Τι μας συμβαίνει Α' ΠΡΟΣΩΠΟ επιτέλους;

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗ ΝΙΩΣΕΙΣ ΑΜΗΧΑΝΙΑ όταν διαπιστώνεις ότι ενώ η Δύση σπάει τα μούτρα της από τοίχο σε τοίχο, αντιμετωπίζοντας κρίση νοήματος στα πάντα, η Ελλάδα δεν έχει κρίση νοήματος γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά Νόημα. Οι Έλληνες δεν ξέρουμε τι θέλουμε, δεν ξέρουμε που πάμε, δεν ξέρουμε τι να ελπίζουμε, δεν ξέρουμε ποιοί είμαστε, δεν ξέρουμε που θέλουμε να πάμε. Δεν ξέρουμε καν αν θέλουμε να ζήσουμε ενεργοποιώντας σαν κοινωνία αυτό που ο Φρόιντ ονόμασε ασυνείδητη επιθυμία θανάτου, δηλαδή μια παρόρμηση αυτοκαταστροφής.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ. Ή μάλλον μια διαρκής θηριωδία εις βάρος οτιδήποτε αγαπάμε, επιθυμούμε, ονειρευόμαστε. Ανεχόμαστε να κυκλοφορούμε με πατερίτσες έχοντας ξεχάσει ότι έχουμε την ικανότητα να περπατάμε χωρίς αυτές. Πώς μπορεί άραγε ένας πιτσιρικάς που του γίνεται πλύση εγκεφάλου ότι ζει σε ένα κόσμο, που διατείνεται ότι είναι γεμάτος ευκαιρίες και επιλογές, να ρίξει τη ζαριά του όταν βρίσκεται παγιδευμένος στα δόντια του ελληνικού δεινόσαυρου;

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ και φυσικά δεν μπορεί να δώσει καμιά σοβαρή λύση. Κοιτάμε τρομαγμένοι και ανίσχυροι τις δυσλειτουργίες σαν ιπτάμενα αντικείμενα που προσγειώθηκαν έξω από την καλύβα μας. Βρισκόμαστε στην αναπόφευκτη στιγμή που ο παράλογος φόβος, ο ανεξέλεγκτος θυμός και ο συντηρητισμός στα όρια του φασισμού μεταδίδονται με ρυθμούς μεσαιωνικής πανούκλας. Ζούμε την άνοδο της Άγνοιας και της Εμπάθειας. Σαν ηφαίστειο η Ελληνική Ασθένεια ξερνάει προλήψεις, προκαταλήψεις, αδιαλλαξία, επιθετικότητα, σενάρια συνωμοσιών, μανία καταδίωξης, εμμονές, μανίες, τρέλα, ψυχώσεις, εθνικισμούς -η χώρα ζει τον ελληνικό μεσαίωνά της.

ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ -facebook, twitter, blogs, ενημερωτικά sites- λειτουργούν ως ψυχαναλυτικός καναπές στον οποίο οι Έλληνες πέφτουν για να μην ξανασηκωθούν ποτέ. Όποιος θέλει να προκαλέσει αδιανόητο σάλο μπορεί να το κάνει οποιαδήποτε στιγμή αρκεί να αμφισβητήσει την καθαρότητά μας σαν έθνος, να επιτεθεί στην θρησκεία, να πει κάποιον αδελφή, να αποδομήσει την ελληνική οικογένεια, να κριτικάρει άγρια το γεγονός ότι παραμένουμε διαρκώς σε κατάσταση παιδιού που κρατάει τον Πατέρα-Κράτος από το χέρι, να ψέξουν το φοβικό «εγώ» μας που δεν γίνεται «εμείς». Τι δείχνει λοιπόν η μαζική κάθε φορά υστερία εναντίον κάποιου που λέει κάτι αντίθετο, προκλητικό, διαφορετικό ή και εντελώς βλακώδες για θέματα που άπτονται του εθνικού, του πολιτικού, του κοινωνικού, της σεξουαλικότητας, της θρησκείας, της σημαίας; Ανασφάλεια, επαρχιωτισμό, έλλειψη παιδείας, απαραβίαστα στερεότυπα, εθνικές εμμονές, λαϊκισμό, τρόμο στη διαφορετικότητα, εσωτερικευμένο φασισμό, άγνοια και τελικά κακή σχέση με τον εαυτό. Κάθε μέρα που περνάει αντί να εφάπτονται οι τροχιές μας απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλο με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Είναι αφύσικο.

ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΝΑ ΑΠΟΘΕΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΙΑΣ ΑΤΑΛΑΝΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ που βρίσκεται στα αζήτητα επειδή αναλαμβάνει να κάνει μπότοξ στην αυτοπεποίθηση των Ελλήνων, εκσφενδονίζοντας κλισέ στη θέση των προηγούμενων κλισέ και λέγοντας κοινοτοπίες με ενθουσιασμό κομμώτριας που ανακαλύπτει το τέλειο χρωμοσαμπουάν. Αυτό το εξελληνισμένο διαφημιστικό μπύρας που πριν μερικά χρόνια θα το αντιμετωπίζαμε με την ελαφριά διάθεση που βλέπαμε φωτογραφίες της Έφης Σαρρή με το βιβλίο του Ηράκλειτου στο χέρι, ξαφνικά αναγορεύεται σε Ελληνικό μανιφέστο κολακεύοντας τη χαμηλή νοημοσύνη, την ανυπαρξία αισθητικής, γαργαλώντας ξετσίπωτα εθνικές φαντασιώσεις και ερεθίζοντας την μανιοκαταδίωξη: «όταν εμείς είχαμε Ελευθερία, Δημοκρατία και Κριτική εσείς οι άλλοι, οι κακοί ευρωπαίοι, τρώγατε βελανίδια». (Ακόμα και το Ελληνικό χιούμορ -που μεταξύ μας ποτέ δεν ήταν χιούμορ αλλά καζούρα και πλάκα- έχει γίνει διαφημιστικό. Μια ολόκληρη χώρα περιμένει τις καινούργιες διαφημίσεις των κινητών για να ανανεώσει τα αστεία της. Μια κοινωνία μιλάει σαν τον Κίτσο και την Τασούλα και χασκογελάει επαναλαμβάνοντας «τράτζικ»).

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΙ ΖΟΥΜΕ: Σε μια λαίλαπα από τηλεοπτικά πάνελ που φιλοξενούν πολιτικούς κανίβαλους που ορκίζονται ότι δεν τρέφονται με τις σάρκες μας, με την Αρβελέρ να χαριεντίζεται με τον Βενιζέλο, με Διανόηση και Πολιτική δηλαδή σε ένα αδιανόητο, ανώμαλο cheek to cheek, με μετανάστες να διώκονται ως νέοι Εβραίοι, με υποψήφιους κομμάτων είτε από τα ρετάλια της σόου μπιζ είτε σαν κάστινγκ για τα Παρατράγουδα, με συνδικαλιστές να υπερασπίζονται λυσσωδώς τα συμφέροντά τους που είναι εναντίον όλων των υπολοίπων πολιτών, με ανθρώπους να κουνάνε με ενθουσιασμό σημαίες στα δύο κόμματα που μας διαλύουν ακατάπαυστα, με τηλεόραση, μίντια, τύπο που ξερνάνε λόγο παράλογο μολύνοντάς μας διανοητικά και προσπαθώντας να μας μαντρώσουν στο δικομματισμό, με τον Πύρρο Δήμα από εθνικό σύμβολο να γίνεται διχαστικό σύμβολο, με «πνευματικούς» ανθρώπους της νέας Δημοκρατίας τον Αντώνη Ρέμο και τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, με αστυνόμους να δέρνουν μετανάστες, με «χώρους συγκέντρωσης μεταναστών», με διασυρμό οροθετικής, με πολλούς συμπολίτες μας να προσεύχονται κρυφά και φανερά να μπει στη Βουλή η Χρυσή Αυγή κι οι φασίστες να απειλούν ότι «έρχονται…». Το «Ελληνικό Όνειρο» ξύπνησε, αιμορραγώντας και ουρλιάζοντας. Δεν είμαστε ο περιούσιος λαός. Είμαστε το σταχτοδοχείο του πλανήτη.

ΣΑΝ ΧΩΡΑ ΖΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΤΟΥΣ ΠΙΛΟΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΩΣ «ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΣ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ»: πέφτουμε με δύναμη προς τη θάλασσα και νομίζουμε ότι πετάμε στον ουρανό. Εάν συνειδητοποιήσουμε ότι φουντάρουμε ίσως κάνουμε κάτι δραστικό. Αν όχι θα πνιγόμαστε και θα απορούμε. Η ανθρώπινη ιστορία μας θυμίζει κάτι που έχουμε ξεχάσει. Ότι η βία που επιβάλλει κάποιος που έχει την εξουσία μπορεί να ανατραπεί από την συμμαχία πολλών αδυνάτων, δηλαδή η ισχύς Εν τη Ενώσει.

ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 6ης ΜΑΪΟΥ ΌΠΟΙΟΣ ΈΧΕΙ ΔΥΟ ΖΩΝΤΑΝΑ ΚΥΤΤΑΡΑ στο κεφάλι του ξέρει αυτή τη στιγμή ότι όποιον, ό,τι κι αν ψηφίσει θα το μετανιώσει. Η ιστορία όμως θα παιχτεί έτσι κι αλλιώς στη ζωή, στους δρόμους και τις πλατείες. Εάν ΕΓΩ, ΕΣΥ, ΕΜΕΙΣ μπορούμε να προσδιορίσουμε, να διαγνώσουμε και να προσφέρουμε ίαση στην Ελληνική ασθένεια τότε θα σωθούμε.

ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΜΑΣ ΤΩΡΑ ΕΓΚΕΙΤΑΙ στο να μη μιλάμε σαν διαφημίσεις, να μην αγαπάμε σαν τούρκικα σίριαλ, να ζήσουμε ο καθένας μας ένα εσωτερικό σεισμό. «Γίνεται κάτι;», «Πού συμβαίνει;», «Ποιός κάνει κάτι ενδιαφέρον;», «Πού υπάρχει δράση;». Τέτοιες ερωτήσεις όταν γίνονται στην Ελλάδα μένουν μετέωρες. Δεν επιδέχονται απαντήσεων παρά μόνο αποσιωπητικών… Κι όμως υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας που αποστρέφουν το βλέμμα τους από τα μάτια του τέρατος που έχει τη δύναμη Μέδουσας. Προχωράμε. Για να γίνουμε καινούργιοι χρειάζεται να σκοτώσουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Πρέπει να το κάνουμε. Για χάρη μας. Για χάρη τους. Για τους Έλληνες πριν από μας που ονειρεύτηκαν, υπέφεραν, άντεξαν και τελικά φωταγώγησαν δημιουργώντας έργα που μας κάνουν να αισθανόμαστε υπερήφανοι, ελεύθεροι, ξεχωριστοί.

ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ: Κωνσταντίνος Καβάφης, Ανδρέας Εμπειρίκος, Φώτης Κόντογλου, Άρης Βελουχιώτης, Αιμίλιος Βεάκης, Μαρία Κάλλας, Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, Κορνήλιος Καστοριάδης, Δημήτρης Ροντήρης, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Μανόλης Καλομοίρης, Νίκος Γ. Σβορώνος, Σπυρίδων Μαρινάτος, Μανόλης Χατζηδάκης, Γεώργιος Παπανικολάου, Ιωάννης Θ. Κακριδής, Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής, Θεόφιλος, Μανόλης Τριανταφυλλίδης, Βασίλης Τσιτσάνης, Βασίλης Λογοθετίδης, Γιάννης Χρήστου, Γεώργιος Μπουζιάνης, Αλέξανδρος Σβώλος, Μελίνα Μερκούρη, Στρατής Τσίρκας, Έλλη Λαμπέτη, Μάνος Χατζιδάκις, Μάρκος Βαμβακάρης, Γιαννούλης Χαλεπάς, Κάρολος Κουν, Δημήτρης Πικιώνης, Άρης Κωνσταντινίδης, Κωνσταντίνος Θεοτόκης, Κωνσταντίνος Χρηστομάνος, Δημήτρης Μητρόπουλος, Μανόλης Ανδρόνικος, Πηνελόπη Δέλτα, Κ.Θ. Δημαράς, Γιάννης Ρίτσος, Κωστής Παρθένης, Φώτος Πολίτης, Δημήτριος Αιγινίτης, Αγγελική Χατζημιχάλη, Γεώργιος Θεοτόκης, Δόμνα Σαμίου, Ραλλού Μάνου, Ελευθέριος Βενιζέλος, Κατίνα Παξινού, Ανδρέας Μιχαήλ Ανδρεάδης, Μαρίκα Κοτοπούλη, Γιώργος Σεφέρης, Γιάννης Τσαρούχης, Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Δημήτρης Χορν, Δημήτρης Γληνός, Ιάννης Ξενάκης, Κώστας Αξελός… συνεχίστε…

εμφάνιση σχολίων