις αποτυχίες, τα λάθη μας και τις ταπεινώσεις, είμαστε σε θέση να αντλήσουμε διδάγματα ζωής, τα οποία ίσως δε θα τα είχαμε αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι εμπειρίες μας, είτε καλές είτε κακές, μας κάνουν πάντα σοφότερους. Τυχαία άλλωστε βγήκε το «στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα»;

ΓΕΡΑ ΝΕΥΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΒΕΛΤΙΩΣΗ: Δεν είναι και το καλύτερο συναίσθημα να ντιλάρουμε με τις επιπτώσεις που μπορεί να ακολουθούν το λάθος, όμως το να βγούμε από εκεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, μας αναγκάζει να ψάξουμε τόσο τον πλησιέστερο δρόμο, όσο και τρόπους για να μην την ξαναπάθουμε. Άρα γινόμαστε εφευρετικοί, ακονίζουμε το μυαλό μας και ατσαλώνουμε τα νεύρα μας. Ψυχραιμία, λοιπόν.

Η ΝΕΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ: Συχνά πολλοί από εμάς δε θέλουμε να πάρουμε το ρίσκο να κάνουμε πράγματα στα οποία δεν είμαστε (ή έτσι νομίζουμε) καλοί. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να περιορίσουμε τη δράση και τις ευκαιρίες στη ζωή μας, αλλά και τις δυνατότητές μας. Οπότε ας κάνουμε και πράγματα στα οποία δεν είμαστε και τόσο καλοί, δεν πειράζει. Και αν έχουμε και ένα στραβοπάτημα, πάλι δεν πειράζει. Θα βελτιωθούμε. Το σκεπτικό αυτό θυμίζει λίγο τις τούμπες που τρώμε στο δρόμο. Ποιος θέλει να κάτσει εκεί για πάντα; Καλύτερα να γελάσουμε, να σηκωθούμε, να ξεσκονίσουμε το παντελόνι μας και να συνεχίσουμε.


Διαβάστε επίσης: Απενοχοποίηση της αποτυχίας, τώρα!
 

εμφάνιση σχολίων