(…)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
14 Μαρτίου 2012
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ, ΜΕ ΑΜΕΙΩΤΗ ΕΝΤΑΣΗ, ΝΑ ΠΑΙΖΕΤΑΙ Η ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ ΚΩΜΩΔΙΑ με τους καταστροφικούς πολιτικούς που ο κοινωνικός λήθαργος έχει αποθρασύνει, με συνδικαλιστές που βυθίζουν τη χώρα ανίκανοι να παραιτηθούν από ληστρικά προνόμια εις βάρος της κοινωνίας, όπου «μίμοι και γελωτοποιοί διανοούμενοι» (κατά τον Παναγιώτη Κονδύλη) συνεχίζουν να ακκίζονται και να χαζογελάνε μεταξύ τους, με εφημερίδες, τηλεόραση και πολίτες να ψεκάζουν τη χώρα με γνώμες και απόψεις κι άλλες γνώμες κι άλλες απόψεις που είναι καταφανώς αντιδραστικές και φασιστικές, ή εξωφρενικά βλακώδεις και κοινότοπες. Το ελληνικό διαδίκτυο έχει μεταβληθεί σε μια απέραντη χωματερή όπου κουτσοί, στραβοί συνωστίζονται στον περίβολο του Άγιου Παντελεήμονα της επιθετικής γραφομανίας.
Οι διαπιστώσεις:
- ΚΑΝΕΙΣ (σχεδόν) δεν θέλει να αλλάξει τίποτα. Απολύτως τίποτα.
- ΑΝ ΚΑΙ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΔΕΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΨΑΧΝΕΙ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ όλοι (σχεδόν) θα πιστεύουν ακράδαντα ότι υπάρχουν χρήματα και ότι η κρίση είναι συγκυριακή. Δημιουργεί τρόμο η ασυνειδησία του ερέβους που ζούμε. Με ενάμιση εκατομμύριο ανέργους, με ύφεση για πέμπτη συνεχή χρονιά, με μισθούς και συντάξεις να μειώνονται με εξωφρενικούς ρυθμούς, με διάλυση της λειτουργίας του κράτους, με τους πολιτικούς και καλλιτέχνες σε ελεύθερη πτώση, πτωχευμένοι παντελώς σε όλα τα επίπεδα δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι «το πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι και αποφεύγουμε με κάθε τρόπο να μας κοιτάξουμε. Κι ενώ κάθε σοβαρό πολιτισμό τον βοηθούν, τον προάγουν οι καθρέφτες που δίνει ο στοχασμός και η τέχνη, και μπορείς μέσα τους να κοιταχτείς, εμείς αντί να έχουμε τέτοιους καθρέφτες, φροντίζουμε να έχουμε καθρέφτη την ιδέα μας για τον εαυτό μας, δηλαδή να μην κοιταζόμαστε πουθενά». (Στέλιος Ράμφος, Η Λογική της Παράνοιας). Έτσι στον καθρέφτη μας βλέπουμε συνεχώς τον Οδυσσέα και ποτέ μα ποτέ τον Κανένα.
- ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ. ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕ ΤΟ «ΚΥΜΑ ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ» και περισσότερο ακόμα ντρέπομαι που εμείς χαιρόμαστε γι’ αυτό. Οι Γάλλοι που χορεύουν συρτάκι για να δείξουν την συμπαράστασή τους μου δημιουργούν αμηχανία και δυσφορία. Η Ελλάδα συμπυκνωμένη σε ένα χυδαίο φολκλόρ -η αντίληψη των ξένων για μας είναι μια βαλσαμωμένη εικόνα της Ελλάδας του 60 με τον Ζορμπά και το Ποτέ την Κυριακή. Πρόκειται για μια πολιτιστική καταστροφή ανεπανόρθωτη. Όσο για την άποψη που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας ως περιούσιου λαού επειδή έτυχε να είμαστε ελληνόφωνοι κάτοικοι στη χώρα της Δημοκρατίας, της Φιλοσοφίας και της Τέχνης είναι οι παραισθήσεις της τρέλας που μας κάνουν να το πιστεύουμε αφού στην πραγματικότητα είμαστε διεφθαρμένοι καταναλωτές που δεν παράγουν τίποτα, χωρίς παράδοση πουθενά -είτε σε επιστημονικό επίπεδο είτε σε υλικό. Σε πνευματική στειρότητα, πρώτοι στα χειρότερα και τελευταίοι στα μεγάλα, με εκρήξεις μεγαλομανίας και τρέλας ενός ανύπαρκτου μεγαλείου μιλάμε για Ελλάδα, έθνος, ελληνικότητα, ιδέες και αξίες που ποδοπατάμε ενώ βρισκόμαστε στο τέλος.
