Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Γκρεμίστε τον Παρθενώνα

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΝΕΚΡΟ. Πανεπιστημίου, Ακαδημίας, Σύνταγμα- σαν φτωχογειτονιές του Καΐρου, του Παλέρμου, της Καλκούτας. Άνθρωποι που κοιμούνται, ή ζητιανεύουν στα πεζοδρόμια. Σκουπίδια. Χαλασμένη άσφαλτος. Δύο τρία ταξί άδεια. Περαστικοί που περπατάνε γρήγορα. Αίσθηση μετά-Αποκάλυψης. Η αρρώστια κολλάει στο δέρμα σαν υγρασία. Ο θυμός που αναγκάζω τον εαυτό μου να αισθάνεται ζώντας σε μία χώρα που θέλει να με κάνει ψυχοπαθή δεν μπορεί να ανακουφιστεί από κανένα διαλογισμό πάνω στην ανθρώπινη δυστυχία, από καμία ιδέα περί προσωπικής ανάπτυξης. Λέω θυμός -το προηγούμενο στάδιο της εξέγερσης- που αναγκάζω τον εαυτό μου να αισθάνεται γιατί αρχίζει να με τρομοκρατεί η μοιρολατρία που μεταδίδεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς παντού.

ΔΕΝ ΖΩ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΕΝΟ. Συναντάω ανθρώπους και έρχομαι σε επαφή μαζί τους. Ανοίγω τηλεόραση, μπαίνω στο μετρό, πηγαίνω στην εφορία, στο σουπερμάρκετ, κάθομαι στις ουρές, διαβάζω εφημερίδες, περιμένω στην τράπεζα, διασχίζω την Κηφισίας, ζω σε μία συγκεκριμένη κοινωνική πραγματικότητα και λίγο-λίγο αρχίζω να συνειδητοποιώ με τρόμο ότι αν η λογική, η ηθική, ή ο φόβος της τιμωρίας κάνουν ένα πόντο πίσω δεν απέχω πολύ από το να μεταμορφωθώ σε serial killer. Βλέπω χωρίς να βλέπω τηλεόραση και ονειρεύομαι την τεχνολογική επανάσταση που θα μπορείς να πετάς ένα γιαούρτι στην οθόνη και ο παραλήπτης του να το αισθάνεται. Ακούω να μιλάνε πολιτικοί, δημοσιογράφοι, σταρ και ημιδιασημότητες, τραγουδιστές και ηθοποιοί και αισθάνομαι το θάνατο που στέλνουν κατά κύματα. Όλοι, μα όλοι, ανεξαρτήτως ηλικίας, όσοι έχουν δημόσια παρουσία αυτή τη στιγμή μοιάζουν με παραμορφωμένα, λειωμένα, τρομακτικά πρόσωπα του Francis Bacon. Στις πιο μαύρες μου στιγμές σκέπτομαι τον Πολ Ποτ των Κόκκινων Χμερ στην Καμπότζη που στη διάρκεια της στυγνής δικτατορίας του μεταξύ 1976-79 άδειασε βίαια ολόκληρες πολιτείες μετακινώντας τους πληθυσμούς τους προς την επαρχία με τη σκέψη ότι αφού εξαγνιστούν από τη διαφθορά των πόλεων θα προχωρήσουν ανενόχλητοι προς το κομμουνιστικό μέλλον. Αυτό σήμαινε ταυτόχρονα και τη γενοκτονία ολόκληρων πληθυσμιακών ομάδων με τη κατηγορία «εχθροί της επανάστασης». Σε τρία εκατομμύρια υπολογίζονται σήμερα τα θύματα της Μάστιγας του Θεού. Μου φαίνεται αδιανόητος αυτός ο συνειρμός και αισθάνομαι τύψεις, αλλά μπορώ να καταλάβω χωρίς δυσκολία γιατί ο Πολ Πότ υπήρξε η ονείρωξη κάθε επαναστάτη στη δεκαετία του 70.

