Δεν είναι ταινία αλλά θα μπορούσε να γίνει
ΜΑΡΙΑΝΙΝΑ ΠΑΤΣΑ
11 Ιανουαρίου 2011
Μετανιωμένος για τον πόνο που προκάλεσε με την προδοσία, έκλαψε με μαύρο δάκρυ. Ύστερα, δήλωσε πως θέλει στ’ αλήθεια να βοηθήσει τους οικολόγους. Και πριν να προλάβει να τους υπερασπιστεί, μάζεψε ρούχα και οικογένεια και εξαφανίστηκε σε άλλη χώρα, φοβούμενος για την ασφάλειά του.
Μέχρι να διαβάσω όλη την είδηση, μου χάλασε εντελώς το κέφι. Πόσο φτηνές μπορεί να είναι οι δικαιολογίες της κυβέρνησης; Είναι οι πορωμένοι ακτιβιστές, έστω και στην πιο extreme τους οργάνωση, πιο επικίνδυνοι για την ανθρωπότητα από μια οικολογική καταστροφή; Γιατί οι βρετανοί πολίτες πληρώνουν μισό εκατομμύριο λίρες το χρόνο για να παρακολουθεί η αστυνομία τους ακτιβιστές, αντί για καμία γιάφκα της προκοπής; (τους τελείωσαν οι εγκληματίες;). Και η σχεδόν απροκάλυπτη αίσθηση για προσπάθειες του κράτους να υπονομεύσει τις οικολογικές δράσεις που θα κοστίσουν στον καπιταλιστικό κόσμο δισεκατομμύρια, όλο και μεγαλώνει.
εμφάνιση σχολίων