Η ενδιαφέρουσα ομιλία του στα Ted. Με ελλ. υπότιτλους
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΤΣΕΛΗΣ
12 Απριλίου 2012
Καμιά φορά δεν είναι εύκολο να αποδιώξεις τη σκέψη ότι έχεις να κάνεις με έναν Woody Allen του new wave, αλλά και να μη θαυμάσεις το πόσο όμορφα περνάει ο χρόνος από πάνω του. Σε μια εποχή όπου η πάροδος του χρόνου έχει μετατραπεί στο νέο ταμπού ακόμα και για τους άνδρες, ο David Byrne και ο Jim Jarmusch σφυρίζουν δικαιωματικά αδιάφορα.
Ο David Byrne έχει ένα από εκείνα τα βιογραφικά που στην Ελλάδα απορρίπτονται αυτοστιγμεί λόγω του πλούτου τους: Έχει φτιάξει καινοτόμο ποπ μουσική, έχει συνεργαστεί με τον Brian Eno, έχει γράψει βιβλία για software, έχει σκηνοθετήσει ταινίες και έχει γράψει τη μουσική τους. Το σημαντικότερο για την περίπτωση του είναι ότι έχει καταλάβει και χρησιμοποιήσει την ποπ φόρμα με μια αφοπλιστική πληρότητα.
Η ομιλία του στα σημαντικά Ted εξηγεί με έναν αποσπασματικό, νευρωτικό τρόπο το πώς ο ήχος εξελίχθηκε αναφορικά με το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπαραγόταν. Το τελικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει.
εμφάνιση σχολίων