Η Κυρία τραγουδάει τα μπλουζ
Η Μπίλι Χόλιντεϊ γεννήθηκε στο γκέτο του Χάρλεμ το 1915. Ο πατέρας της -του οποίου η ταυτότητα αμφισβητείται ακόμα από πολλούς ειδικούς- την αναγνώρισε μόνο μετά την πρώτη της καλλιτεχνική επιτυχία, ενώ η ανήλικη μητέρα της εργαζόταν στα τρένα και έτσι την άφηνε στα χέρια της ετεροθαλούς αδερφής της για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Στα 11 της χρόνια βιάστηκε από το γείτονά της, Wilbur Rich. Ο Rich συνελήφθη και η Χόλιντεϊ μπήκε για ένα χρόνο σε ίδρυμα για προστατευτική επιτήρηση. Στις αρχές του 1929, πήγε να ζήσει με τη μητέρα της στο Χάρλεμ. Εκείνη για να επιβιώσει έγινε πόρνη, και μέσα σε διάστημα ημερών ακολούθησε και η 14χρονη Χόλιντεϊ. Μια επιδρομή στον οίκο ανοχής όπου εργάζονταν το Μάιο του ΄29 στέλνει και τις δύο για λίγους μήνες στη φυλακή.
Ξεκίνησε να τραγουδά στις αρχές της δεκαετίας του 1930, σε ηλικία 15 ετών, κάνοντας τις πρώτες της εμφανίσεις σε μικρούς χώρους του Μπρούκλιν. Ο μουσικός παραγωγός και κυνηγός ταλέντων Τζον Χάμοντ διέκρινε τις δυνατότητές της και κανόνισε να γίνουν οι πρώτες της ηχογραφήσεις σε συνεργασία με τον Μπένι Γκούντμαν. Από το 1935, οι ηχογραφήσεις έγιναν συστηματικές και το κοινό της ολοένα και αυξανόταν.
Η Χόλιντεϊ ήταν από τις πρώτες αφροαμερικανίδες τραγουδίστριες που συμμετείχαν σε ορχήστρα λευκών (συνεργάστηκε με τον Άρτι Σόου το 1938), ενώ μέχρι το τέλος του 1940 ήταν μία από τις δημοφιλέστερες τραγουδίστριες. Παρ’ όλα αυτά, ο έντονος ρατσισμός της εποχής δεν της επέτρεπε να έχει τα «προνόμια» των λευκών συνεργατών της. Δε μπορούσε να επισκεφτεί μπαρ και εστιατόρια μαζί τους, έπρεπε να χρησιμοποιεί το ασανσέρ υπηρεσίας στα ξενοδοχεία που διέμεναν όταν περιόδευαν ή να μπαινο-βγαίνει από την έξοδο της κουζίνας, ακόμα και σε μέρη όπου εμφανιζόταν.
Την ίδια περίοδο, η προσωπική της ζωή ερχόταν σε αντιδιαστολή με την επαγγελματική της επιτυχία. Άρχισε να κάνει χρήση ναρκωτικών, για την οποία καταδικάστηκε σε φυλάκιση το 1947, ενώ συνδέθηκε κατ' εξακολούθηση με συντρόφους που την κακομεταχειρίστηκαν. Σε συνδυασμό με την εξάρτηση από το αλκοόλ, η υγεία της επιδεινώθηκε. Συνέχισε να τραγουδά και να περιοδεύει μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '50, ωστόσο η βλάβη στη φωνή της από τις καταχρήσεις ήταν εμφανής.
Πέθανε από κίρρωση του ήπατος σε ηλικία 44 ετών και σε άσχημη οικονομική κατάσταση, έχοντας χάσει τα κέρδη της από τη μουσική, μένοντας με μόνο 0,70 δολάρια στην τράπεζα. Έξω από το δωμάτιό της στο Νοσοκομείο Metropolitan υπήρχαν φρουροί, αφού μόλις οδηγήθηκε στο νοσοκομείο συνελήφθη για παράνομη κατοχή ναρκωτικών. «Δραπέτευσε» μια και καλή, αφήνοντας την τελευταία της πνοή.
H αυτοβιογραφία της, Η Κυρία τραγουδάει τα Μπλουζ, είναι συγκλονιστική, χωρίς αναστολές και ωραιοποίηση, και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα.
Το βιβλίο μιλάει για το τι σημαίνει να 'σαι φτωχός και μαύρος στην Αμερική, για το πώς φτιαχνόταν η τζαζ τις δεκαετίες '30 -'40, καθώς και για τον τρόπο που μια «αρρωστημένα διεφθαρμένη κοινωνία οδήγησε αυτήν τη μεγαλοφυΐα της τζαζ σ’ ένα αυτοκαταστροφικό αδιέξοδο απ’ όπου δεν υπήρχε διαφυγή». Η ψυχή της Χόλιντεϊ ξεπροβάλλει μέσα από τα λόγια της στις σελίδες του: «Πρέπει να 'χεις φαΐ να φας, πρέπει να 'χεις λίγη αγάπη στη ζωή για να ανεχτείς του καθενός το συναξάρισμα για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι σωστά. Αυτό που είμαι κι αυτό που θέλω απ’ τη ζωή, σ’ αυτά τα λόγια κλείνεται».