ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ: Βρέχει Α' ΠΡΟΣΩΠΟ στο Κατμαντού

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΝΕΙ ΦΟΒΕΡΗ ΖΕΣΤΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ. Ο ανεμιστήρας δεν βοηθά καθόλου, ανοίγω τα παράθυρα, δεν υπάρχει αέρας. Μόνο θόρυβοι από το δρόμο. Ένας Νεπαλέζος σφυρίζει το Stairway to Heaven και σμίγει τον σφύριγμά του με τους ήχους από τις κόρνες, κάθε δύο δευτερόλεπτα κάποιος κορνάρει σε αυτή την πόλη… Ήχοι από κόρνες λοιπόν και κάποιος που πάει με τα πόδια στο παράδεισο.

ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΦΟΡΑΩ ΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΚΑΙ ΑΝΕΒΑΙΝΩ ΣΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΑΜΙΤ. Διασχίζουμε τους δρόμους του Κατμαντού και κάνουμε ελιγμούς ανάμεσα σε άλλα μηχανάκια, ετοιμόρροπα λεωφορεία και λευκά μικρά σουζούκι που παριστάνουν τα ταξί. Κρατώ τον Αμίτ από την μέση, του λέω ότι φοβάμαι, εκείνος γελάει. Παράξενη πόλη, σκέφτομαι, σαν ένα απέραντο χωριό…. Οι μεγάλες διαφημίσεις στους δρόμους μοιάζουν λες και προσγειώθηκαν από μια άλλη πραγματικότητα, δεν έχουν καμία σχέση με ότι βλέπω να συμβαίνει στους δρόμους, προφανώς καδράρουν κάποιας άλλης καθημερινότητας, το όνειρο. Σίγουρα όχι αυτής εδώ.

Ο ΑΜΙΤ ΜΕ ΠΑΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΝΑΟ, «ΕΔΩ ΚΑΙΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ», ΜΟΥ ΕΞΗΓΕΙ. Τρείς νεκρές γυναίκες, δίπλα από ένα βρώμικο ποτάμι στο οποίο βολτάρουν ατάραχες αγελάδες. Στην απέναντι πλευρά σωροί από ξύλα, εκεί θα γίνει η τελετή, λέει ο Αμίτ, πρώτα όμως πλένουν το πτώμα μέσα στο ποτάμι, «σ’ αυτό εδώ το βρώμικο ποταμό;» τον ρωτώ με αηδία «τι σημασία έχει» μου απαντά «είναι ένα άψυχο κορμί, η ψυχή δεν λερώνεται». Η ψυχή δεν λερώνεται λέει ο Αμίτ και ‘γω κοιτώ τα λουλουδένια κολιέ των νεκρών που κυλάνε στο νερό αδιαφορώντας για τη βρωμιά του…

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΕΙΟ ΓΥΡΩ ΜΟΥ αλλά την ίδια ώρα όλα απορρέουν εκείνη την οικειότητα που έμαθα πια να αισθάνομαι απέναντι στο άγνωστο και να την ερμηνεύω σαν πολύτιμη εμπειρία. Η γυναίκα του Αμίτ φέρνει φρέσκα μάνγκο για να με κεράσει, ο Αμίτ βάζει στην τηλεόραση να παίξει το βίντεο του γάμου τους. Ο κόσμος είναι ένας κύκλος σκέφτομαι. Όλα κάποια στιγμή ενώνονται και γίνονται πότε ένα στρογγυλό φεγγάρι και πότε ένας καυτός ήλιος…

ΣΗΜΕΡΑ ΒΡΕΧΕΙ ΣΤΟ ΚΑΤΜΑΝΤΟΥ. Ο Ραμ είπε ότι και τις επόμενες μέρες περιμένουν βροχή. Είπε επίσης ότι στη λίμνη Ποκάρα, όπου θα πάμε, είναι υπέροχα. Εκεί ο αέρας είναι πιο καθαρός, είπε και ‘γω με φαντάστηκα να κοιτώ την λίμνη και τα ψηλά βουνά γύρω της και να αφήνω το μυαλό μου να καθαρίζει, μήπως έτσι και πάνω στην επιφάνεια του νερού της λίμνης μπορέσω να σχηματίσω το επόμενο μου βήμα.

ΛΙΜΝΗ ΠΟΚΑΡΑ. ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΕΣ ΜΠΛΕ ΒΑΡΚΕΣ, υποθέτω πώς όταν δεν βρέχει θα ‘ναι υπέροχη μια βόλτα με τις βάρκες, ίσως όταν είναι καθαρός ο ουρανός να μπορείς να δεις μέχρι τα Ιμαλάια και τις λευκές κορυφές τους. Αγελάδες περπατάνε κατά μήκος με ένα ρυθμό απόλυτα εναρμονισμένο με κείνο του νερού. Νεπαλέζες κάνουν βόλτα κρατώντας ομπρέλες και μοιάζουν σαν καρτ ποστάλ. Κάποιες στιγμές νιώθω πως βρίσκομαι στην άλλη άκρη της γης και ύστερα σκέφτομαι πως η γη δεν έχει άκρες, είναι μια μπάλα στρογγυλή, σ’ αυτό τον κύκλο λοιπόν κάνω βόλτες και ‘γω, και συλλέγω ιστορίες, οι οποίες για κάποιους είναι μια καθημερινότητα και για άλλους μια αδιανόητη συνθήκη. Μόνο όταν αγγίξεις αυτή την συνειδητοποίηση μπορείς να φύγεις από τα τετραγωνικά του μυαλού σου για να περπατήσεις σε κείνα του κόσμου.

ΟΤΙ ΚΟΙΤΑΖΩ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟ. Μικρά χαλιά, μάλλινες κουβέρτες, μάνταλα κεντημένα σε ξύλινες κορνίζες, τυρκουάζ κολιέ για το λαιμό, ζωγραφισμένοι βούδες. Και κάθε μέρα γράφω πρώτα πάνω σε ένα χειροποίητο χαρτί και μετά τα μεταφέρω στον υπολογιστή μου. Ίσως ένας τρόπος, σκέφτομαι, να καθαρίσουμε ξανά το μυαλό μας είναι να κάνουμε σκέψεις χειροποίητες. Από κείνες, δηλαδή που γεννάει μόνο η αφή…


Η Ελένη Ξένου είναι δημοσιογράφος. Ζει στη Λευκωσία. Τη γνωρίσαμε ως διευθύντρια στο καλό Κυπριακό περιοδικό Υστερόγραφο. Ανάμεσα στα κείμενά της που μπορείτε να διαβάσετε στο DOC TV είναι και η στήλη Το Νησί που έγραψε κατοικώντας επί έξι μήνες σε μια καλύβα στην Ταϊλάνδη. Μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο «ΥΓ. Γεννήθηκα έναν Απρίλη».

εμφάνιση σχολίων