«Εμείς που ζούμε Α' ΠΡΟΣΩΠΟ μόνοι»

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «Εμείς που ζούμε μόνοι ζούμε πολύ κοντά στον θάνατο · όχι που το θελήσαμε αλλά γιατί έτσι μας ήρθαν τα πράγματα, μη έχοντας κανέναν να σκεφτούμε, κάποιον στο πλάι μας παρέα καθώς πάμε στη δουλειά, ή όταν συναναστρεφόμαστε τον κόσμο, όσο καθόμαστε στο καφενείο διαβάζοντας εφημερίδες, κάτι που να έχουμε να μας σκεπάζει, κάπου για να γυρίσουμε, όπως οι άλλοι στις γυναίκες τους και στα παιδιά τους·  εμείς έχουμε τη συντροφιά του, σκοτεινή στην αρχή κι επίφοβη τη μέρα και το βράδυ τα χέρια του κρύα στο κρεβάτι, αλλά κατόπιν συνηθίσαμε·

Κι αν τύχει μια νύχτα να βρεθούν θερμά δυο μπράτσα να μας τυλίξουνε, κι αν τη μέρα μια ύπαρξη δροσερή έρθει το δρόμο μας να συντροφέψει, εμείς, αφού για λίγο αμφιβάλλουμε αν θα ΄πρεπε να αφεθούμε, ύστερα τρέχουμε να χωθούμε στο θάνατο που έχει γίνει η ζωή μας».


Απόσπασμα από τις «Σημειώσεις για ένα ημερολόγιο», Γιώργος Μπρουνιάς (1946-2022). Ο Γιώργος Μπρουνιάς γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Χαλάνδρι. Σπούδασε αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας αλλά εργάστηκε σαν δημοσιογράφος στην Ελληνική Υπηρεσία του BBC στο Λονδίνο (1974-1979), και στις εφημερίδες "Τα Νέα" (1979-1990) και "Η Καθημερινή" (1991-2008). Παρουσιάστηκε στα γράμματα δημοσιεύοντας σε περιοδικά ("Λέξη", "Εκηβόλος") στη δεκαετία του '80. Το 1989 κυκλοφόρησε ως έκδοση του "Εκηβόλου" το πρώτο μέρος από το πεζογράφημά του "Σημειώσεις για ένα Ημερολόγιο". Ακολούθησε το δεύτερο μέρος, το 1990, και, τέλος, από τις νεοσύστατες τότε εκδόσεις "Το Ροδακιό" παρουσιάστηκε το 1993 η συγκεντρωτική έκδοση του Α', Β', και Γ' μέρους του βιβλίου. Ανάμεσα στην πεζογραφία και στον ποιητικό λόγο βρίσκεται το δεύτερο βιβλίο του "Απόσπασμα" ("Το Ροδακιό", 1996). Μετά από μια ανθολογία μεταφρασμένης ιαπωνικής ποίησης με τίτλο "91 Ιαπωνικά ποιήματα συν 1" ("Το Ροδακιό", 2004), η στροφή προς την ποίηση εδραιώνεται με δύο πρωτότυπες συλλογές "Η συντροφιά" (2005) και "Τα άσπρα βότσαλα/Γραμματόσημα" (2006) και ολοκληρώνεται με την "Τέντα στον αέρα" (2009, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών).


Διαβάστε επίσης:
«Είναι τόσο μυστήρια η χώρα των δακρύων!»
Καροτενούτο: Το Πάθος
Έσσε: Είμαστε στον σωστό δρόμο;
 

εμφάνιση σχολίων