Λειβαδίτης: Το καλοκαίρι Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ο ουρανός διανυκτερεύει

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Το καλοκαίρι ο ουρανός διανυκτερεύει, οι μυρωδιές έχουν την παιδική μας ηλικία, μέσα στον ύπνο μας κοιμούνται τα πιο ωραία ταξίδια κι εγώ δεν έχω άλλο όπλο απ’ το να διηγούμαι ψεύτικες ιστορίες

Είμαι χρεωμένος τόσες σκληρότητες,
μα εγώ φεύγοντας θ' αφήσω
ένα γράμμα τρυφερό γι' αυτούς που θα 'ρθουν

Πίναμε όλη νύχτα, "ακούς αυτήν την υπέροχη μουσική;", τον
ρώτησα, "δεν είναι μουσική", μου λέει.
"Εγώ καταστρέφω τη ζωή μου.

Ζούμε στην τύχη και στον κίνδυνο,
η κάθε μέρα μας φθείρει, έτσι
που σε λίγο κάτω απ' τ' όνομά μας
δεν θα 'ναι κανείς (και μόνον
η ανωνυμία μας διατηρεί μακριά από μύθους ή λεηλασίες)
Ένας μικροδιεκπεραιωτής του ανέφικτου μες στην αιώνια λησμονιά

Α, φίλοι μου, ζούμε σ' ένα όνειρο
που δεν θα επαληθευτεί παρά
μονάχα μέσα σ' ένα άλλο όνειρο,
όμως τη νύχτα τ' άστρα έχουν
πάντα κάτι συνταρακτικό να μας πουν

Υπάρχουν πράγματα που τα περιμένεις χρόνια
κι άλλα πουσυμβαίνουν μέσα σε μια στιγμή,
καθορίζοντας για πάντα τη ζωή σου

Τα βράδια τακτοποιώ τις λέξεις με τ' άλλα φαντάσματα
-κι άξαφνα το ρολόι σταμάτησε,
εγώ βρισκόμουν στο υπόγειο, "γιατί
κατέβηκα εδώ;", είπα σιγανά.
Αλλά δεν ήταν κανείς ν' απαντήσει

Όταν ο Θεός μοίρασε τον κόσμο,
τα παιδιά πήρανε τις γωνιές των
δρόμων κι ο διάβολος τις πιο ωραίες λέξεις

Τις νύχτες έπαιρνα τις βαλίτσες μου ακόμα
και στον ύπνο, γιατί
ποιος ξέρει το τέλος του ταξιδιού;

Τα βράδια έριχνα όλες μου τις σκέψεις
απ' το παράθυρο μήπως και
βρουν το δρόμο οι χαμένοι ταξιδιώτες

Ξύπνησα άξαφνα μια νύχτα χωρίς
να θυμάμαιποιος είμαι ή όπως
αυτή η βρεγμένη ομπρέλα στο διάδρομο
είναι η αδιάσειστη
απόδειξη ότι διέσχισα τον κατακλυσμό

Μια νύχτα στη βεράντα έκανε να πιάσει έν' άστρο
που έπεφτε-και
γκρεμίστηκε απ' τις σκάλες. Από τότε
στηριγμένη στα δεκανίκια
προχωράει και χάνεται σε κήπους φανταστικούς

Κάθε μέρα κινδυνεύουμε από προδοσίες
ή συνήθειες κι οι φλόγες
των κεριών γέρνουν πάντα προς το ακατόρθωτο

Το καλοκαίρι ο ουρανός διανυκτερεύει
οι μυρουδιές έχουν την παιδική μας ηλικία
μέσα στον ύπνο μας κοιμούνται τα πιο ωραία ταξίδια
κι εγώ δεν έχω αλλο όπλο απ' το να διηγούμαι
ψεύτικες ιστορίες και να τις πιστεύω

Λυπηθείτε τους ποιητές που τους τρελαίνουν
δυο δισεκατομμύρια
εκδοχές για ένα μοναδικό κόσμο

Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βραδιά
κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα
κι η μουσική είναι φίλη μας – και συχνά μέσα στον ύπνο
ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μες
στον καθρέφτη πρόσωπα
που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο η ένα παράθυρο
και ξανάρχονται επίμονα
σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας – το μέλλον είναι άγνωστο
το παρελθόν ένα αίνιγμα
η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη.
Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος
άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι
οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό
οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο
κι η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε
όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση

Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα –τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές
τι όνειρα, ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.


Τάσος Λειβαδίτης (20 Απριλίου 1922 - 30 Οκτωβρίου 1988): Σημαντικός έλληνας ποιητής. Το πρώτο του ποίημα που δημοσιεύτηκε ήταν Το Τραγούδι του Χατζηδημήτρη, το 1946. Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική σύνθεση με τίτλο Μάχη στην Άκρη της Νύχτας. Εργάστηκε ως κριτικός ποίησης στην εφημερίδα Αυγή (1954-1980). Στο διάστημα της Χούντας των Συνταγματαρχών, για βιοποριστικούς λόγους, μετέφραζε ή διασκεύαζε λογοτεχνικά έργα για λαϊκά περιοδικά ποικίλης ύλης, με το ψευδώνυμο Pόκκος. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, όπως το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία (1953 για τη συλλογή του, Φυσάει στα Σταυροδρόμια του Κόσμου) και το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957 για τη συλλογή του, Συμφωνία αρ.1) κ.ά. Υπήρξε επίσης ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Πέθανε στην Αθήνα στις 30 Οκτωβρίου 1988. Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο Χειρόγραφα του Φθινοπώρου.


Διαβάστε επίσης:
Λειβαδίτης: 3 ποιήματα
Λειβαδίτης: Αιχμαλωσία
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: Λειβαδίτης: Οι τελευταίοι

εμφάνιση σχολίων