- ΑΝ ΚΡΥΨΕΙΣ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ του Τσίπρα, του Καρατζαφέρη, του Καμμένου, της Παπαρήγα και των Βοριδο/Γεωργιάδη θα αντιληφθείς χωρίς δυσκολία ότι πρόκειται για δηλώσεις ενός: του υπερσυντηρητικού επικίνδυνου εθνικιστή που χαϊδεύει τον «λαό*», φοβάται το(ν) Ξένο, οχυρώνεται πίσω από μια ασαφή ελληνολατρία και τρέμει οτιδήποτε καινούργιο. Μαθαίνουμε από πρώτο χέρι κάτι που έχει ξανασυμβεί σε εποχές κρίσεων: η σκέψη υποχωρεί μέχρι εξαφανίσεως, τα άκρα ταυτίζονται και ο Λόγος μετατρέπεται σε μπάζα από μπαναλαρίες που απευθύνονται στα κατώτερα ένστικτα της μάζας.
* ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΒΑΘΙΑ ΡΙΖΩΜΕΝΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ «ΑΡΙΣΤΕΡΑ», η «φτώχεια» αυτή καθαυτή δεν εμπεριέχει καμία, πώς να το πω, ιδιαίτερη πολιτική αρετή. Το ότι είναι κανείς φτωχός δεν εγγυάται επ’ ουδενί ότι θα αγαπά την ελευθερία, όπως δεν εγγυάται άλλωστε και το αντίθετο…. Επιμένω: είναι σημαντικό να εξαλειφθεί αυτή η παράξενη προκατάληψη η οποία κάνει ορισμένους να πιστεύουν ότι οι φτωχοί, από το γεγονός και μόνο ότι είναι φτωχοί, τείνουν περισσότερο από τους άλλους προς την αγάπη της ελευθερίας. Αυτό δυστυχώς δεν είναι αλήθεια, αν ήταν αλήθεια θα είχαμε γλυτώσει από πέντε ή έξι χιλιάδες χρόνια κυριαρχίας και εκμετάλλευσης. (Κ. Καστοριάδης, Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα, Τόμος 3).
* ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΙΛΑΡΟΤΡΑΓΙΚΗ παρουσιάζεται η θέση της αριστεράς η οποία όντας οιονεί καταδικασμένη να υπερασπίζει τα «λαϊκά αιτήματα» υποχρεώνεται να γίνεται σημαιοφόρος κάθε καταναλωτικής απαίτησης αρκεί όποιος την προβάλλει να αυτοτιτλοφορείται «λαός». (Παναγιώτης Κονδύλης, Η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού).
* Η ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ, Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ, Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΗ ΜΑΝΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΕΧΟΥΝ ΝΙΚΗΣΕΙ ΚΑΤΑ ΚΡΑΤΟΣ. Η χώρα πεθαίνει. Κανείς δεν μας υποσχέθηκε μια αιώνια Ελλάδα. Όλοι ξέρουμε ότι και οι χώρες πεθαίνουν. Τα έθνη εξαφανίζονται. Η Ελλάδα έκλεισε το κύκλο της. Τέλειωσε.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Θέλω να σπάσω το χέρι μου για να μη γράφει, να κόψω τη γλώσσα μου για να μη μιλάει, να κλείσω τα αυτιά μου με βουλοκέρι για να μην ακούνε, να βγάλω τα μάτια μου για να μη βλέπουν μήπως κι έτσι οι κραυγές ξαναγίνουν λέξεις, τα θρύψαλα ξαναγίνουν εικόνες, οι κακοφωνίες ξαναγίνουν μουσική. Να μας δοθεί η χάρη να φτάσουμε στο ελάχιστο σαν τον Ματσούο Μπασό (1644-1694) τον Ιάπωνα ποιητή των υπέροχων χαϊκάι για τον οποίο η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ γράφει ότι «στη Ματσουσίμα μπροστά στο μεγαλειώδες τοπίο από βράχους και νησάκια που δεν είχαν ακόμα μολυνθεί στην εποχή του, δεν βρίσκει λέξεις για να πάει πέρα από τις λέξεις: έτσι συνθέτει το παραδοσιακό δεκαπεντασύλλαβο ποίημα συνοδεύοντάς το όνομα του όρμου με μια σειρά επιφωνήματα: «Ω, ω, Ματσουσίμα, ω, ω…».
εμφάνιση σχολίων