ΑΠΟ ΤΟ 2008 ΖΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΡΑΧ ΚΙ ΕΝΑ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΧ που φαίνεται ότι αντί να μας ταράζει μέχρι μυελού οστέων, μας νανουρίζει -μερικές κραυγές κάθε τόσο, αγανάκτηση μιας χρήσεως, μερικά καμένα κτίρια και η έλλειψη ζωής συνεχίζεται. Αν δεν είναι αρκετό το παρατεταμένο σοκ και δέος για να ξυπνήσουν τον αποχαυνωμένο Πολίτη που έχει μεταμορφωθεί μέσα σε 30 χρόνια σε αυτιστικό Καταναλωτή, τι; Όσο απλώνεται η κρίση τόσο συνειδητοποιείς ότι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει καν τον εαυτό της, ο κάθε Έλληνας στη ζοφερή φυλακή τού εγώ του δεν πιστεύει σε τίποτα, βυθίζεται καθημερινά στην απραξία, και η αλληλεγγύη είναι πυροτέχνημα που φωτίζει τον ουρανό για μια βραδιά. «Η έρημος εξαπλώνεται» είπε ο Νίτσε και στην άσχημη Αθήνα με τους άσχημους κατοίκους μιλάμε πια για μια τεράστια Σαχάρα που καταβροχθίζει οτιδήποτε ζωντανό βρίσκεται στο δρόμο της. Οι άνθρωποι στους δρόμους, στα τρένα, στα μαγαζιά κατηφείς, με αδύναμο μυϊκό τόνο, χαμένο βλέμμα που σκουντάνε και σκουντιούνται χωρίς συνείδηση μοιάζουν με σώματα που έχει καταλάβει ένας παράξενος ιός που αφαιρεί οτιδήποτε ανθρώπινο. Ακόμα και η εκτυφλωτική πολλές φορές ομορφιά των αγοριών και των κοριτσιών έχει θολώσει από την μελαγχολία ενός σήμερα που είναι ανυπόφορο κι ενός αύριο που συνεχίζει το χθες. Το μόνο συλλογικό πάθος που μας δένει δεν είναι η αλληλεγγύη, ή η συναίσθηση της τραγικότητάς μας, αλλά η απάθεια.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΡΙΑΝΤΑ, ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗΣ ΜΑΝΙΑΣ επιτέλους οι Έλληνες είμαστε τελείως αγράμματοι και υπερήφανοι γι’ αυτό, μια αγέλη ανιάτων που συνεχίζουν ακόμα να θεωρούν τους εαυτούς τους τέρατα υγείας, στρατευμένοι φανατικά στη βλακεία που μισεί καθετί πνευματικό, με την επιθετικότητα των κλισέ να κατεδαφίζει οτιδήποτε διαφορετικό. Το ανθρώπινο ζώο ούτως ή άλλως ρέπει στην τεμπελιά και χρειάζεται τρομακτική δύναμη για να το ξεκολλήσεις από την κινούμενη άμμο του καταναλωτισμού και της ευκολίας. Το να λύσεις μια εξίσωση, να μάθεις μια ξένη γλώσσα, να διαβάσεις ένα φιλοσοφικό κείμενο χρειάζονται ιδιαίτερη προσπάθεια και δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Φαντάσου την ελληνική περίπτωση που σπάει διαρκώς τα ρεκόρ τηλεοπτικής παρακολούθησης, που έχει διαπαιδαγωγηθεί στην τέχνη του σκυλάδικου, που τα είδωλά του δεν μπορούν να βάλλουν τρεις λέξεις στη σωστή σειρά, που έχει εξαχρειωθεί από το χρήμα και διαφθαρεί τόσο πολύ που συγκινείται κάθε φορά που οι «ξένοι» τον κολακεύουν για το ένδοξο παρελθόν του, σαν ευνούχος που του θυμίζουν ότι κάποτε ήταν αρτιμελής.

ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΕΦΘΑΡΘΗΚΑΝ, ΔΕΝ ΕΚΜΑΥΛΙΣΤΗΚΑΝ, ΔΕΝ ΑΦΕΘΗΚΑΝ, ΔΕΝ ΓΛΙΣΤΡΗΣΑΝ -πιθανόν από ηθική διαστροφή. Και το δημόσιο, και οι πολιτικοί πάντα γελοίοι και ανίκανοι: «ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες, καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες το κλουβί του». Και φυσικά ο φασισμός επανέρχεται σαν Κινγκ Κονγκ. Ένα κτήνος που βρυχάται καταστρέφοντας και απειλώντας. Ανοίγοντας Πασόκ και Νέα Δημοκρατία, τη βασιλική πύλη για να μπει το τέρας στην Πόλη -ένα μείγμα ξενοφοβίας, ρατσισμού, σύγχυσης, μνησικακίας, κτηνωδίας, ενστίκτων και πρωτογονισμού- είναι βέβαιο ότι κάποτε θα βρεθούν πίσω από την Χρυσή Αυγή. Δεν υπάρχει κανένας λαός που τον βιάζουν χωρίς να το θέλει, ούτε πολίτες που αφήνονται να τους σέρνουν από τη μύτη. Ο περίφημος λαός αλωμένος, εξωφρενικά αρτηριοσκληρωτικός και εν πλήρει συνειδήσει, ψήφισε την καταστροφή.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΜΕ, ΝΑ ΑΝΑΛΥΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΙΚΑΖΟΥΜΕ, ΝΑ ΚΑΤΑΡΙΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΠΟΛΥ. Όλοι το κάνουν εξάλλου. Έχει νόημα; Μήπως τα πράγματα είναι πιο απλά και η λύση βρίσκεται κάτω ακριβώς από τη λάμπα που υπάρχει το περισσότερο σκοτάδι; Γιατί δεν εξετάζουμε την πιθανή περίπτωση να θέλουμε να αυτοκτονήσουμε ως λαός που δεν θέλει να αποδείξει τίποτα πια σε κανένα και κυρίως στον εαυτό του; Που κουράστηκε να κουβαλάει το βάρος μιας αρχαιότητας από την οποία απέχει 2μιση χιλιάδες χρόνια και κάθε μέρα του υπενθυμίζει ότι είναι λίγος, μικρόψυχος, ανεπαρκής και ελλιποβαρής στη σύγκριση; Μήπως είναι η ώρα να γκρεμίσουμε τη Ακρόπολη και να γκρεμιστούμε;

εμφάνιση σχολίων