Μερικοί δε φεύγουν από τη χώρα. Κάνουν «βόλτες»
ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΖΙΝΙΟΛΗΣ
5 Φεβρουαρίου 2012
Άνθρωποι που δούλεψαν από παιδιά για να φτιάξουν κάτι, που τώρα πια δε το έχουν και σίγουρο. Χωρίς να έχουν κάνει μεγάλη ζωή και σπατάλες. Χωρίς να έχουν κάνει πραγματικότητα ούτε τα ελάχιστα απ´ τα όνειρα τους. Δεν είναι σίγουροι για το αύριο κι ας μη σταμάτησαν να δουλεύουν ούτε μια μέρα στη ζωή τους. Δεν είναι σίγουροι αν θα μπορούν να δώσουν αυτό που πρέπει στα παιδιά τους στο άμεσο μέλλον.
Και μπαίνουν όλοι τους σε μια διαδικασία αυτοκριτικής που δε τους αξίζει. Ακόμα κι αυτοί που επέλεξαν να μείνουν μόνοι τους ή με το σύντροφο τους μόνο. Και δε το σκέφτονται καν να κάνουν το επόμενο βήμα! Παιδιά που δούλεψαν με το που αποφοίτησαν ή και πολύ πιο πριν και τώρα στα 35 τους και στα 40 τους έχουν πολύ απότομα γυρίσει στα 20 και στα 17 που τους χαρτζιλίκωναν οι γονείς, οι θείοι και οι γιαγιάδες. Και περνάει απ’ το μυαλό τους να φύγουν έξω. Αλλά δε θέλουν κι όλας. Γιατί εδώ είναι η ζωή τους, εδώ είναι η μάνα τους, η γκόμενα τους, οι φίλοι των παιδιών τους.
Εδώ είναι και η ψυχή τους και κάπου εδώ είναι κρυμμένη και η ζωή τους. Θέλουν να το ξαναφτιάξουμε όλο αυτό, όπως πριν και καλύτερο. Αλλά δεν έχουν κίνητρο, ούτε το κουράγιο.. Που όμως το βρίσκουν ακόμα, αν είναι να βοηθήσουν τον διπλανό τους. Γιατί ακόμα και τώρα κάτι περισσεύει και το δίνουν χωρίς να το σκεφτούν. Όλοι έχουν αναλάβει και από μια «ευθύνη». Άλλος τη γιαγιά που μένει παραδίπλα, άλλος να κάνει ότι μπορεί για το συσσίτιο της γειτονιάς.
Αφού δουλειά δεν έχει, έτσι κι αλλιώς. Και δεν περιμένει να τον σώσει κανείς. Δίνει λοιπόν την ενέργεια του και το χρόνο του απλόχερα, γιατί αυτό έχει να δώσει. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που αξίζουν τα καλύτερα. Αλλά ξέρουν ότι δε θα τα βρουν εδώ.
Αυτές τις μέρες ο χειμώνας βάρυνε απότομα και οι άνθρωποι που θέλουν βοήθεια είναι όλο και περισσότεροι. Είναι πολύ ωραίο που όλοι μοιραζόμαστε τις ανησυχίες μας μέσα από χιλιάδες post στο Facebook και σε αλλά κοινωνικά δίκτυα, αλλά ας βγούμε από ´κει επιτέλους. Ας αρχίσουμε να κάνουμε καμία βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα. Όχι τη φωτεινή. Την άλλη. Για να περνάμε ώρες ατέλειωτες κάνοντας like και follow πάει να πει ότι ο χρόνος μας περισσεύει.
Και το μόνο που χρειάζεται είναι χρόνος. Και όρεξη για βόλτες…
εμφάνιση σχολίων