Όσα δεν φάνε Α' ΠΡΟΣΩΠΟ τα πουλιά ευχαρίστως να σας τα δώσω

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ
(αιώνες μετά)
Άνοιξε τα χέρια της και είπε:
Δεν έχω καρδιά να σας δώσω
Το σώμα μου στάχτη πυκνή σ’ ένα άδειο βάζο
Όμως ελάτε Θα σας διδάξω  την Απώλεια.

Πως χάνεσαι μόνη σου;
Μα δεν χρειάζεται εισιτήριο η  επιστροφή.

Ο χρόνος δεν είχε αιτία να σταματήσει
Ειρωνεύτηκε τα ασπροκάστανα μαλλιά της
και πήγε κι έκατσε  βαρύς στ’ αριστερό της φτερό.
Έκτοτε εκείνη γέρνει προς τα δεξιά
να ισορροπήσει κάπως το διασκελισμό της μοναξιάς της

Ήμουν κάποτε μια νότα σ’ ένα φθαρμένο
πεντάγραμμο -θυμήθηκε
Κανείς δεν μ’ έκανε τραγούδι
αλλά εγώ δεν το έβαλα κάτω
Τις νύχτες -αιώνες τώρα- 
μπαίνω στ’ αυτιά των σκύλων
κι εκείνοι τρέχουν αμέσως
να προστατέψουν όσους αγάπησα

Αυτό που ξέρω από σένα είναι ένα
βλέμμα που αδειάζει
κάθε φορά που φέρνω την κουβέντα στο αίμα μου.
Αυτό που ξέρεις από μένα
είναι ένας άνεμος που γελά σαν τρελός γύρω σου
και περιμένει να γυρίσεις την πλάτη
για να κοπάσει λίγο μέσα του την τρικυμία.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως γνωριζόμαστε.

Πόση θάλασσα πια να φέρω; Πόσο ουρανό;
Κάποιος άλλος θα μ’ έδιωχνε και με λιγότερα.

Στο κάτω κάτω υπάρχει για όλους μας ένα τοπίο φυγής
μια έρημος κι ένα σταυροδρόμι
Στάσου μια στιγμή να πάρω τσιγάρα
κι έρχομαι ν’ αναληφθούμε

Ό,τι αγάπησα καταγράφηκε
επιτυχώς στις ετικέτες των ρούχων μου.
Έτσι κάθε φορά που ντύνομαι
φοράω  κάποιον από εσάς

Άνοιξε τα χέρια της και είπε:
Μου τα πήραν όλα:
τη δουλειά μου την υγεία μου
τους απογόνους που δεν έκανα.
Κάτι τρίμματα από παλιά αντίδωρα
έχουν απομείνει στις παλάμες μου
Όσα δεν φάνε τα πουλιά
ευχαρίστως να σας τα δώσω
Να τα ρίχνετε στους δρόμους
για να επιστρέψετε σε μένα
Σε μιαν άλλη ζωή.


Ο Παράδεισος
Και τι είναι ο Παράδεισος; -σκέφτηκα.
Ένας μεγάλος κήπος που παίξαμε και
χάσαμε νωρίς νωρίς οπότε γιατί τόση αγωνία για την Αγάπη;

Τα εξαίσια σώματα με τα φτερά στην πλάτη
οι αμαρτωλές σκέψεις και οι επιθυμίες
μας είναι που καταδικάστηκαν
να ποδηλατούν αιώνια στον
ουρανό ποτέ να μην πατήσουν χώμα
ποτέ να μην αγγίξουν να μην
αγγιχτούν και χάσει ο Φόβος
το πλεονέκτημα στις καρδιές των ανθρώπων

Νεότερη άναβα κεριά στα μανουάλια
με την άμμο -ποτέ στα άλλα- κι αισθανόμουν
ότι φύτευα ένα νεκρό μου μέλος στο σώμα του χρόνου.
Σήμερα κοιτάζω βλοσυρή τα πρόσωπα τ
ων αγίων και προσπαθώ να
καταλάβω ποια θυσία δεν έκανα
ώστε να με αποτυπώσει και μένα
κάποιος στην καρδιά του
με τον ίδιο σεβασμό που επέδειξα όλη μου
την ζωή απέναντι στο ανέφικτο.

