Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Μπρυκνέρ: Αέναος Έρωτας

«ΚΑΤΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΣ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ στη σχέση μας με το χρόνο: κερδίσαμε δύο δεκαετίες ζωής, άρα δύο δεκαετίες γοητείας και σεξ. Πράγμα που σημαίνει ότι το παιχνίδι δεν τελειώνει ποτέ, ότι οι συγκινήσεις ανθίστανται στην ετυμηγορία του χρόνου. Όσοι δεν ευχαριστήθηκαν στα νιάτα τους μπορούν πάντα να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο. Σε οποιανδήποτε ηλικία, η αληθινή σοφία έγκειται στο να ξαναερωτευτούμε –με τον ίδιο μας τον σύντροφο ή με κάποιος άλλο– και να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας… Τι υπάρχει πέρα από αυτή την απόλαυση αν όχι η προσδοκία μιας άλλης, τόσο ίδιας και τόσο διαφορετικής; Ποιος δεν είναι έτοιμος να τα δώσει όλα για να ξαναζήσει τις υπέροχες στιγμές του εν τη γενέσει πάθους;

ΒΡΑΧΥΒΙΟΙ Ή ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ, ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ: καμιά αισθηματική αγωγή δεν συνοδεύει τη συγκεχυμένη τους διαδοχή. Το μόνο που θέλουμε είναι να ξαναζήσουμε – ακόμα μια φορά και για πάντα. Δεν είμαστε σοβαροί όταν στα πενήντα μας ερωτευόμαστε παράφορα τον πρώτο τυχόντα: ίδια καρδιοχτύπια με τους εικοσάχρονους, ίδια αποβλάκωση… Αν το να είσαι ενήλικας σημαίνει σταθερότητα, όρια, ψυχραιμία, πάσχουμε σίγουρα από χρόνια εφηβεία. Έχουμε συνέπεια στις ερωτικές μας σχέσεις αλλά ασυνέπεια στη σχέση μας με τον χρόνο. Το ουσιώδες είναι να μην ξαναβάλουμε, λαθραία, στη ζωή το πνεύμα του φανατισμού: ο κόσμος πρέπει να έχει χώρο και για τους φλογερούς και για τους συναισθηματικούς, και για τις πλατωνικές και για τις παθιασμένες σχέσεις – για όλα δηλαδή.

ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΤΙΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΔΟΣΟΛΗΨΙΕΣ να μπορεί να το κάνει, όπως οι υπόλοιποι κάνουν ό,τι θεωρούν πως τους ταιριάζει. Αφήστε τους ανθρώπους να το ευχαριστηθούν: τους μοναχικούς, τους άστατους, τους ντροπαλούς, τους αχόρταγους. Ας μη χάσουμε ποτέ την αίσθηση της θαυμαστής σάρκας: ο έρωτας είναι η δύναμη της ζωής που συνδέει ό,τι είναι χωριστό, η μοναδική οικουμενική γλώσσα που μιλάμε όλοι, το κεραυνοβόλο βραχυκύκλωμα που ρίχνει τα σώματα το ένα πάνω στο άλλο.

ΤΟ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ και να αγαπάμε χωρίς να επιθυμούμε είναι προφανές: οι περισσότερες φιλικές και οικογενειακές μας σχέσεις δεν εμπλέκουν το σεξ. Αλλά οι οπαδοί της σύζευξης σεξ-αισθημάτων θέλουν στην πραγματικότητα να καθυποτάξουν το σεξ στα αισθήματα ώστε να το δικαιολογήσουν και να το εξιδανικεύσουν. Το αληθινό δράμα είναι να σταματήσουμε μια μέρα να αγαπάμε και να επιθυμούμε, απορρίπτοντας τη διπλή πηγή που μας ενώνει με την ύπαρξη. Το αντίθετο της λίμπιντο δεν είναι η αποχή, είναι η κούραση του να ζει κανείς.

 
Απόσπασμα από το βιβλίο του Πασκάλ Μπρυκνέρ, Το παράδοξο του έρωτα, εκδ. Πατάκη. Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Γάλλους συγγραφείς. Γράφει εναλλάξ μυθιστορήματα και δοκίμια, αρθρογραφεί στο Νουβέλ Ομπσερβατέρ, είναι διδάκτωρ της φιλοσοφίας στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού και διδάσκει ως καθηγητής επισκέπτης σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Συμμετείχε στον αναβρασμό του Μάη του ’68, τα ψέλνει εμμονικά στις φεμινίστριες και στην Ευρώπη που επαναπαύεται στον λήθαργό της κι έχει γράψει δοκίμια για την αέναη ευφορία της Δύσης και μια σειρά από τα σύγχρονα σύνδρομα που, όπως όλα δείχνουν, μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης από τους Έλληνες αναγνώστες και ο ίδιος επισκέπτεται συχνά τη χώρα μας. Ανάμεσα στα μυθιστορήματά του, ξεχωρίζουν Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα, Το Θείο Βρέφος, Η Μελαγχολική Δημοκρατία και η Αέναη Ευφορία.  


Διαβάστε επίσης:
Μπρυκνέρ: Η ερωτική αθωότητα ενάντια στην γενετική πειθαρχία
Μπρυκνέρ: Ας μη χάσουμε ποτέ την αίσθηση της θαυμαστής σάρκας