«Τη βλέπεις αυτή τη ρυτίδα;» είπε. Δεν την είδα. Όμως την ένιωσα. Στείλτε μας το δικό σας κείμενο στο [email protected]
A.
10 Ιανουαρίου 2013
«Σε αυτό το δρόμο έμενα, λίγο πιο πάνω» είπε.
Τότε: έμενε εδώ, έβγαινε, γελούσε, ερωτευόταν, έπινε, ξενυχτούσε, έκανε φίλους, ονειρευόταν.
Ακαδημίας, 11:30 μμ: «Τώρα μεγάλωσες, εγώ έχω αρρωστήσει. Δεν αντέχω άλλο. Είμαι και μεγάλος άνθρωπος».
Τώρα: Αγχώνεται, μετράει τα χρήματα, ακούει για μέτρα, διαβάζει οικονομολόγους, τσακώνεται με τη γυναίκα του, βλέπει ειδήσεις, όλη μέρα, κάθε μέρα. Εκείνη έχει νεύρα, παίρνει χάπια, έχει κατάθλιψη, έχουν και πολλές φίλες της, βλέπει τούρκικα σίριαλ, όλη μέρα, κάθε μέρα. Και εκείνος θυμάται, θυμάται το τότε, τα ταξίδια του, ήταν ναυτικός, τα όνειρά του. Αλλά ελπίζει… Καλλιεργεί τον κήπο του, φτιάχνει και το δικό του κρασί.
«Τη βλέπεις αυτή τη ρυτίδα;» είπε. Δεν την είδα. Όμως την ένιωσα.
Για όσους ταξιδεύουν τον κόσμο με πλοίο, τρένο, αεροπλάνο, οτοστόπ ή τη φαντασία τους.
Και κάνουν όνειρα. Για όσους ξεκίνησαν «μικροί» και έγιναν «μεγάλοι». Για όσους δακρύζουν από αγανάκτηση, φωνάζουν, βρίζουν και συγκινούνται όταν περπατούν στις παλιές τους γειτονιές.
«Τότε δεν είχαμε την αίθηση του κινδύνου…» είπε. Για το «τότε». Για το μπαμπά μου.