PRESS: Η υποκρισία ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ και το πένθος στα γήπεδα

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ Οι προβληματισμοί και τα αναπάντητα ερωτήματα των Ιταλών μετά και τον αιφνίδιο θάνατο του ποδοσφαιριστή Μοροζίνι σ' ένα άρθρο που δημοσίευσε σήμερα η Καθημερινή.

«Δεν είναι ακόμη σίγουρο αν το φταίξιμο ανήκει στον οδηγό του ασθενοφόρου ή στον αστυνομικό της ιταλικής πόλης της Πεσκάρα που είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του μπροστά στον χώρο για τους νοσοκόμους. Όπως κατήγγειλε η «Γκατζέτα ντέλο Σπορτ» την περασμένη Κυριακή, χάθηκαν τρία κρίσιμα λεπτά εκεί μετά την κατάρρευση του μέσου της Λιβόρνο Πιερμάριο Μοροζίνι στο χορτάρι του γηπέδου.

Τον χτύπησε καρδιακή προσβολή πριν ακόμη κλείσει τα 26 του χρόνια. Η ιταλική αθλητική εφημερίδα έκανε λόγο για «αναπάντητα ερωτήματα», για «αίσθημα ανικανότητας» και έθετε το καυτό ζήτημα: «Γιατί στην Ιταλία συνεχίζουν να πεθαίνουν αθλητές, ενώ λένε ότι οι έλεγχοί μας είναι οι καλύτεροι στον κόσμο;». Το θέμα φυσικά δεν αφορά μόνο την Ιταλία. Συνήθως το πρόβλημα είναι η έλλειψη ελέγχων και καρδιακών απινιδωτών στα γήπεδα. «Πρόκειται για πρόβλημα σε διάφορα αθλήματα και αυτό με κάνει να πιστεύω ότι ίσως οι ιατρικές εξετάσεις δεν είναι επαρκώς αναλυτικές και συχνές» δήλωσε ο υπουργός Αθλητισμού της Ιταλίας Πιέρο Νούντι.

Μπορεί πρακτικά ο θάνατος του Μοροζίνι να είναι απλώς το τραγικό του πεπρωμένο. Η ίδια τραγική μοίρα που είχε και ο Βίγκορ Μποβολέντα, ο άσος του βόλεϊ, πρώην διεθνής με την εθνική Ιταλίας, που πέθανε από καρδιακό επεισόδιο τρεις εβδομάδες νωρίτερα. Η μοίρα ήταν λιγότερο τραγική για τον διεθνή Ιταλό ποδοσφαιριστή Αντόνιο Κασάνο, που ξεπέρασε επιτυχώς το έμφραγμα που υπέστη πριν από λίγους μήνες, και για τον Φαμπρίς Μουάμπα, τον ποδοσφαιριστή της Μπόλτον που κατέρρευσε στο γήπεδο αλλά σώθηκε ως εκ θαύματος.

Ίσως όλες αυτές οι περιπτώσεις -όπως και ο όγκος του Ερίκ Αμπιντάλ της Μπαρτσελόνα ή ο αποδεκατισμός από διάφορες ασθένειες της σπουδαίας ομάδας της Φιορεντίνα στη δεκαετία του ‘70- να είναι αποτέλεσμα σύμπτωσης. Κάνει όμως εντύπωση το ότι σε έναν αθλητικό κόσμο όπως της Ιταλίας που βίωσε μεταξύ άλλων τον τραγικό θάνατο του ποδηλάτη Μάρκο Παντάνι το 2004 και διερεύνησε τις δηλώσεις του προπονητή ποδοσφαίρου Ζντένεκ Ζέμαν το 1998 ότι «το ποδόσφαιρο πρέπει να βγει από το φαρμακείο» και επιβεβαίωσε την «κακόβουλη χρήση φαρμάκων» στο ποδόσφαιρο και ιδιαιτέρως της Γιουβέντους, κανείς δεν έθεσε το θέμα του ντόπινγκ. Η δικαιολογία του σεβασμού προς τον νεκρό δεν αρκεί.

Φρικτές μαρτυρίες: Κι όμως δεν λείπουν τα προειδοποιητικά σημάδια. Υπάρχουν τα λόγια των ίδιων των αθλητών. Ο Αργεντινός πρώην σούπερ σταρ των Φιορεντίνα, Γιουβέντους και Ιντερ, Γκαμπριέλ Μπατιστούτα είχε εμπιστευθεί τον περασμένο Αύγουστο σε διευθυντικό στέλεχος της «Γκατζέτα ντέλο Σπορτ» ότι στα 42 του χρόνια «δε μπορώ πια να στέκομαι πάνω από μισή ώρα συνεχόμενα εξαιτίας προβλημάτων στα πόδια. Οι τένοντές μου έχουν καταρρεύσει από όσα έχουν περάσει».

Αποκαλύψεις σχετικά έχουν κάνει και ο τενίστας Αντρέ Αγκάσι και ο ποδηλάτης Λοράν Φινιόν, που πέθανε το 2010 σε ηλικία μόλις 50 ετών, έχοντας δηλώσει «ναι, έπαιρνα αναβολικά». Φυσικά δεν θα μπορέσουμε να μάθουμε ποτέ εάν η ασθένειά του είχε σχέση με τη χρήση προϊόντων ντόπινγκ.

Ωστόσο, το προσδόκιμο ζωής των επαγγελματιών αθλητών δείχνει να μικραίνει ολοένα και περισσότερο, ενώ για τον υπόλοιπο πληθυσμό αυξάνεται. Το θέαμα ορισμένων παλιών αστεριών του αθλητισμού που υφίστανται αναπηρίες ή άλλα προβλήματα, ή γίνονται ιδιαιτέρως βίαιοι θα πρέπει να απασχολήσει σοβαρότερα την κοινή γνώμη και τα μέσα ενημέρωσης που ασχολούνται με το αντικείμενο, αντί να δημιουργούν ψεύτικους μύθους, ενώ οι ειδικοί περί αθλητισμού γνωρίζουν καλά τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Υπάρχουν λύσεις: Όσον αφορά τέλος την πολιτική για το θέμα, διεθνώς, έχει για μια ακόμη φορά μείνει πίσω σε ένα θέμα, στην περίπτωση αυτή στον αθλητισμό που μπορεί και να συναρπάζει και να δημιουργεί υποδείγματα συμπεριφοράς σε εκατομμύρια νέους στον κόσμο. Είναι μοιρολατρικό να επαναλαμβάνεται ότι το ντόπινγκ είναι ένα βήμα μπροστά από τους ελέγχους.

Στην πραγματικότητα λύσεις υπάρχουν (το βιολογικό διαβατήριο, ο έλεγχος στη ροή του χρήματος και των αναβολικών, βαρύτατες ποινές για τους αθλητές που κλέβουν και ακόμη περισσότερο για το περιβάλλον τους κ. λπ.). Αυτό που λείπει είναι η πολιτική βούληση και το κουράγιο για να τα βάλουν με τον ψεύτικο -και πλέον δηλητηριώδη- κόσμο του αθλητισμού υψηλού επιπέδου».

Πηγή: Kathimerini.gr

εμφάνιση σχολίων