Όταν άρχισα ν’ αθροίζω νεκρούς κατάλαβα
ότι έπαιρνα σειρά κι αντιδρούσα.
Σταμάτησα να κοιμάμαι, να μιλάω καμιά φορά και ν’
ανασαίνω. Τίποτα. Δρόμος γραμμένος για όλους ο Θάνατος
στη στιγμή έχουμε αμφιβολία γι αυτό φοράω ακόμα τα παιδικά μου ρούχα – κόκκινο βελούδινο φουστανάκι,
καπέλο και άσπρα παπούτσια-  για να μη με καταλάβει
κανείς και να διαρρεύσω στο μέλλον
σαν πληροφορία άχρηστη αν και στον καιρό της τραγική

Τις λέξεις μου τις έχω πληρώσει πανάκριβα:
χρόνια πορφυρά από το αίμα και συναντήσεις
λευκές από τον απέραντο φόβο μιας βαθύτερης γνωριμίας.
Μου πρότειναν δουλειά: σ’ ένα ακίνητο ποτάμι,
να μετρώ τα πρόσωπα που καθρεφτίζονται ολημερίς
σαν σε φιλμ το οποίο δεν θα εμφανιστεί ποτέ.
Αρνήθηκα. Έχω δουλειά –είπα. Eκτίθεμαι.
 

Στέλλα Βλαχογιάννη, Με λένε Θάνατο, εκδ. Μετρονόμος. Η Στέλλα Βλαχογιάννη (1957-2023) γεννήθηκε στην Τρίπολη και μεγάλωσε στο Μαρούσι και στο Ναύπλιο. Ξεκίνησε να γράφει άρθρα και συνεντεύξεις στα Επίκαιρα, και εργάστηκε εκεί ως το κλείσιμο του περιοδικού το 1983. Είχε εργαστεί σε πολλά περιοδικά (Μουσική, Δίφωνο, ΒΗΜΑgazino, hridanos.gr, Μετρονόμος κ.ά) ως συντάκτης και αρχισυντάκτης υπογράφοντας δεκάδες άρθρα, συνεντεύξεις και κριτικές για το ελληνικό τραγούδι. Από το 2002, παρουσίαζε τα μεσάνυχτα κάθε Τετάρτης την ωριαία εκπομπή λόγου, "Ιατρείον Ασμάτων", στο Δεύτερο Πρόγραμμα, 103,7 με τον υπότιτλο: "Μια ώρα μουσικής ψυχικής διαταραχής". Η εκπομπή έπειτα από μια διακοπή το 2011, ξεκίνησε ξανά στις αρχές του 2013 για να διακοπεί -όπως και ολόκληρο το ραδιοφωνικό πρόγραμμα της ΕΡΤ- τον Ιούνιο του 2013. Η πρώτη της ποιητική συλλογή, "Η θλίψη του σώματος" εκδόθηκε το 2003 (Μικρή Άρκτος), ενώ το 2005 κυκλοφόρησε το βιβλίο "Ιατρείον Ασμάτων-αποσπάσματα ραδιοφωνικού λόγου" (Μικρή Άρκτος),"Με λένε θάνατο" ήταν η δεύτερη ποιητική της συλλογή (Μετρονόμος, 2010). Παράλληλα, το θεατρικό της έργο "Μην παίζεις με τα χώματα" (''ένα έργο αυστηρώς ακατάλληλο για ευτυχισμένους και απροβλημάτιστους ανθρώπους'') ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία την άνοιξη του 2010 στο θέατρο "Βασιλάκου" και συνέχισε την επόμενη σεζόν στο θέατρο "Studio Μαυρομιχάλη" ενώ ταξίδεψε και σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.

 
Διαβάστε επίσης:
«Αγαπητέ κύριε Σεφέρη»
Καβάφης: «Καλός και κακός καιρός»
Σιμπόρσκα: Δυο λόγια για τις στατιστικές
 

εμφάνιση σχολίων